Τάσος Λειβαδίτης
(1922 - 1988)
Εκείνο
Έρχονται ώρες, που ξαφνικά σε πλημμυρίζει ολάκαιρο η νοσταλγία του ανέκφραστου - σαν τη θολή, αόριστη ανάμνηση απ’ τη γεύση ενός καρπού, πούφαγες κάποτε, πριν χρόνια, σαν ήσουνα παιδί, μια μέρα μακρινή, λιόλουστη - και θέλεις να τη θυμηθής κι όλο ξεφεύγει. Τα μάτια σου γεμίζουν τότε από να θάμπος χαμένων παιδικών καιρών. Ή ίσως κι από δάκρυα.
Γι’ αυτό, σας λέω, πιστεύετε πάντοτε έναν άνθρωπο που κλαίει. Είναι η στιγμή που σας απλώνει το χέρι του, φιμωμένο και γιγάντιο, Εκείνο που ποτέ δε θα ειπωθεί.
Tasos Livaditis
(1922 - 1988)
Aquello
Llegan momentos, en que de pronto te inunda, enteramente, la nostalgia de lo inexpresable -como el vago, indefinido recuerdo del sabor de un fruto que comiste una vez, hace años, cuando eras niño, un día lejano, soleado -y quieres recordarlo pero siempre se escapa. Entonces tus ojos se llenan de un brillo de tiempos perdidos en la niñez. O quizás también de lágrimas.
Por esto, les digo: Crean siempre en un hombre que llora. Es el momento en que les extiende su mano, amordazado e inmenso, Aquello que jamás será dicho.
Traducción: Miguel Ángel Chiovetta