♡Oh sonunda int buldum ve hemen video yaptum hihi
~İYİ OKUMALAR AYOL~
Sarı uzun saçlarım rüzgarın etkisiyle uçuşurken hapis olduğum kulemin penceresinden yemyeşil olan dünyayı izliyordum.Hayat güzel diye düşündüm birden aklıma bu kulede tıkılı kaldığım gelince bu fikrim hemen değişiverdi yine duygusallaştım.
Kendimi bildim bileli bu tek odalı kule evim okulum arkadaşım her şeyim oluvermişti.Dışarıya hiç çıkmamıştım çıkamıycaktım da...Sonra aklıma simsiyah saçlı simsiyah gözlü genellikle kızgın olan annem geldi beni aslında dışarı çıkartmayan oydu.Hep istediğimde dışarısı senin için çok tehlikeli burada güvendesin derdi...
Yemyeşil ağaçlarla kaplı dünyaya bakıp düşündüm, bu güzel yer benim için nasıl tehlikeli oluyor anlıyamıyordum...
Hüzünle şarkı söylemeye başladım ne kadar olmuştu bilmiyordum adeta saat kavramını unutmuştum...
O sırada alışık olduğum o ses kulaklarımı doldurdu...
"Rapuzel uzat o güzel saçlarını!!"
Bu annemin sesiydi kulenin kapısı olmadığı için uzun saçlarıma tırmanarak odama çıkardı evet kulağa biraz korkunç geliyor biliyorum ama bende alışmak zorunda kaldım...
Hızlı adımlarla uzun güzel sapsarı saçlarımı pencereden uzattım.
Kısa süre sonra annem dediğim kadın odama gelmişti.Annemi pek sevdiğim söylenemezdi nedense pek içim ısınmamıştı ve bazı kaba hareketleri beni oldukça üzüyordu...
"Yemeğini getirdim"
Masaya koyarak pencereye yöneldi cidden bu kadar mı diye düşündüm en azından nasılsın diye sorabilirdi...
Yn:Anne??
Bu sözümle arkasına dönüp siyah gözleriyle bana baktı...
"Ne var Rapunzel!?"
Başımı eğip kabul etmeyeceğini bile bile o soruyu sordum...
Yn:A-acaba bende senle g-gelebilir miyim??
Simsiyah gözleri korkunç bir hal alırken bağırarak konuştu...
"Tabiki gelemezsin ben sana kaç kez şu lanet soruyu sorma dedim anlamıyor musun!!"
Yn:A-ama b-ben...
"Sen sonsuza kadar burada kalacaksın anlıyor musun!?"
Gözyaşımı silerek başımı hızlıca salladım...Bir şey bile demeden saçlarıma tutunarak öylece arkasına bile bakmadan gitti ve beni üzüntümle yalnız bıraktı...Oysa kurtuluş biletimin yakınımda olduğunu bilmiyordum...
~
Odamda sıkılmış bir halde oturmuşken yine o ses gelmişti.
"Rapunzel uzat o güzel saçlarını"
Ses biraz garip geliyordu sanırım annem yine hastalanmıştı aldırış etmeden saçlarımı uzattım ve aslında annem değil kurtuluş biletimi beklemeye başladım...
Saçlarıma tırmanarak yanıma gelen kişinin annem olmadığını görünce korkuyla geriye çekildim...
B-bu bu bir erkekti simsiyah saçları bembeyaz teni ve simsiyah gözleri ile çok yakışıklıydı...Bedenim ne yapıcağını bilemez haldeyken yakışıklı yabancı eğilip selam verdikten sonra konuştu...
"Ben Prens Jungkook"
Gülümseyerek konuşmasına devam etti...
Jk:Sende Rapunzel olmalısın
Elini bana uzatmasıyla minik ellerimi ellerine götürdüm ve el sıkıştık...İşte benim kurtarıcım ile tanışma hikayem böyle olmuştu...
~
Günler birbirini kovalarken biz iki yabancı birbirimize ısındık annemden habersiz Jungkook her gün geliyor saatlerce sohbet ediyorduk.Annemin gelmesine yakınkende Jungkook gidiyordu.Aslında bu yaptığımız çok tehlikeliydi anneme yakalanabilirdik ama şans nedense hep yanımızda olmuştu.Bu sırada da arkadaşlığımız farkına varmadan aşka dönüşüyordu...
Yine günlerden bir gün Jungkook yanıma gelmiş sıradan bir şekilde sohbet ediyorduk taki o soruya kadar...
Jk:Rapunzel benimle gelir misin bu hapis hayatı sürdüğün kuleden seni kurtarırım ve...
Jungkook ellerini saçına götürüp tatlı bir şekilde gülümseyerek bana baktı...
Jk:B-ben ben senden hoşlanıyorum istersen e-evleniriz minik minik çocuklarımız olur h-hatta hatta babam tahtan inince sen kraliçe ben kral olurum bu ülkeyi yönetiriz yani sadece evet demen yeterli...
Utançla başını eğerken bu sözler nefesimin kesilmesine neden oldu...Cidden gidicek miydim burayı arkamda mı bırakıcaktım...
İçimdeki ses evet dememi söylüyordu bende bu sese inanarak Jungkook'un güzel gözlerinin içine baktım...
Jungkook elini bana uzatarak gözlerime baktı...
Jk:Benim prensesim olur musun Rapunzel...
Elini tutarak heyecanla cevabımı verdim...
Yn:E-evet
Jungkook bana sarılırken bende ona sıkıca sarıldım...
Jk:Sana söz veriyorum seni çok mutlu ediceğim prenses
Bu sözüne gülümseyerek cevap verdim...
Peki ne oldu dediğinizi duyar gibiyim sevdiğim adama inanarak hapis olduğum kuleyi arkamda bırakarak kaçtım ve ülkenin yakışıklı prensiyle evlendim...
Peki pişman mıyım??
Elimi belirginleşmiş karnıma götürdüm...
Tabiki pişman değilim benim şans meleğim olan adamla evliyim ve onun çocuğunu taşıyorum yakında da prenseslik unvanı kraliçe unvanına dönücek hayattan başka ne isteyebilirim ki...
Gülümseyerek yanımda uyuyan kocama baktım ben onunla tanıştığım için kendimi çok şanslı hissediyordum...
~MUTLU SON~