این موضع که تنها دین من دین راستین است تا چه حد قابل دفاع است؟ آیا منحصر دانستن دین خود، زمینه‌ی متهم کردن دیگران به ارتداد و الحاد نمی شود؟
نزاع‌های دینی در لباس های متفاوت ظاهر شده اند اما پیروان ادیان درگیر همیشه بر این بنیاد که دین خود را برتر و راستین تر پنداشته اند در آن‌ها شرکت جسته اند. تلاش برای یافتن اشتراکات دینی هم آنگونه که تاریخ بشر نشان داده تا حدی برای افزایش مدارا به کار آمده ولی نه برای امکان صادق دانستن چشم اندازی که دیگر ادیان ارائه می دهند. انحصارگرایی دینی به معنای تنها راستین دانستن دین خود به چه پیامدهای نظری و چه رفتاری نزد دینداران می انجامد؟ آیا می توان دین خود را منحصر دانست و از ملحد یا مرتد دانستن دیگران پرهیز کرد؟ آیا می توان اعتقاد به خدای راستین را در انحصار خود دانست و امکان رستگاری پیروان دیگر ادیان و یا دیگر آدمیان را گشوده دید؟ ولی آیا انحصار دینی ضرورتا به پیامدهایی که امروزه در جوامع دینداران می بینیم می انجامد یا می توان از نظر اعتقادی انحصارگرا بود و آزار دیگران را پیشه نکرد؟
اینستاگرام: / bbcpersian
فيسبوک: / bbcpersian
وبسايت ما: www.bbc.co.uk/persian/
توييتر: / bbcpersian
#BBCPersian