Ze ruip’n hol die taai,
En ze zwaaid’n ons oet.
En ik vuilde mie sta’rk as ’n beer,
‘k Heb kogelvrij glas in mien veur- en achterroet.
En aan boord een machinegeweer.
Braggelkoel’n en stain’n, nee niks is te gek,
het mokt mie niks oet woar of ik rie.
Mor kom ik ooit terug in Ter Aopelknoal,
den zuik mor ’n aander veur mie.
Ik ben ’n man van sport, spel, spanning, oav'ntuur,
ik heb ’n sportief atletisch figuur,
op waark’n bie de landmacht punt nl: geschikt,
en als ain van de eerst’n hadd’n zie mie der oetpikt.
Mor kom ik ooit terug in Ter Aopelknoal,
den zuik mor ’n aander veur mie.
Toun ik ooit vertrok oet Ter Aopelknoal,
gain woord over hinderloag’n en bomm’n, (nee)
hulp en wederopbouw van ’t waark stond centroal,
en doar is nou net nog niks van komm’
Ik schiet hier in mien boksem van zeen’ en van angst,
mien buddie is ’t er intuss’n nait meer bie,
Mor kom ik ooit terug in Ter Aopelknoal,
den zuik mor ’n aander veur mie.
(Ooh) Zat ik nog mor lekker op de trekker op de klaai,
of veur mien part op ’n tank op de Luneburger hai,
straks lig ik leegert aan de Veluwezoom
met ‘n posttraumoaties stress syndroom.
Dus kom ik ooit terug in Ter Aopelknoal,
den zuik mor ’n aander veur mie.