M113 รถลำเลียงพลหุ้มเกราะ
M113เป็นการติดตามอย่างเต็มที่เกราะบุคลากรผู้ให้บริการ (APC) ที่ได้รับการพัฒนาและผลิตโดยเครื่องจักรกลอาหารและเคมิคอลคอร์ปอเรชั่น (เอฟเอ็ม) เอ็ม113 ถูกส่งไปยังกองทัพสหรัฐยุโรปเพื่อแทนที่เอ็ม59 เอพีซีของทหารราบยานยนต์ตั้งแต่ปี 2504 เอ็ม113 ถูกใช้ครั้งแรกในการสู้รบในเดือนเมษายน พ.ศ. 2505 หลังจากที่สหรัฐจัดหาอาวุธหนักให้แก่กองทัพเวียดนามใต้ (ARVN) เช่น เอ็ม113 ภายใต้ โครงการกองบัญชาการความช่วยเหลือทางทหาร เวียดนาม (MACV) ในที่สุด M113 ก็เป็นยานเกราะที่ใช้กันอย่างแพร่หลายของกองทัพสหรัฐฯ ในสงครามเวียดนามและเคยใช้ฝ่าพุ่มไม้หนาทึบกลางป่าเพื่อโจมตีและบุกรุกตำแหน่งของศัตรู ส่วนใหญ่รู้จักกันในชื่อ "APC" หรือ "ACAV" ( ยานเกราะจู่โจมทหารม้าหุ้มเกราะ ) โดยกองกำลังพันธมิตร [6]
M113 เป็นยานเกราะต่อสู้ตัวถังอะลูมิเนียมคันแรกที่ผลิตในปริมาณมาก เกราะอะลูมิเนียมที่เบากว่ารถรุ่นก่อนๆ มาก ออกแบบให้มีความหนาพอที่จะปกป้องลูกเรือและผู้โดยสารจากการยิงอาวุธขนาดเล็ก แต่เบาพอที่ยานพาหนะสามารถขนส่งทางอากาศและสะเทินน้ำสะเทินบกปานกลาง
ในกองทัพสหรัฐฯ ซีรีส์ M113 ได้ถูกแทนที่เป็นยานเกราะต่อสู้แนวหน้าโดย M2 และ M3 Bradleysแต่ยังคงมีการใช้งานจำนวนมากในบทบาทสนับสนุน เช่น รถพยาบาลหุ้มเกราะ รถขนส่งครก รถวิศวกร และรถบังคับบัญชา ทีมต่อสู้กองพลน้อยของกองทัพสหรัฐฯ ติดตั้งเอ็ม113 ประมาณ 6,000 ลำและแบรดลีย์ 4,000 ลำ
ความเก่งกาจของ M113 ทำให้เกิดการดัดแปลงที่หลากหลายซึ่งใช้งานได้ทั่วโลกและในบริการของสหรัฐฯ ปัจจุบันตัวแปรเหล่านี้เป็นตัวแทนของรถหุ้มเกราะของกองทัพสหรัฐฯ ประมาณครึ่งหนึ่ง จนถึงปัจจุบัน มีการประเมินว่าเอ็ม113 ทุกประเภทมากกว่า 80,000 ลำถูกผลิตและใช้งานโดยกว่า 50 ประเทศทั่วโลก ทำให้เป็นหนึ่งในยานเกราะต่อสู้หุ้มเกราะที่ใช้กันอย่างแพร่หลายมากที่สุดตลอดกาล [7]ซีรีส์Top Tenของช่อง Military Channel ยกให้ M113 เป็นรถทหารราบที่สำคัญที่สุดในประวัติศาสตร์ [8]
กองทัพสหรัฐฯ วางแผนแต่ล้มเหลวในการปลดประจำการตระกูล M113 ภายในปี 2018 ด้วยโครงการยานเกราะต่อสู้ทหารราบ GCV [9]ตอนนี้ M113 มีแผนที่จะแทนที่ด้วยโครงการยานเกราะอเนกประสงค์ (AMPV) [10]พัน M113s ยังคงเห็นการต่อสู้ให้บริการในกองกำลังป้องกันอิสราเอลแม้จะเป็นของ 2014 IDF กำลังมองหาที่จะค่อยๆเปลี่ยนหลาย 6,000 M113s ของตนกับNamer APCs (11)
M113 ได้รับการพัฒนาโดยFood Machinery and Chemical Corporation (FMC) ซึ่งได้ผลิตเครื่องบินลำเลียงพลM59และM75 Armored รุ่นก่อนหน้า M113 มีความคล้ายคลึงอย่างมากกับทั้งสองรุ่นก่อนหน้านี้ M75 นั้นหนักและแพงเกินกว่าจะมีประโยชน์ เนื่องจากน้ำหนักของมันขัดขวางการใช้งานสะเทินน้ำสะเทินบกและการขนส่งทางอากาศ M59 ที่เบาลงสามารถแก้ไขปัญหาทั้งสองนี้ได้ แต่ลงเอยด้วยเกราะน้อยเกินไป และไม่น่าเชื่อถืออันเป็นผลมาจากความพยายามที่จะลดต้นทุน
กองทัพกำลังมองหายานพาหนะที่ผสมผสานคุณลักษณะที่ดีที่สุดของทั้งสองแบบ นั่นคือ "ตระกูลรถหุ้มเกราะอเนกประสงค์ในอากาศ" (AAM-PVF) [12]ของรถต่อสู้หุ้มเกราะอเนกประสงค์อเนกประสงค์ FMC ได้ทำงานร่วมกับKaiser Aluminium and Chemical Co.ในช่วงปลายทศวรรษ 1950 เพื่อพัฒนาชุดเกราะอะลูมิเนียมที่เหมาะสม เป็นที่ทราบกันดีว่าการใช้เกราะนี้สามารถผลิตยานเกราะที่ปกป้อง M75 และน้ำหนักเบาและความคล่องตัวของ M59
FMC ตอบกลับด้วยข้อเสนอสองข้อ อลูมิเนียม T113 สองเวอร์ชัน - แบบหนาและเกราะบางกว่า พร้อมด้วย T117 ที่คล้ายกันแต่ส่วนใหญ่เป็นเหล็ก รุ่นเกราะหนาของ T113 ซึ่งเป็นรุ่นต้นแบบของ M113 อย่างมีประสิทธิภาพ ได้รับเลือกเนื่องจากมีน้ำหนักน้อยกว่าคู่แข่งที่เป็นเหล็ก ในขณะที่ให้การป้องกันในระดับเดียวกัน การออกแบบ T113 ที่ปรับปรุงใหม่ T113E1 ถูกนำมาใช้โดยกองทัพสหรัฐฯ ในปี 1960 ในชื่อ "M113" ต้นแบบดีเซล T113E2 ถูกนำไปผลิตในปี 1964 ในชื่อ "M113A1" และแทนที่ M113 ที่ใช้น้ำมันเบนซินอย่างรวดเร็ว [13]ในปี 1994 เอฟเอ็มโอนผลิต M113 กว่าแก่ บริษัท ย่อยป้องกันที่จัดตั้งขึ้นใหม่, สหกลาโหม จากนั้นในปี 2005, สหกลาโหมถูกซื้อกิจการโดยบริษัท BAE Systems
ทหารของกองทัพสหรัฐฯ ลงจากรถลำเลียงพลหุ้มเกราะ M113 ระหว่างการฝึกซ้อมในเดือนกันยายน 1985
M113 ได้รับการพัฒนาเพื่อให้ยานพาหนะติดตามแสงที่เอาชีวิตรอดและเชื่อถือได้ สามารถยกและปล่อยทางอากาศโดยเครื่องบินขนส่งC-130และC-141 แนวคิดดั้งเดิมคือยานพาหนะจะใช้สำหรับการขนส่งเท่านั้น นำกองกำลังไปข้างหน้าภายใต้เกราะและจากนั้นให้ลงจากหลังม้าเพื่อการต่อสู้ หลังจากนั้น M113 จะถอยไปทางด้านหลัง เอ็ม113 เข้าประจำการกับกองทัพสหรัฐฯ ในปี 2503 ต้องการลูกเรือเพียงสองคน คนขับและผู้บัญชาการ 1 คน และบรรทุกผู้โดยสาร 11 คนภายในรถ อาวุธหลักคือปืนกลM2 Browningขนาด .50 ลำกล้อง (12.7 มม.) ที่ดำเนินการโดยผู้บังคับบัญชา
เมื่อวันที่ 30 มีนาคม พ.ศ. 2505 เอ็ม113 ชุดแรกจำนวน 32 ลำมาถึงเวียดนาม และถูกส่งไปยังบริษัทปืนไรเฟิลยานยนต์ของกองทัพแห่งสาธารณรัฐเวียดนาม (ARVN) สองแห่ง แต่ละลำติดตั้ง APC 15 ลำ [14]ที่ 11 มิถุนายน 2505 ทั้งสองหน่วยยานยนต์ถูกลงสนามเป็นครั้งแรก [15]ระหว่างยุทธการที่แอปบัคในมกราคม 2506 อย่างน้อยสิบสี่ของปืนลำกล้อง .50 ที่เปิดเผยบน M113s ถูกสังหารในสนามรบ จำเป็นต้องมีการปรับเปลี่ยนเพื่อปรับปรุงความอยู่รอดของลูกเรือ [16]โล่ชั่วคราวที่สร้างขึ้นจากโลหะที่ได้รับการกอบกู้จากตัวถังของเรือที่จมอยู่ไม่นานก็พอดีกับสายการบินทำให้มีการป้องกันที่ดีขึ้น อย่างไรก็ตาม พบว่าวัสดุนี้สามารถทะลุทะลวงด้วยการยิงอาวุธขนาดเล็ก เกราะที่ตามมาจึงถูกสร้างขึ้นจากยานเกราะหุ้มเกราะ [17]
หน่วยอาวุธยุทโธปกรณ์ที่ 80 ของ ARVN ในเวียดนามใต้ได้พัฒนาแนวคิดเกี่ยวกับเกราะป้องกันเพิ่มเติม และเริ่มสร้างเกราะป้องกันปืนรุ่นทั่วไปสำหรับ M113 [17]โล่เหล่านี้กลายเป็นรุ่นก่อนของยานเกราะจู่โจมทหารม้าหุ้มเกราะมาตรฐาน (หรือ ACAV) แบบมาตรฐาน