Καλλιτέχνης - Γιώργος Ρους
Πώς
στο κόκκινο φως
στέκεσαι πάλι εμπρός μου
τη λύπη σου δώσ’μου
Κλαις
τα δάκρυα ταιριάζουν μου λες
σ’ αυτούς που κλέβουν τις νύχτες
και αντέχουν στις λύπες
Και
μόνοι μας μείναμε οι δυο
ν’ αναζητάμε ένα κλέφτη
μες το παγκόσμιο καθρέφτη
Τα μάτια σου είναι φωτιά
μια λεπτομέρεια του κόσμου που καίει
τα μάτια σου είναι εδώ
και είναι η ψυχή μου που κλαίει
Σύνορα έβαλα στον μαύρο ουρανό
μα όλα τελειώνουν κι αρχίζουν με σένα
με κοιτάς με τα μάτια που στάζουν βροχή
μα φωτιά με καλύπτει ολοένα
Ναι
λες πως τελείωσε εδώ
το έργο που μας αρέσει
κι όποιος μπορεί ας το μπορέσει
‘Γεια’
με χαιρετάς στην στροφή
απ’το ψηλό σου μπαλκόνι
κι αυτό με πληγώνει
Κλαις
τα δάκρυα ταιριάζουν μου λες
σ’αυτούς που κλέβουν τις νύχτες
και αντέχουν στις λύπες
Σύνορα έβαλα στον μαύρο ουρανό
μα όλα τελειώνουν κι αρχίζουν με σένα
με κοιτάς με τα μάτια που στάζουν βροχή
μα φωτιά με καλύπτει ολοένα
Σύνορα έβαλα στον μαύρο ουρανό
μα όλα τελειώνουν κι αρχίζουν με σένα
με κοιτάς με τα μάτια που στάζουν βροχή
μα φωτιά με καλύπτει ολοένα
Πώς
στο κόκκινο φως
στάθηκες πάλι εμπρός μου...