W Ciechocinku, między wierzbami płaczącymi,
Spotkało się dwoje obcych sobie ludzi.
Tam, gdzie woda lecznicza jak balsam płynie,
Ich serca stęsknione Amor obudził.
Spotkanie to było jak sen na jawie,
Gdy ich oczy po raz pierwszy spotkały się,
Wśród wonnych alejek w Parku Zdrojowym,
Ich serca namiętnie złączyły się.
W Ciechocinku, pod błękitnym niebem,
Igraszki miłości rozkwitały niczym kwiat,
Śmiech i radość, gesty pełne czułości,
Stworzyły historię, jakiej nie znał świat.
Ale los nie zawsze pisze piękny wiersz,
W Ciechocinku, miłość też zna smak rozstania.
Jak liście opadające wolno z drzew,
Tak skończył się ich czas kochania.
Rozstanie to było jak nagły deszcz,
Skończyły się piękne turnusy dwa.
W Ciechocinku, gdzie marzenia żyją wciąż,
Ich serca krzyczały "Niech wiecznie trwa."
Ale nawet gdy rozstanie przynosi łzy i żal,
Z Ciechocinka pozostaną wspomnienia tych dni,
Miłość, która kwitła jak róża w ogrodzie,
I rozstanie, które każdej nocy się śni.
Bo w miłości i rozstaniu, w Ciechocinku,
Istnieje magia, nasze serca biją w nas,
Nawet gdy drogi się w końcu się rozejdą,
W pamięci pozostaje ten magiczny czas.
Jak strona w niezatartej księdze życia.