W czterech ścianach rozgrywa się dramat.
W czterech ścianach słychać płacz w ciszy.
Rodzice znęcają się nad dzieckiem,
Ale nikt jego wołania nie słyszy.
W czterech ścianach brutalnie pobita
Leży żona, mąż cicho się śmieje.
W czterech ścianach mieszka nienawiść.
Gwałt na każdym kroku się dzieje.
W ciszy krzyku, gdy serce płacze,
Niekiedy bezsilnie opadną dłonie.
Człowiek milczy, odwraca wzrok,
W mroku przemocy świat dziś tonie.
Cień na ścianie, blizny na duszy,
Krzyk bez echa, rozpaczy łza,
Wszyscy z boku, obojętni,
Sumienie śpi, gdy serce łka.
Każda ręka, co w górę wzniesiona,
Każdy cios, co w ciemność wysłany,
Ból niewidzialny, co serca rozrywa,
Ból, co w milczeniu zadaje rany.
Cisza jak pieczęć, milczenie jak wina,
Słowa nie padną, bo lęk nas zatrzyma,
W obojętności, w znieczuleniu trwamy,
Czy nie widzimy, że też umieramy?
Więc wołam do ciebie, człowieku, bracie,
Nie bój się mówić, nie bój się patrzeć,
Bo każde milczenie to zgoda na zło,
Nasza dusza to jak rozbite szkło.