Główną zaletą osiowych uszczelnień mechanicznych jest to, że zużycie powierzchni trących jest kompensowane przez osiowy ruch pierścienia pod działaniem sprężyny. Utrzymuje ono szczelność dzięki stopniowemu ścieraniu się pierścieni roboczych, zwłaszcza miękkiego, który zwykle znajduje się w części ruchomej. Przy właściwym doborze materiału i zastosowaniu niewielkiej ilości środka smarnego, uszczelnienie mechaniczne może pracować przez długi czas przy dobrym stanie powierzchni styku, które zapewniają niezawodne uszczelnienie.
Gdy we wnęce jest ciśnienie, powierzchnie styku są obciążone nie tylko siłą sprężyny, ale także siłami nacisku. Taka konstrukcja uszczelnienia mechanicznego nazywana jest nieobciążoną. W niektórych przypadkach uszczelnienia mechaniczne są wykonywane bez obciążenia, tzn. konstrukcja jest zrównoważona ciśnieniowo. Na powierzchnie cierne pierścieni stosuje się pary o małym współczynniku tarcia: stal - babit, stal hartowana lub azotowana - brąz, kompozycje grafitowe i węglowe, ceramika, kompozyty.
W najbardziej krytycznych przypadkach stosuje się twarde stopy odlewane z węglika wolframu i metalowo-ceramiczne w połączeniu ze sobą lub z materiałami bardziej miękkimi. Powierzchnie cierne obrabia się do chropowatości Ra = 0,16 -g 0,32 µm.
Dla poprawienia szczelności powierzchni ciernych wykonuje się niekiedy niewielkie rowki pierścieniowe.
Pierścienie ruchome muszą być dobrze prowadzone wzdłuż powierzchni cylindrycznych, przy czym należy zapewnić ścisłą prostopadłość do cylindrycznej powierzchni prowadzącej. Musi być również zapewniona równoległość pierścieni ruchomych i nieruchomych. Samonastawna konstrukcja pierścienia ruchomego zapewnia pewniejszy kontakt pomiędzy powierzchniami uszczelniającymi.