دل مـــيرود ز دســـتم صاحب دلان خدا را
دردا که راز پنهان خــواهــد شـد آشــکارا
کشـتی نشسـتگانـــيم ای باد شرطه برخيز
باشــد کـه باز بيـنــيم ديــدار آشـــنا را
ده روزه مهر گردون افسانه است وافسون
نيکی به جای ياران فرصت شــمار يارا
در حـلقه گل ومل خوش خواند بدوش بلبل
هات الصــبوح هـــبوا يا ايها الـــسکارا
ای صاحب کــرامت شــکرانه سلامت
روزی تفقدی کن درويـش بـــی نوا را
آسايش دوگيتی تفسير اين دو حرف است
با دوستان مروت با دشـمنان مــــدارا
در کــوی نـيک نامـی ما را گــذر ندادند
گر تو نمی پــسندی تغـيير کـــــن قضا را
آن تلخ وش که صوفی ام الخبائثش خواند
اشـهی لـــنا و احـلــی من قـــبله الــعذارا
هنگام تنگدسـتـی در عيش کوش و مستی
کاين کيــميای هســتی قــارون کند گدا را
سرکش مشوکه چون شمع ازغيرتت بسوزد
دلـبر که در کف او موم است سنگ خارا
آيـــيـنه سکــندر جــام مــی اســـت بــ نگر
تا بر تو عرضه دارد احوال ملک دارا
خوبان پارسی گو بخشندگان عــــمرند
ساقی بده بــشارت رنـــدان پارسا را
حافـظ به خود نپوشيد اين خرقه می آلود
.ای شــيخ پاکـــدامـــن مـعذور دار ما را