Автор: Мұқағали Мақатаев
Видео жасанды интеллект көмегімен жасалды.
Өлеңді оқыған: Еркежан Арын
АРМАНЫМ, ТІРІЛ, КӨЗ ІЛГЕН
Баяғы бала кезімде,
Әкем бе әлде өзім бе,
Әкелдік аппақ күшікті
Ашпаған әлі көзін де.
Өсірдім көңілін қалдырмай,
Мойнына карғы салдырмай.
Әлжуаз аппақ күшігім
Ақ тазы болды қанжырдай.
Әжуа, мысқыл, әзілмен,
Қайтейін онда ұятты,
Ойнаймын аппақ тазыммен,
Ұялас күшік сияқты.
Қар жауды, міне, алғашқы,
Ақ тазым менің қар басты.
Түлкі ұстатып берем деп,
Үлкендер келіп жармасты.
Біріне-дағы бермегем,
(Қайсар едім ғой мен деген)
«Бере ғой» деген әжемнің
Тіліне-дағы көнбегем.
(Көрмей-ақ кетсін көрмеген!)
...Сол жылы қыста, ақпанда,
Күн батып бара жатқанда,
Ойынға мені шақырып,
Ақ мүсін тұрды ақ қарда.
-Жынданба! - дедім, - желөкпем,
Үйге қайт, енді кеш кірді,
Осы бір сәтте кенеттен
Мылтықтың даусы естілді.
Ақ тазым менің каңқ етті,
Каңқ етті-дағы жалп етті.
Миыма менің қан тепті,
Көзімнің оты жарқ етті,
Ақ қарға тазым қан төкті.
... Соноу бір бала кезімнен
Жауыздық барын сезінгем.
Мұң төгіп алғаш көзімнен,
Бәрінен сонда безінгем.
Келемін бірақ төзумен,
Айыра көрме сезімнен,
Арманым, тіріл, көз ілген!