Η τέχνη συμπυκνώνει, εκφράζει και αναδεικνύει όλη την ομορφιά της ζωής. Σε τοπικό επίπεδο η τέχνη λειτουργεί σε ένα πλάισιο πολιτισμού που βιώνεται καθημερινά, απαθανατίζοντας την πεμπτουσία της ζωής. Ο μουσικοχορευτικός πολιτισμός συνστά ύψιστη μορφή έντεχνης έκφρασης του βιωματικού γίγνεσθαι του ανθρώπου. Ενσαρκώνονται σε αυτόν όλες οι πτυχές της ζωής που σε βάθος εύλογου χρόνου εγκολπώνονται στην παράδοση, έπειτα από τη διήθηση και την αποδοχή της κοινής γνώμης. Ο αυθόρμητος και ικανός τραγουδιστής επικοινωνεί κατά πρώτο λόγο με τον εαυτό του· η εκτίμηση που του γίνεται από τρίτους πάντα είναι υπολογίσιμη, αλλά δε χορεύει σε καμιά περίπτωση γι’ αυτή. Γνωρίζει ο μερακλής του μουσικοχορευτικού πολιτισμού το λόγο για τον οποίο συμμετέχει προσωπικά σε αυτόν και του είναι αρκετή η απλή μέθεξη για ίδιους λόγους. Όσο περισσότερο αληθινά, γήινα, ανθρώπινα και συνεργατικά εκφράζεσαι, τόσο ανεβαίνει η ποιοτική αποτίμηση του χορού και τραγουδιού. Σε κάθε μουσικοχορευτική παρουσία οι συμμετέχοντες συνδρούν, απλοΐζονται και εξωτερικεύουν με ανεπιτήδευτο πάντα τρόπο το είναι τους που είναι και ο κύριος λόγος συμμετοχής τους. Καθώς χορεύουν και τραγουδούν πνευματική, ηθική, ψυχική, κοινωνική και πολιτισμική υπόσταση βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία και βέβαια αλληλεπίδραση. Δεν είναι δυνατό να αποδοθεί πιστά αυτό που δε βιώνεται. Με αυτό το σκεπτικό λογίζονται οι βιωματικές μουσικοχορευτικές εκδηλώσεις ως εθνική παρακαταθήκη. Οι βιωματικοί χορευτές είναι για αντικειμενικούς λόγους, λοιπόν, οι γνησιότεροι χορευτές και συνακόλουθα άτυποι χοροδιδάσκαλοι.

Α ρε πατριδα!!!!

αργιθεα αθανατη !!!!!