Je inspireert Floris! Banaan Nadat de broodtrommel leeg was, het elastiekje er weer omheen ging, kwam de bananendoos op tafel; geel plastic in de vorm van de vrucht. ''Handig vind je niet?' vroeg de man die tegenover me zat in de kantine. Ik knikte vriendelijk van ja. Terwijl ik me afvroeg of ik ooit zoiets zou kopen, keek ik hoe hij de banaan zorgvuldig pelde, tot de helft ongeveer. In twee grote happen, een bananendraadje in zijn baard achterlatend, ik vroeg me af of ik hem dat zou zeggen, was die op. Hij veegde al met z'n hand over mond en baard. Het overgebleven stuk banaan ging weer in de doos "Zo, voor de volgende pauze' zei de man nog een beetje na-smakkend. En hij was al opgestaan en zei nog "Werkze!"

Ik kijk al een tijd graag je doordachte recensies. Maar video’s zoals deze mag je vaker maken! Motiveert mij enorm om door te zetten in mijn schrijven. Zat behoorlijk op een dood punt, ben meteen weer gaan schrijven. Ik ben erg benieuwd naar je roman!

Top tips!! Helemaal mee eens dat schrijven en tekenen op elkaar lijkt... 😊

Heel goeie tips en zeker de nummer één! Als fotograaf leer je zeer snel dat je gebonden bent aan de realiteit. Zelfs met droomachtige beelden moet je leren hoe een camera de realiteit interpreteert om een bevredigend resultaat te bekomen. Dat is de grootste les die ik heb geleerd als fotograaf: wat er in je hoofd zit, is slechts het zaadje voor het uiteindelijke werk. Je kan enkel iets bekomen dat trouw is aan dat oorspronkelijke idee, maar dat resultaat zal zich zelden één-op-één verhouden aan het idee. Het is de nederigheid van de kunstenaar die hen in staat stelt iets te grijpen waar velen vol waan zichzelf afzetten met de woorden, dat kan ik zelfs. Of zoals Elsschot het zo mooi omschreef: tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren. Can you go with the flow?

De echte belangrijkste regel van schrijven: "Schrijven is schrappen." :p

Bedankt voor het kijken! De schrijfopdracht, zoals aangekondigd in de video: Beschrijf in honderd woorden een scene van iemand die een banaan eet. Neem hier niet meer dan een kwartier de tijd voor. Bestudeer daarna iemand die een banaan eet, desnoods jezelf, maak aantekeningen en schrijf dit wederom uit tot een scene van honderd woorden. Neem hier wederom niet meer dan een kwartier voor. En plaats je beide scenes hieronder. Ik zal het zelf ook doen en ben heel erg benieuwd naar de resultaten. Mijn stukjes (ik heb de neiging allerlei excuses aan te dragen waarom het niet zo goed is als ik zou willen, zoals de beperkte tijd - maar daar gaat het nu niet om, het zijn slechts schetsjes): Een: Marije zwaaide gedag tegen haar collega's, klikte Zoom weg en trok de koelkast open. Achter de Parmezaanse kaas stond een doosje oude olijven en daarachter lag het, de reep pure chocolade. Ze trok het zilverfolie omlaag en omlaag, haalde het laatste blokje eruit, brak het in vijf stukjes, sneed een banaan open, verdeelde de chocolade en pakte het geheel in met aluminiumfolie. De oven bromde vijftien minuten lang, gaf een oranje gloed, pingde. Met een overhandschoen legde ze het op haar bord. Twee, drie keer blazen, een stukje afsnijden, checken of Zoom daadwerkelijk uitstond en het feest kon beginnen. ‘Tjoekatjoekatjoe.’

@Florisleest

3 жыл бұрын

Twee: Floris legde de banaan neer en schoof de bureaustoel naar voren, over het blanke, met spijkers bezaaide tapijt. Hij browsete naar KZread en las de comments onder zijn laatste filmpje. Anton had gelijk, het einde kwam totaal niet over. Misschien kon hij nu het tweede verhaaltje schrijven? Moeilijk, had zichzelf ook nog beloofd aan de roman te werken. En morgen zou Ties weer om half acht aankloppen. Hij krulde zijn vingers. Ze zaten vol blauwgrijze verfvlekken, aandenkens aan een dag zonder terpentine. Hij wilde een hap nemen, maar de banaan was al op. Het steeltje hing er slapjes bij. Op de schil zaten lichtbruine vlekken. Een 10mm kwast zou ze kunnen namaken, een kwestie van licht aanstippen.

@Florisleest

3 жыл бұрын

Ik merk dat iets in honderd woorden schrijven weer een totaal andere uitdaging is. Heb de neiging te veel te willen doen.

Dankuwel voor de video :)

Heel fijn filmpje Floris! Graag meer met dit onderwerp!

@Florisleest

3 жыл бұрын

Dank je! Ga ik doen (ooit).

I'm glad I found your videos since I was on the look out for fellow Booktubers, but in Dutch, so that I can practice the language :) Zo, de belangrijkste ding voor mij is een schrijfmaatje 100%. Dus ik maakte een schrijfgroep op mijn Discord en ik denk dat het was een heel goed idee; ik schrijf nu minstens een keer per week.

@Florisleest

3 жыл бұрын

Wat leuk! Welkom.

Het honingdropje. Tja, daar heb je gelijk in. Ik weet niet zeker of ik me aangemoedigd of juist ontmoedigd voel, als alles dat ik nu zou schrijven onvermijdelijk waardeloos is. Ik ben langer bezig met mijn ruimte bekijken en afwegen wat ik daaruit zou moeten benoemen om mijn tekst een beetje interessant te maken dan met het daadwerkelijk maken van die tekst. Ik probeer ieder probleem dat ik zie ook aan te grijpen als excuus om het niet te proberen, het schrijven. Ik heb bijvoorbeeld geen bananen, dus ik zou eerst naar de supermarkt moeten om er een te kopen en daar heb ik geen zin in. Ondertussen is mijn broer naar beneden gelopen en een gesprek begonnen met mijn vader, dus is de kans om hem in plaats van een banaan maar een honingdropje te voeren (die ik wel bij de hand heb) verkeken. Moet ik er dan zelf maar een nemen om over mijn eigen gesmak en geslik te vertellen? Ik kan me niet voorstellen dat de waargenomen versie dan beter wordt dan de verzonnen variant. Ik zucht met een spoor van een grom in mijn stem om de ergenis over mijn aanstellerij te uiten en sta op van mijn bed. Ik loop naar mijn bureau om de dropjes te pakken, zo doelgericht dat ik mijn teen stoot tegen de prullenbak en stop er eentje in mijn mond, een dropje, niet een teen of prullenbak. Ik voel de ribbeltjes met mijn tong en mijn tanden en gebruik ze als oriëntatie om het dropje doormidden te bijten. Kauwen gaat nog traag, omdat er steeds stukjes drop aan mijn kiezen blijven plakken, maar mijn speeksel verspreidt de smaak nu door mijn hele mond. Gadverdamme. Niet dat ik niet van honingdropjes houd, maar dit grafische beschrijven helpt niet, het analyseren van wat ik denk dat er gebeurt als ik zo'n dropje pak en het opeet en dat stap voor stap hier neerzet, in mijn hoofd afwegend welke zinnen en woorden toepasselijk zijn en welke mij onpasselijk maken. Mijn nieuwsgierigheid is wel gewekt, dus nu sta ik echt op, werp mezelf mijn bed af en loop naar mijn bureau. Ik stoot mijn teen niet tegen de prullenbak, ik zag heus wel dat die daar stond, maar ritsel het zakje open en schud er een dropje uit in mijn hand. Ik houd het even vast tussen mijn tanden om met twee duimen mijn zin af te typen en de ervaring van het eten nog even uit te stellen, wat lastig blijkt omdat mijn speekselklieren nu al goed beginnen te werken en ik niet zeker weet hoe lang ik het nog vol kan houden om mijn lippen van elkaar te houden. Ik moet er mijn tong raar voor opkrullen. Ik trek mijn tanden uit het dropje en sluit mijn mond terwijl het op mijn tong valt, ik probeer nog niet te kauwen, maar beweeg het heen en weer in mijn mond om de ribbeltjes te voelen. Ik slik, dat mag inmiddels wel. Dit vergt waarschijnlijk meer oefening dan ik dacht.

De banaan lag als laatste stukje fruit op de schaal. Nu houd ik eigenlijk niet van bananen, maar hij werd al iets buin aan de randen. Mijn partner was een paar dagen het land uit, dus vond ik, dat hij wel opgegeten zou moeten worden. Langzaam ontdeed ik het zachte lichaam van zijn bedekking. Hieronder vond ik nog een heerlijk en precies mooi rijp lichaam. Nu nog loopt het water in mijn mond bij de gedachte aan het heerlijke. Dit had ik niet verwacht. 😂

Ik rolde er vanzelf in en had onderwerpen op overschot ... wat mijn appeltje voor de dorst had moeten zijn werd mijn zwanenzang en het enige waaraan ik me kan optrekken is het idee dat NIEMAND kan tegenhouden dat mijn verhaal zal verteld worden, zoals IK het wil ... alleen auto-biografieën zitten binnen de waarheid, maar zelfs dan moet je het hele plaatje zien ... ook al is de schrijfster in mij wakker geworden, voor mijn volgend leven kies ik MUZIEK - onderwerpen zat en er is nooit een muzikant te veel in de wereld ... de mens is nog lang niet uitgezongen! wat de opdracht betreft - ooit heb ik bij de vraag "Wat is het mooiste geluid' geschreven - een baby die een banaan eet en misschien is dat de essentie van het schrijven - de ander z'n inlevingsvermogen prikkelen of zorgen dat die aandachtig luistert naar een baby, die een banaan eet om het alleszins af te wegen ...

Je hebt mijn Schrijfwijzer Wijsbegeerte goed bestudeerd! ;p

@Florisleest

3 жыл бұрын

Uiteraard. Fred-adept, mag je me noemen.

Floris, intressante vlog. zelf met een populair wetenschappelijk boek bezig en veel ideeën voor Jeugdliteratuur, daarom ook boeken van Thea Beckman en Simone van de Vlugt aan het herlezen.

@Florisleest

2 жыл бұрын

Dank je!

Interessante tips! Je hebt helemaal gelijk. Als je wilt schrijven, moet je schrijven. Maar...ook lezen haha. Alleen nadenken over schrijven of podcasts luisteren helpt niet. (Ik ben nu voornamelijk nog maar met lezen bezig ). Maar sinds ik de studie filosofie (medische filosofie) gestart ben, zijn er wel meer ideeen voor schrijven in mij binnengekomen. Ik ben trouwens zeker benieuwd naar jouw boek!

@Florisleest

2 жыл бұрын

Haha inderdaad, ook lezen. Dat sowieso. Kijken wat er is, hoe ze het doen: absoluut mee eens. Thanks!

Ik had en heb geen enkele pretentie te gaan schrijven... of alsnog te gaan lezen. Dus ik ben de laatste die mag wat mag inbrengen. Twee schrijversregels ben ik echter nooit vergeten omdat ze wel plastisch waren, en volgens mij ook omdat ze hout sneden. 1. de mussen (zomers) vallen nooit voor niets van het dak. 2. beschrijf nooit eenzaamheid door dat woord gebruiken, maar schrijf over een 'paars sprei op het hotelbed'. Ik parafraseer. De laatste opmerking was van K. van het Reve als ik me goed herinner. Misschien is het off topic, want jij hebt het meer over schrijf-omstandigheden.

@Florisleest

Жыл бұрын

Nee hoor, goede toevoeging. Dank!

Stukje banaan: Ze kijkt ons niet meer aan. ‘Pauze’, zegt ze, en neemt de gele, plastic bewaardoos uit haar tas. De anderen schuiven hun stoel achteruit en vertrekken. Zij klikt de doos open. Met het steeltje omlaag pulkt ze de banaan open. Ietwat scheel bekijkt ze het topje, bijt dan. ‘Zo,’ zeg ik, ‘jij pelt je banaan op een bijzondere manier.’ ‘Iemand zei me eens dat apen het zo doen.’ Ze knabbelt de banaan tot pulp, slikt en bijt een tweede stuk af. Ik heb haar dat verteld van die apen, maar beiden doen we alsof we dat vergeten zijn.

Een goede uitleg ! , Je motiveert mensen zo echt om te gaan schrijven . Natuurlijk is het niet voor iedereen weg gelegd want je moet het wel in je hebben en creatief zijn vind ik . Ik heb wel een vraagje , wie is jou kapper? Ik vind altijd dat je een mooi kapsel hebt 😁

@Florisleest

3 жыл бұрын

Schrijven wel, uitgeven niet, denk ik. Wat dat betreft is het net als muziek maken. Velen doen het met veel plezier en slechts enkelen verdienen hun geld ermee, wat prima is. Ha, dat hoor ik nou nooit. Heb geen vaste kapper meer i.v.m. verhuizing, maar was Ed Romijn. Doe 'm de groetjes.

@ronnartlourens761

3 жыл бұрын

@@Florisleest ja dat is waar . Ja ik ben bijna jaloers op jou kapsel haha .

Dag Floris, leuk filmpje , grappig maar ook inspirerend. Kan je iets meer vertellen over je schrijfproces? Schrijf je bijvoorbeeld eerst met pen en papier of direct op de computer? Groetjes,Sven.

@Florisleest

3 жыл бұрын

Dank je, Sven! Soms eerst wat schetsen en aantekeningen op papier, wat ik uitwerk in het programma Scrivener. Ik blijf meestal aan een hoofdstuk schaven tot ik het idee heb dat ik het niet meer beter kan maken en dan pas ga ik door. Verder een luistertip (uiteraard voor naast het schrijven, niet ter vervanging van): Hybrid Writer's Podcast. Daar hoorde ik voor het eerst over Scrivener.

‘Begin met schrijven en blijf schrijven...’ meteen de grootste uitdaging....😉

@Florisleest

3 жыл бұрын

Ik weet het. Ik weet het.

Leuk filmpje. Ben erg benieuwd naar je roman! Zelf wil ik ook meer gaan schrijven, ook al een soort van concept in mijn hoofd maar wat ik merk is dat ik te snel al teveel wil zeggen, wat als resultaat heeft dat je pas 1 pagina geschreven hebt maar qua inhoud meer aan een hoofdstuk zit, als je begrijpt wat ik bedoel. Heb je hier nog advies voor?

@Florisleest

3 жыл бұрын

Het is lastig algemeen advies te geven omdat ik uiteraard geen pagina van je gezien hebben, maar toch een poging: Leg je pagina eens naast een pagina van een van je favoriete auteurs. Kijk hoe het qua informatiedichtheid verschilt en waar zij meer tijd aan besteden. Is het beschrijving? Zo ja, van wat? Zijn het de lengtes van de zinnen? Introspectie? Dialogen? Hoe dan ook, ik denk dat je dit het beste kunt leren door te vergelijken. En uiteraard door heel veel te blijven schrijven. Ik had in het begin al moeite om een kort verhaal van vijftienhonderd woorden te schrijven. Nu lijkt dat een ruimte waar ik nauwelijks iets kwijt kan en is de uitdaging wellicht omgedraaid.

@EffyStonem01234

3 жыл бұрын

@@Florisleest Voor iemand die het lastig vindt om advies te geven is dit toch wel prima anders ;) Thanks. Zal zeker eens vergelijken met andere auteurs. Goeie tip inderdaad

Denk je dat het schrijven van een roman te combineren valt met een 40-urige werkweek, zoals voor de meeste mensen zal gelden?

@laurensvandenbroek

3 жыл бұрын

Hoewel de vraag niet aan mij wordt gesteld, wil ik voltijd werkers toch een hart onder de riem steken: ja, dat kan! Probeer elke avond na werk minimaal 500 woorden (ca. 1 à 1,5 uur) te schrijven. Probeer dit vol te houden in het weekend, of wellicht er zelfs een schep bovenop te doen. Dan heb je na een week minimaal 7 x 500 = 3.500 woorden en na een maand dus 14.000 woorden. Een gemiddelde roman heeft zo'n 80.000 woorden (dat is ca. 250 à 300 bladzijden, afhankelijk van hoe het boek wordt opgemaakt), dus dan heb je na een half jaar (84.000 woorden) een manuscript op papier staan. Laat je niet uit het veld slaan door je vermeende gebrek aan kwaliteit (zoals Floris aangeeft in zijn video), maar geef jezelf de tijd om aan je manuscript te schaven. En wees op den duur bereid om tegen jezelf te zeggen: dit is het. Dit is het beste wat ik dít moment in de tijd kan voortbrengen. En begin dan weer van voren af aan, want tijdens het schrijven krijg je hoogstwaarschijnlijk 1001 ideeën voor nieuwe verhalen. Zet hem op! 💪🏻

@Florisleest

3 жыл бұрын

Ik denk het wel, er zijn in ieder geval genoeg voorbeelden van schrijvers die ook een veertigjarige werkweek hebben. Mijn eerste versie heb ik geschreven toen ik 30 uur per week werkte, een uur of vijftien studeerde en nog iedere week een filmpje maakte. Maar goed, ik had geen kinderen of veel sociale verplichtingen. Hoe meer andere activiteiten je hebt, hoe belangrijker het denk ik is om een vast schrijfritme te vinden en dat in samenspraak te doen met degenen die daar de consequenties van ondervinden. Dat kan inderdaad 's avonds zijn, zoals Laurens beschrijft, maar er zijn ook mensen die bijvoorbeeld alleen een dag in het weekend schrijven. Verder denk ik dat Laurens het uitstekend verwoord heeft! Alleen die schrijfsnelheid, daar kan ik alleen maar van dromen. Een goede maand telt voor mij zo'n vijfduizend woorden.

@m.teunissen3270

3 жыл бұрын

Als je geen kinderen hebt, heb je weekenden en goed grenzen stellen. Niet werken op vrije dagen/uren. Dag vrij nemen om te schrijven. Ik vind combi 40 uur werken en kinderen nu thuis en heul lastig om daarnaast nog tijd en vooral rust te vinden om te schrijven. Boek focus aan/uit heeft mij ook geholpen met handige tips.

Ik ben een boek aan het schrijven. Ik ben nu op de tweede blz en eigenlijk wil ik nu een week skippen. Hoe kan ik dit het beste aanpakken?

@Florisleest

3 жыл бұрын

Een week later... Of impliciet duidelijk maken.

Epictetus was een Griekse filosoof. En die foto is van Marcus Aurelius, de Romeinse keizer-filosoof. :')

@Florisleest

3 жыл бұрын

Ah, dubbel pijnlijk. Hoewel hij toch zo'n 25 jaar les heeft gegeven in Rome, vandaar mijn verwarring wat betreft het eerste. Het tweede kan ik slechts wijten aan luiheid. Misschien haal ik 't hele stukje wel weg, het voegt sowieso weinig toe.

Hebben jullie de postbode achter het raam gezien, nou ik wel 😂

@Florisleest

3 жыл бұрын

Ik was allang blij dat de buurtkinderen niet precies voor het raam een bal gingen overgooien. Dat was de vorige keer.

@hebanm4158

3 жыл бұрын

@@Florisleest 😂😂

Ik wil mvr Gül van het bureau af pennen, hoe doe ik dat?

@Florisleest

3 жыл бұрын

Woord na woord. Zin na zin.

@yellowstone2ndtrumpet304

3 жыл бұрын

@@Florisleest Zij ging namelijk niet het lot tarten of de goden verzoeken, but there aint no things as half-way books.

Beetje flauw om dit hier te plaatsen, maar een van de beste adviezen die ik over schrijven gehoord heb is: vertel NOOIT uit jezelf dat je een boek aan het schrijven bent. Het kan een verkeerde externe motivator zijn, want je gaat de verwachtingen van anderen meenemen in je schrijfproces i.p.v. het volgens je eigen ritme te doen. Bovendien is het schurftirritant om steeds opnieuw vragen als "Maar waar gaat het over?" en "Verwacht je er geld mee te verdienen?" te beantwoorden.

@Florisleest

3 жыл бұрын

Hoewel ik je gedachtegang denk ik kan volgen, benader ik het totaal anders. Als je een bepaalde identiteit wilt aannemen, in dit geval van iemand die schrijft, kan het juist helpen dat de buitenwereld het weet. Ik vind het heel chill dat mensen af en toe vragen: "hoe gaat het met je roman?" Meestal heb ik niet veel bijzonders te vertellen en blijft het bij "'t vordert". Maar omdat anderen mij als schrijver benaderen, ga ik mezelf ook zo meer zien. Ik weet niet of ik het had volgehouden als ik het niemand had verteld. Je zou dit slap kunnen noemen of op zoek naar externe motivatie, maar ik denk dat dat te zwart-wit is. Onze identiteit wordt behalve door ons zelfbeeld grotendeels bepaald door hoe anderen ons zien. Dus, wil je schrijver zijn? Zorg ervoor dat anderen je zo zien en je zult (meer) gaan leven naar de identiteit die ze je aanmeten. Dit betekent uiteraard ook niet dat je direct de hele wereld moet vertellen dat je een boek schrijft als je een zin op papier hebt gezet.

@M4ruta

3 жыл бұрын

@@Florisleest "Je zou dit slap kunnen noemen of op zoek naar externe motivatie" Ik heb sterk de neiging om dat te doen, al is dat meer omdat ik weinig op heb met de hedendaagse obsessie met 'identiteit'. Als je het mij vraagt is de harde definitie van een schrijver "iemand die een boek heeft gepubliceerd". Het verschil tussen een schrijver en een dromer is het contract van een uitgever. Iemand die graag eten maakt is nog geen kok, iemand die thuis gitaar speelt is nog geen muzikant. Het probleem wat ik heb met deze externe motivatie is dat het leidt naar een van de grote valkuilen voor jonge aspirantschrijvers, namelijk dat het idee van "schrijver zijn" interessanter is dan het daadwerkelijke schrijven wat daaraan voorafgaat. Ik zeg niet dat jij tot die categorie behoort, wat ik bedoel te zeggen is dat externe motivatie naar mijn mening een zwakke basis is die tegen je kan werken als het tegenzit of als de eerste afwijzingen binnenkomen.

@Florisleest

3 жыл бұрын

@@M4ruta Ik ben het zeker niet geheel met je oneens, denk alleen dat het genuanceerder kan. Daarom noem ik mijzelf geen schrijver maar hooguit beginnende schrijver. Zo zie ik mijzelf ook, als iemand wiens boek zal worden uitgebracht. Wellicht ijdele hoop, maar dan heb ik tenminste genoten van de illusie.

Stephan Enter is jouw schrijfmaatje? Dat is jaloersmakend hoor. 😳

@Florisleest

3 жыл бұрын

Ha, nee. Ik bedoelde "Enter: Stefan." Ik begrijp de verwarring.

@Melopeed

3 жыл бұрын

Ik zag onlangs je bespreking van Grip nog eens, dus ik vermoed dat de verwarring doelbewust was. 😉

‘En dan ben je veertig en zit je op een kutkamertje’ kak ik ben 42 🙈

@debbyrijnbeek

3 жыл бұрын

Dikke kak, ik al 45...

Als amateur-resencent zou ik drie kanttekeningen maken bij het stukje tekst: 'Marije zwaaide haar collega's gedag' i.p.v 'gedag tegen haar collega's'. 'Omlaag en omlaag' zou ik toch op een keer 'omlaag' houden; het verhoogt het dramatisch effect weliswaar, maar suggereert wel een plak chocola van een paar meter lang ;-) Tot slot; 'haalde het laatste blokje eruit, brak het in vijf stukjes', wordt 'haalde de laatste brok eruit, brak het in vijf stukjes (of hier de (vijf) blokjes). En eigenlijk zou ik iets anders verzinnen voor het opschrokken dan 'Tjoekatjoekatjoe' Oja, 'legde ze het op haar bord', zou ik het 'het' toch even specificeren. Als aspirant-schrijver vind ik 2. 'Vertrouw je eigen oordeel niet te veel', ook het lastigst: Het stuk tekst waar je bloed, zweet en tranen hebt in zitten, wordt afgeschoten. Soms is de kritiek terecht, soms niet. In het laatste geval, is het verleidelijk te denken 'fuck You' en meer kanttekeningen terzijde te leggen dan goed is voor de tekst, en zo weer in 2. te schieten. Anderzijds ligt het gevaar op de loer teveel kritiek over te nemen, waardoor het langzaam maar zeker niet meer je eigen tekst wordt, je eigen stijl... Het blijft schipperen, en het schrijven met alles erop en eraan blijft een fascinerend proces!

@Florisleest

3 жыл бұрын

Dank! Eens betreffende de meeste punten. Ik hikte lang op een andere gedachte voor waar het stukje heen zou gaan, namelijk dat de chocolade op was. Daar was die dramatische 'omlaag en omlaag' nog een relikwie van. Het einde vind ik ook matig. Het is een verrassing zonder clou, wat vooral verwarring schept. Ik had nog het idee het iets uit te bouwen dan wat die zin zou verklaren, maar dat werd ook allemaal te lang. Nogmaals, dank! Wat betreft 2: absoluut. Ik denk dat het wat dat betreft zaak is niet van iedereen commentaar aan te nemen. Dan eindig je met iets wat compleet middelmatig is.

Goede vlog weer! Wat ik mijn auteurs voorhoud nadat zij een 'definitieve' versie van hun boek hebben ingeleverd en ik het - voorzien van allerlei doorhalingen, geschrapte alineas of soms zelfs hoofdstukken, voorzien van opmerkingen en argumentatie voor mijn drieste acties - retourneer is: kijk niet naar mijn reactie op jouw werk, maar ga buiten spelen. Ga iets doen. Pak een goed boek dat in een andere omgeving speelt dan jouw werk. Kijk pas over drie maanden naar hoe ik jouw tekst onderhanden heb genomen. Waarom? Dan reageert de auteur niet meer primair, schiet hij/zij niet meer in de verdediging, staat hij/zij meer open voor suggesties. Naast waarnemen met je ogen is een goede oefening waarnemen met je oren: plaatsnemen in een druk café - als dat straks weer kan - en luisteren naar wat de mensen om je heen tegen elkaar zeggen. Aantekeningen maken (dat vindt niemand om je heen vreemd). Zo kom je als schrijver tot betere dialogen.

Drama queen

Ik ben benieuwd....... Ik denk, nee, ik weet zeker dat je schrijven nooit kan leren. Er bestaat geen cursus schrijven. Een goede schrijver is gedreven: hij moet schrijven. Het is een innerlijke drang. Tolstoi had geen schrijfmaatje.... Herman Broch ook niet. Paustovskij ook niet. ... Toch hoop ik dat ik ooit een boek van jou in een etalage zal zien liggen. Multatuli schreef zijn Max Havelaar in zeer korte tijd, als ik me niet vergis: enkele weken. En dat in Brussel.

@Florisleest

3 жыл бұрын

Tja. En er zijn ook genoeg schrijvers die wel een maatje hadden of zich in ieder geval in literaire kringen begaven, zoals Woolf. Maar sowieso, vergeleken met al die namen ben ik slechts een beginneling en is wellicht mijn innerlijke drang ook kleiner. Ja, ik wil schrijven, maar als ik eerlijk ben lees ik toch liever. En dat je het nooit kunt leren? Hier moet ik toch de flauwe vraag stellen: wat versta je dan onder leren? Ik neem aan dat je niet wilt beweren dat iemand geboren wordt met de vaardigheid om goed te kunnen schrijven. Uiteraard hebben sommige mensen meer talent, potentie, e.d. Maar alle schrijvers hebben toch leren schrijven? Als in, ze hebben geoefend, zijn beter geworden, hebben kritisch naar hun eigen werk gekeken, etc.?

@orlandofurioso357

3 жыл бұрын

@@Florisleest Floris, je hebt deels gelijk. Ik geloof namelijk niet in schrijverscursussen. Ik geloof natuurlijk wel in het spreekwoord: oefening baart kunst. Schrijven begint met gedrevenheid, een innerlijke gedrevenheid. Dat geldt denk ik voor iedere kunst. Een kunstenaar volgt altijd zijn innerlijke stem. Ik heb gisteren net het boek 'knoflook en pekel' beëindigd van de Spaanse schrijver De Sagara. Een meesterlijk boek. In het nawoord is te lezen dat deze schrijver zich nergens aan stoorde. Hij deed waar hij goed in was: schrijven. Ik ben nu begonnen aan Privéleven, van dezelfde schrijver. Het belangrijkste in de mens: volg je hart, volg je innerlijke stem. Ik hoop dat het je zal lukken om een roman te schrijven. Ik zal hem in ieder geval lezen, omdat ik bij jou een zekere gedrevenheid bespeur, een mens met een goede ziel.

Niet aan beginnen, een boek schrijven. Zoek een baan.