Pozytywna Dyscyplina jest klasyczną metodą wychowawczą rozwijaną od 1981 roku. Jej korzenie sięgają psychologii indywidualnej austriackiego psychoterapeuty Alfreda Adlera, który jako jeden z pierwszych zainteresował się jednostką w szerszym kontekście społecznym i uważał, że wszyscy ludzie mają jedno podstawowe pragnienie: chcą czuć, że przynależą i że są ważni.
Pomaga rodzicom:
- zrozumieć swoje dzieci
- wspierać ich naturalny potencjał
- wychowywać je na mądrych, pewnych siebie, odpowiedzialnych i wrażliwych dorosłych
- SKUTECZNIE radzić sobie z codziennymi trudnościami, takimi jak ubieranie się, wychodzenie z domu, sprzątanie, mycie zębów i tym podobne.
Do tej pory przeszkoliłyśmy już ponad 800 rodziców, same na co dzień korzystamy z tej metody i widzimy masę korzyści, które ona przynosi.
Пікірлер
Pomijając to jak wartościową jest pozytywna dyscyplina muszę to napisać - Uwielbiam Panią słuchać! Pozdrawiam ❤
Zabieram ze sobą wizualizacje bycia stabilnym i miękkim fotelem 😊 Dzięki
Hej, fajny podcast, a dodatkowo, chętnie bym posłuchała przykładów z życia, jak zamieniać polecenia na pytania, bo to nie zawsze jest takie oczywiste 😄
Nic nie wynika z tej 30-minutowej pogawędki……
Pierwszy raz 😊
Tendencyjna "rozmowa" ze z góry przyjętą agendą do przekazania. Nie rozpatrująca calego spektrum tylko "co by było jak by było".
Przerwa
Jak dzieci nie potrzebują ciągłej uwagi 100 procentowej ? A po chwili wypowiedź: dzieci nie potrzebują bajek gier spania w naszym łóżku. To co ? Nie potrzebują uwagi ale też nie potrzebują zająć się tym czym chcą bo to są zachcianki? To co to dziecko ma robić ? Maslo maślane. Same mądre słowa ale w życiu tak nie jest. Albo dasz dziecku 100 procent uwagi i pójdziesz z nim na plac zabaw będziesz się bawił albo ulegniesz zachcianką i będziesz miał chwilę spokoju kosztem czegoś. Fajnie się słucha i mówi ale życie pokazuje inaczej. Próbuje odnaleźć w życiu praktyczne przykłady i odniesienia do tego co mówisz i nie ma takowych. Mam 3 letniego syna i albo poświęcę mu 100% siebie żeby dziecko nie chciało oglądać bajek grać w gry. Albo zgodzę sie na bajki żeby mieć czas żeby ogarnąć dom i swoje obowiązki. Nie da się zamknąć dziecka w pokoju żeby zajął się sobą a ty rób co musisz . To tak nie działa. I w ten sposób całe moje życie skupia się na dziecku przez to zaniedbuje obowiązki które muszę robić w nocy gdy dziecko śpi a przez to jestem zmęczony i zrezygnowany co odbija się na moim samopoczuciu i relacji z dzieckiem. Więc cała ta wypowiedź i „wskazówki” nie mają dla mnie sensu w odniesieniu do praktycznego życia.
No ale z tego co Pani mowi to wychodzi na to ze nie w kazdej sytuacji z dzieckiem moze zadzialac naturalna konsekwencja. A logiczna? Dla mnie jezeli umawiam sie z dzieckiem na 30 min bajek to po tym czasie spodziewam sie ze on tą bajke wylaczy. Daje mu jeszcze wybor czy chce to zrobic sam czy ja mam wyłączyć... Argumentuje pytajac jaka byla nasza umowa, oraz jezeli przedluzy dzisiaj bajki to jutro będzie mial o tyle samo czasu krocej. Czy to prawidlowe? Przeciez nie mogę pozwolił 4 latkowi zeby siedziao godzinami na TV