(Πάνω στο ταχυδακτυλουργικό της η Νταϊάν βρίσκει το θάρρος να ελευθερώσει παιδεραστές και βιαστές. Αναμένουμε με ανυπομονησία τα κάνσελ ή την «κριτική» των πνευματικών ανθρώπων της αστυνόμευσης, εκείνων που προσπερνούν τον γενικευμένο εκφασισμό της κοινωνίας και συνεχίζουν τον Κούλη στο Διαδίκτυο με άλλα μέσα. Προτείνω σε λίγο καιρό να γίνονται εκταφές νεκρών λογοτεχνών και στα νεκροταφεία να τους εκφράζουμε αναλυτικά τα παράπονά μας, με αλφαβητική σειρά: θα αποκτήσουν ξαφνικά και μεγαλύτερο ενδιαφέρον οι λογοτεχνικές εκδηλώσεις της χώρας. Κριτική στην κριτική, αυτό κάνουμε τόσα χρόνια εδώ μέσα σιωπηλά κι έχουμε τις δικές μας προτεραιότητες)
@Jiangos10 күн бұрын
Τι να σε καταλάβουν ρε Σαμ? Αυτά είναι για ξυπνητούς φευγάτους!😉
@gavrina1725 күн бұрын
Τη γλώσσα τη χειρίζεται με επάρκεια. Βέβαια, ο λόγος του, δεν είναι πάντα προσεγμένος όσο θα ΄πρεπε, συμβαίνει να τραυματίζεται, να σκοντάφτει, να αλαφιάζεται, αλλ' αυτό προέρχεται από νεανικότητα ψυχής και μ΄αρέσει εμένα ο νεανισμός ετούτος, δείχνει φρεσκάδα, υπάρχει ροδαλότητα. Τι δηλαδή, τα φέρετρα της τελειότητας; Ο Καραγάτσης, δεν ξεδιαλέγει τέχνη και ζωή, εισβάλλει, περιπλέκεται, τα χάνει, προχωρεί πάντως. Αυτή η δημιουργική κατάσταση μου θυμίζει τους στίχους απ΄το ποίημα «Ο Πικασσό πάει βόλτα» του Ζακ Πρεβέρ:«Φαντάσου να ζωγραφίζει κανείς ένα μήλο/λέει ο Πικασσό/κι ο Πικασσό τρώει το μήλο/και το μήλο λέει Ευχαριστώ». Ν.Δ. Καρούζος, «Μ.Καραγάτσης». Ο Καραγάτσης χρησιμοποιεί για τον Καββαδία τους όρους μιας ποιητικής που καταθέτει αργότερα για το δικό του έργο κι επιμένει στο μεθύσι, τον θεήλατο καλλιτέχνη, τον διονυσιασμό και την απουσία κριτικού ελέγχου. Για παράδειγμα, η λογοτεχνία διά στόματος Μάνου Τασάκου στον Κίτρινο Φάκελλο, στην πρώτη ουσιαστική συνομιλία του με τον Κωστή Ρούση, είναι η μαγεία του λόγου · έχει σκοπό να διασκεδάσει, αφήνοντας ψυχική ευφορία στον αναγνώστη, η οποία διαρκεί όσο και η ανάγνωση του κειμένου. Προκρίνεται η μέγιστη απομάκρυνση της λογοτεχνίας από διδακτικές προθέσεις και προβάλλεται με τρόπο εναργή η ψυχωφέλειά της. Ακόμη, ο λογοτέχνης - αυτή τη φορά διά στόματος Κωστή Ρούση - ως ψυχαγωγός υψηλής ποιότητας «την ώρα που γράφει αυτοχασισώνεται σα δερβίσης · παραδίνεται στις παρορμήσεις του και χάνει τον κριτικό έλεγχο. Αυτό το μεθύσι διαρκεί και μετά το τέλος της συγγραφής, όσο το κείμενο εξακολουθεί να παραμένει χειρόγραφο». Αλληλογραφία Νίκου Καββαδία-Μ. Καραγάτση, Εκδόσεις Άγρα, Εισαγωγή-Επιμέλεια-Σχόλια Μαίρης Μικέ. Ο Χρόνος κυλάει με άνιση ταχύτητα. Δεν συνεπήρε, δε θόλωσε την παρουσία του Καραγάτση μέσα στο δωδεκάμηνο τούτο διάστημα από το θάνατό του, που συμπληρώνεται αύριο. Ο άνθρωπος είταν πολύ ζωντανός για να σβυστεί από τον αέρα γύρω μας, ο συγγραφέας είχε να πει πολλά ακόμα με τον ακατάστατο πληθωρισμό του. Ο πληθωρισμός αυτός είταν το εχέγγυο, το προτέρημα και μαζί το όριο του Καραγάτση. Εχέγγυο γιατί έπειθε. Προτέρημα γιατί τροφοδοτούσε σταθερά τον οίστρο του. Όριο γιατί του στερούσε το μέτρο. Συλλογίζομαι συχνά, καθώς κάνω μια προσπάθεια να παρακολουθήσω μια πλευρά της σύγχρονης πεζογραφίας, πως μαζί με ιδιοσυγκρασίες σαν του Καραγάτση πάει, θάλεγε κανένας, να εξαφανιστεί σιγά-σιγά ένας τύπος συγγραφέα προικισμένου με υψηλή αυθεντικότητα, ανεξάρτητη από τα συγκεκριμένα επιτεύγματά της: ο τύπος του συγγραφέα-αφηγητή άδολου, πηγαίου, θα έφτανα να πω «παιδικού». Η εποχή μας, και σαν προπομπός ακόμα των ερχόμενων καιρών, όπως μοιάζει, φέρνει στην επιφάνεια άλλες ιδιοσυγκρασίες, μικτές, σύνθετες, πονηρεμένες, εγκεφαλικές, αλγεβρικές. Το πεζογράφημα, το μυθιστόρημα, στα χέρια τους γίνεται αλληγορία, υπαινιγμός, αίνιγμα, συμβολική εξίσωση, κεφαλοθραύστης, οτιδήποτε θέλετε έξω από αφήγημα. Κατασκευάζονται και θεωρίες για να το στηρίξουν, να το νομιμοποιήσουν, πράγμα καθόλου δύσκολο, αφού δεν υπάρχει στον κόσμο άποψη, ακόμα και η πιο αυθαίρετη, που να μην μπορεί να οργανωθεί σε θεωρία, σώνει να το θέλει. Το σταθερό γνώρισμα αυτού του τύπου πεζογραφήματος είναι πως, όταν διακόψετε την ανάγνωσή του, δεν δοκιμάζετε ύστερα καμμιά λαχτάρα να τη συνεχίσετε. Το πολύ-πολύ να νιώθει μια τέτοια περιέργεια ο επαγγελματικά ενδιαφερόμενος, δηλαδή ο νεαρός συγγραφέας ή κρυπτοσυγγραφέας. Καμμιά αναλογία όμως με το αίσθημα ευδαιμονίας, τη βαθειά κι’ ανέφελη εκείνην ηδονή που έκανε τον αναγνώστη της πηγαίας πεζογραφίας να βυθίζεται στο ρεύμα της καθώς σε θερμό λουτρό και να νιώθει τη ζωή του ν’ αναδιπλώνεται σε μιαν άλλη δευτέρου βαθμού ζωή γεμάτην μεθυστικά βιώματα και συναρπαστικές γνωριμίες. Θα έλεγα πως η τέχνη του μυθιστορήματος πάει να στερηθεί μιαν ανθρωπιά και μια προσήνεια που είταν ακριβώς οι αποχρώντες λόγοι της παρουσίας της στον κόσμο. Ο Καραγάτσης ανήκε στους άδολους αφηγητές. Οποιαδήποτε «πρόθεση» κι’ αν έβαζε πότε-πότε, εκ των υστέρων, στα κείμενά του, δεν κατόρθωνε, ευτυχώς, να πείσει πως είναι αυτή και η αφετηρία του. Ο επιστημονισμός του είταν όψιμος, αναφομοίωτος, πίσω από τον υπερτονισμένο πανσεξουαλισμό του έβλεπες έβλεπες συχνά το πείσμα, την επιθυμία του πειραχτηρίου να σκανταλίσει τους πουριτανούς ή τους υποκριτές. Μη λησμονούμε πως επιστημονίζουσες αφέλειες είχαν ακόμα και οι μέγιστοι της μυθιστοριογραφίας: ο Ζολά νόμιζε πως κάνει βιολογία, ο Μπαλζάκ κοινωνιολογία, ο Τολστόι έφτασε ν’ αυτοκαταργηθεί από την ψύχωση της ηθικής διδαχής. Όλ’ αυτά είναι φαινομενικές μόνον αντιφάσεις. Στην ουσία κάνουν κατάδηλη τη θεμελιακή ιδιότητα του γεννημένου μυθιστοριογράφου: την αφέλεια, την ευπιστία. Ξεγελιέται, πιστεύει σε μιαν «αποστολή» με τον ίδιον ακριβώς τρόπο που ξεγελιέται και πιστεύει στα πρόσωπα που ξεπηδάνε μέσ’ από τη φαντασία του κι’ από το σκοτεινό του ένστικτο. Να πέσω εδώ στην αφόρητη κοινοτοπία να θυμίσω το κλασικό ανέκδοτο του Μπαλζάκ, που διέκοψε ένα φίλο του, καθώς εκείνος του ανιστορούσε τα βάσανά του, για να του πει: «Ας γυρίσουμε τώρα στην πραγματικότητα: με ποιον να παντρέψουμε την Ευγενία Γκραντέ;». Ο Καραγάτσης, την ώρα που ήρθε στο προσκήνιο, είχε να πει το λόγο του. Και τον είπε. Αντί να του ζητάμε ό,τι δεν είχε σκοπό να δώσει, ή να του φορτώνουμε ό,τι δεν του ανήκε, καλλίτερα θα είταν να ξεκρίνουμε νηφάλια εκείνο που τον χαρακτήριζε. 'Αγγελος Τερζάκης, Το Βήμα, 13-9-1961.
@gas4..........Ай бұрын
Μπράβο μάγκες
@magasgiorgos2 ай бұрын
Απο τα καλύτερα βιντεάκια του σωλήνα
@p1x3l562 ай бұрын
❤
@magdamagdacrysostomidou2102 ай бұрын
Χριστός Ανέστη αδελφέ μου. Μας μιλάει για την αλήθεια και το ψέμα από Γερμανία Γερμανούς. Τη είναι λοιπόν η αλήθεια. Έχουν ξεχάσει την αλήθεια και χρησιμοποιείται το ψέμα Πολλά λόγια σοφών που δεν περιγράφονται.Ωραιο δίδαγμα .. Καλημέρα με υγεία και αγάπη, να είστε καλά.Χριστος Ανέστη.
Το κανάλι σας παιδιά-και μιλω για τη θεματολογία του γενικά,είναι φοβερό!...
@TheArtsBookstoregr3 ай бұрын
Than you very much Dearest.
@gavrina173 ай бұрын
Ο Νικολής και τα μπαρμπούνια kissamoschania.blogspot.com/2010/08/blog-post_8980.html Μπεμπέκα με μάινορ ινφέξιο kzread.info/dash/bejne/fW2kj7OpgtWthc4.html Πο κάτω από τα πόδια μου γροικώ τη γης και τρέμει, είναι του κόσμου η οργή που συνεχώς πληθαίνει. Μήτσος Σταυρακάκης kzread.info/dash/bejne/gaKXq5eLg93Fj8o.html
@spermatikoslogos4 ай бұрын
Εξαιρετικό!!! Γέλασας με την καρδιά μου! Ενα αριστούργημα !
@elissulaj60754 ай бұрын
Από την άλλη τον αγαπούσε των άνθρωπο των πονούσε όμως αφού κατάλαβε πώς τα πάντα στον κόσμο αλλάζουν ακόμη και που οδηγούν την ανθρωπότητα
@elissulaj60754 ай бұрын
Η αγαπημένη μου εκπομπή στο ραδιόφωνο. Δεν ήταν άρρωστος ο ίδιος του ο νους των οδηγίσσι στον θάνατο. Ο κόσμος αλλάζε το ίδιο και ή άνθρωποι ή πιθανότητα να το σκότωσε κάποιος είναι ελάχιστες. Η κατάθλιψη και ή ερωτική απογοήτευση είχε καταλάβει πώς όλα είναι μάταια αλλά και την ουσία και το νόημα της ζωής.
@magdamagdacrysostomidou2104 ай бұрын
Πραγματικά αξιοπρεπείς είναι αυτοί που δεν καυχιέται από τίποτα. Η υποκρισία είναι τα λύτρα που πληρώνουν στη ζωή. Η μεγαλύτερη εικόνα είναι να μη προδίδεις τον εαυτό σου. Γιορτάζουμε σήμερα την μνήμη των Αγίων Σαράντα μάρτυρες Βοήθεια μας , Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες. Καλημέρα σήμερα βρέχει συνεχώς. Όλα αυτά τα έχω ξαναδιαβάζει.
@gavrina174 ай бұрын
Ζακ Ρουμπώ (λέγεται όσο ένα μαύρο ξύλο ξανοίγεται στο νερό) ΟΤΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ καθόλου · ότι είναι μια έννοια μεταφυσική όπως ο αιθέρας που παραγεμίζει μιαν ολάκερη μεταμφίεση του ακατανόητου· ότι ο χρόνος δεν είναι τίποτα· ότι μπορούμε να επιλέξουμε μια μορφή της ηλεκτρομαγνητικής μεταβολής να τη βαφτίσουμε χρόνο· ν΄αφήσουμε κατά μέρος ό,τι μένει από το λόγο για το χρόνο· ότι δεν είσαι ούτε μέσα στο χρόνο ούτε, φυσικά, εκτός· ότι δεν υπάρχεις, εξαιτίας του χρόνου και ότι δεν υπάρχει χρόνος ως ανεξάντλητο καύσιμο μες στα ρολόγια ποδήλατο της νέμεσης· ότι πρέπει να λογαριάσουμε ως τίποτα τον ξεμωραμένο κρόνο (που σαλιαρίζει τραγανίζοντας τα κοτρόνια του! ) το χρόνο που ξεβάφει μες στ΄αποπλύματα (λήθη ή αχέροντας κι οι σπηλιές του ναντάκετ) το μπορς της αιωνιότητας ( που χωρίς αυτή δεν νιώθει καλά γιατί είναι αδιανόητος δίχως αυτήν) · ότι ο χρόνος δεν είναι τίποτα· ότι δεν είσαι μες στον ρητό χρόνο· ότι χρόνος, εκτός χρόνου, δεν είναι τίποτα που να σε ορίσει, ούτε να σε αποδεχτεί ως τοπίο ή παρατηρητήριο ή ακόμα ως εργοστάσιο· ότι πρέπει να ξεφορτωθούμε αυτό το παιχνιδάκι: να τι σκεφτόμουν (τώρα που το ξανασκέφτομαι) κοιτάζοντάς το από πιο κοντά· ότι η μετάθεση των αριθμών του ημερολογίου δεν με θολώνει πια· ότι έτσι κι αλλιώς υπάρχουν άλλα πράγματα μέσα στις συγκρούσεις των αλλαγών πάνω στις μονιμότητες τους· ότι πρέπει να σ΄αναζητήσω, ανάμεσα στην ίριδα και το κεράσι, ανάμεσα στην άρπα και το τίμημα, να σε τρίψω σε πεύκα, σε σκίνα, να σε κλείσω σε παντζούρια, να αφήσω τις τραγικές απαριθμήσεις, τα καταστροφικά ωράρια· ότι ο χρόνος δεν είναι τίποτα· ότι δεν έχει τίποτα να κλέψεις, να κλάψεις, ν΄αδράξεις ή να χάσεις, να τι σκεφτόμουν, κι έλεγα μέσα μου: ποιον δρόμο να διαλέξω; να σ΄αγαπώ, σημαίνει να σ΄αλλάξω, είναι ν΄αλλάζω μιαν απεραντοσύνη από τους ορισμούς σου, αφού να σ΄αγαπώ λέγεται αλλαγή, είναι η αλλαγή σου που εγώ προκαλώ, που την ξεκινώ, μετατόπιση των βλεφάρων σου μέσα στη νύχτα, πολλαπλασιασμούς φουντουκιών και βιβλίων. να σ΄αγαπώ, έλεγα μόνος μου είναι να κινήσω από εσένα κάτι το ακίνητο, το αγκυλωμένο, είναι με τα χέρια μου να κάνω τον ύπνο σου άλλον, φουσκώνοντάς τον μες στο μαξιλάρι, να κάνω άλλες τις γάμπες σου με τα χέρια μου κλείνοντας τες μες στα χέρια μου, είναι να δώσω κίνηση σε αμέτρητες κινήσεις σου, είναι να μετατοπίσω αυτό που κινείς μέσα στον κόσμο· αλλά αυτή η κίνησή σου είναι εγώ, που είμαι η μεταβολή σου, αυτό είναι έλεγα μέσα μου, δεν είμαι ούτε ο χρόνος (που δεν υπάρχει, που δεν μπορεί να σε κοιτάξει να σ΄αλλοιώσει) ούτε το κτίριο κατοικημένο, κατοικούμενο όπου συναντιέσαι παίρνεσαι ή δίνεσαι ακολουθώντας το χρονολογικό μυθιστόρημα, είμαι η αλλαγή σου, είμαι να σ΄αγαπώ κι εσύ, που είσαι η αλλαγή αυτών που σ΄αγαπούν, εσύ που σ΄αλλάζω, αν μ΄αγαπάς, αυτό δεν σημαίνει παρά μόνο ένα πράγμα: αλλάζουμε, αλλάζουμε μαζί, όχι κατά μήκος ενός άξονα, στα μικρά άλματα του πριν προς το μετά, στην αλλόφρονη αλληλουχία, αλλάζουμε: τα μάτια μας, όπως τα ρολόγια μας τα ρούχα μας τους φίλους μας τα παιδικά μας χρόνια αλλάζουμε με κάθε έννοια κι αλλάζουμε ακόμα και το θάνατό μας· αυτό σημαίνει ένα πράγμα: αλλάζουμε είμαι η αλλαγή σου, αυτό δεν είναι έλεγα μέσα μου, αναλογιζόμενος το χρόνο μπρος στην αναληθοφάνεια των βλακωδών αγρών μες στο φθινόπωρο μπρος στην πυραμίδα των ηλικιών, τη φθορά των νυχιών και των συναισθημάτων, τη σκιερή μηχανή των εποχών και των αιώνων όπου καρφιτσώνουμε ζωντανούς και νεκρούς σε ένα διαφανές χαρτί ακόμα πιο εμποδισμένοι κι από τον Ζήνωνα; κι έλεγα: πού, πώς να τον ξεκάνουμε; πώς να ξεγλιστρήσουμε; να δούμε την άλλη όψη των πραγμάτων που σμίγουν, κολλάνε, πώς φτάνουμε αλλού; και σκεφτόμουν: να σ΄αγαπώ δεν είναι χρόνος: ούτε υπέρ ούτε κατά, σ΄αγαπούσα πριν το στόμα του πρώτου ψαριού αναπνεύσει πριν ακόμα η βάρδια στο κατάρτι του Χριστόφορου να του φωνάξει: στεριά! κι αυτό δεν είναι τίποτα: θα σ΄αγαπώ μέσα σ΄αυτό το ποίημα θα σ΄αγαπώ όταν οι άλλοι θα το ΄χουν διαβάσει, αν το άλλαξαν διαβάζοντάς το, αν εσύ αλλάζεις όταν το διαβάζεις, και αυτό δεν είναι τίποτα: θα σ΄αγαπώ για ν΄αλλάξεις το χρόνο που το καταστρέφει, μορφή ψεύτικη, ύπουλη, μηδενική. Ανθολογία Σύγχρονης Γαλλικής Ποίησης, Από το βιβλίο Τριανταένα στον κύβο, Μετάφραση Ντένη Ζαχαρόπουλου, Εκδόσεις Άγρα.
@onesecbeforetheend5 ай бұрын
Εξαιρετικό. Μου είχε διαφύγει ο Γονατάς για χρόνια, τώρα κάθε φορά που κατεβαίνω στην Ελλάδα κοιτάζω να πάρω κάποιο ακόμα βιβλίο.
@gavrina174 ай бұрын
Τις τελευταίες μέρες ξανάπιασα λίγο τις μεταφράσεις του στον Goll.
@gerokostavasilo5 ай бұрын
ΠΟΛΥΤΙΜΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΜΕ ΠΕΡΙΣΣΗ ΠΑΡΡΗΣΙΑ ΕΚΠΟΡΕΥΜΕΝΗ ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ. ΔΙΑΠΥΡΟΣ ΚΑΙ ΞΑΣΤΕΡΟΣ. ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ Κ ΑΞΕΧΑΣΤΟΣ. ΓΙΩΡΓΟ ΜΠΛΑΝΑ, ΧΑΙΡΕ ΚΙ ΑΝΤΙΟ 💎💛
@v.velonaki30005 ай бұрын
✅
@gavrina175 ай бұрын
Στην Αλγερία είχα ξεκινήσει να εισέρχομαι στη λογοτεχνία και στη φιλοσοφία. Ονειρευόμουν να γράψω μιαν ορισμένη γλώσσα. Πολύ νωρίς διάβασα Gide, Nietzsche, Valery, στην τετάρτη ή τρίτη τάξη. Τον Gide ακόμη νωρίτερα σίγουρα: θαυμασμός, γοητεία, λατρεία, φετιχισμός. Δεν ξέρω τώρα πια τι μένει από όλα αυτά. Θυμάμαι έναν νεαρό καθηγητή, ήταν ξανθοκόκκινος και ερχόταν από τη Μητρόπολη, πράγμα που τον έκανε λίγο γελοίο και αφελή για μας τους νεαρούς ντόπιους Γάλλους που ήμασταν λιγάκι αλήτες. Έπλεξε το εγκώμιο της κατάστασης του ερωτευμένου και του Nourritures terrestres. Θα πρέπει να είχα αποστηθίσει αυτό το βιβλίο. Σίγουρα σαν έφηβος που ήμουν, λάτρευα τη ζέση του, το λυρισμό των πολεμικών του δηλώσεων για τη θρησκεία και τις οικογένειες (πρέπει πάντα να μετέφραζα τη φράση: «Μισούσα τα σπιτικά, τις οικογένειες, κάθε τόπο όπου ο άνθρωπος σκέφτεται ότι βρίσκει την ανάπαυση» σε μια απλή: «Δεν είμαι άνθρωπος της οικογένειας»). Ήταν για μένα ένα μανιφέστο ή μία βίβλος: ταυτόχρονα θρησκευτική και νεονιτσεϊκή, αισθησιοκρατική, κατά της ηθικής, και κυρίως πολύ αλγεριανή, όπως γνωρίζετε. Διάβασα ολόκληρο το έργο του Gide, ο Ανηθικολόγος με ώθησε αναμφίβολα προς τον Nietzsche, που φυσικά με δυσκολία κατανοούσα, και ο Nietzsche περιέργως με έστρεψε προς τον Rousseau των Reveries. Θυμάμαι να έχω μετασχηματιστεί σε θέατρο της μεγάλης φιλονικίας μεταξύ Nietzsche και Rousseau, για τους οποίους ήμουν ο βουβός κομπάρσος, έτοιμος να αναλάβω όλους τους ρόλους. Ήταν το τέλος του πολέμου (κατά βάθος η Αλγερία «μου» ήταν με τρόπο σχεδόν σταθερό σε εμπόλεμη κατάσταση, αφού από το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου είχαν κατασταλεί οι πρώτες εξεγέρσεις που ανήγγειλαν τον πόλεμο της Αλγερίας). Το 1943-1944, με το Παρίσι υπό κατοχή, το απελευθερωμένο Αλγέρι είχε μετατραπεί σε ένα είδος φιλολογικής πρωτεύουσας. Ο Gide βρισκόταν συχνά στη βόρειο Αφρική, μιλούσαμε πολύ για τον Camus και τα φιλολογικά περιοδικά και οι εκδότες πολλαπλασιάζονταν. Όλα αυτά με καταγοήτευαν, έγραφα άσχημα μικρά ποιήματα που δημοσίευα σε βορειοαφρικανικά περιοδικά, κρατούσα ένα «προσωπικό ημερολόγιο». Αλλά παρότι ήμουν συγκεντρωμένος σε αυτές τις μοναχικές αναγνώσεις ή δραστηριότητες, ε λοιπόν, χωριστά και στο πλάι ζούσα τη ζωή ενός μικρού αλήτη μέσα σε μια «συμμορία» που ενδιαφερόταν περισσότερο για το ποδόσφαιρο και το τρέξιμο παρά για τα μαθήματα. Ζακ Ντεριντά, Συνομιλίες, Εκδόσεις Πλέθρον, Μετάφραση Δημήτρη Γκινοσάτη. «Κάτω από την εκπληκτική πτητική ρευστότητα της γραφής του, υπήρχε μια αυθεντική απλότητα του Ντεριντά, μια επίμονη και αμετάβλητη διορατικότητα. Είναι ένας από τους πολυάριθμους λόγους για τους οποίους η βιαιότητα των επιθέσεων εναντίον του, αμέσως μετά τον θάνατό του, και ιδιαίτερα στον αμερικανικό Τύπο - επιθέσεις που στόχευαν τον «δυσνόητο στοχαστή», τον «ακατάληπτο συγγραφέα» - ανάγονταν μόνο στην πιο κοινότοπη αντιδιανοητική εξύβριση. Ας ονομάσουμε αυτές τις ύβρεις "τεξανές" και να μην πούμε τίποτα περισσότερο γι΄αυτές». Αλαίν Μπαντιού, Μικρό Φορητό Πάνθεον, Εκδόσεις Άγρα, Μετάφραση Βαγγέλη Μπιτσώρη. Η θεωρησιακή μεταφυσική του Alain Badiou: από τη διαλεκτική του πεπερασμένου και του απείρου ίσαμε τη στρατευμένη θεωρία της απόφασης www.didaktorika.gr/eadd/handle/10442/54729
@gavrina175 ай бұрын
Πόλεμος Πόλεμος - ο χρόνος προχωρά μπροστά, πάνω σ΄ένα μπαστούνι απ΄τα κόκαλα των πεθαμένων. Οι σφαίρες στήνουν γλέντι πάνω σ΄ένα χαλί υφασμένο από βλεφαρίδες. Κρανία ξεχειλίζουν αίμα, κρανία μεθούν, παραληρούν. Πόλεμος- αλυσίδες προχωρούν μπροστά σε μια γιορτή λαιμών σπασμένων. Η ιστορία είναι πόδια κι οι μέρες υποδήματα. Πόλεμος - κεφάλια εκσφενδονίζονται μέσα σ΄ένα σκονισμένο γήπεδο χωρίς τερματοφύλακα ούτε τέρμα. Μέσα σε δρόμους ντυμένους στάχτη, ντυμένους μέλη ακρωτηριασμένα. Ούτε ο ήλιος δεν αντέχει να φωτίσει τούτο το σώμα που αιμορραγεί σκοτάδι. Θέλει να πει στο φως του: τύφλωσε τα μάτια μου για να μη βλέπω. Πόλεμος - η αυγή σκουριάζει μέσα σε μολυβένιο άμβυκα. Μέσα σε δύσοσμο αέρα, μέσα σ΄έναν δυσοίωνο ορίζοντα. Μέσα σε αίμα που γράφει αυθαίρετα το βιβλίο της σκόνης, μέσα σε σκόνη που πλάθει αυθαίρετα ανθρώπινα πρόσωπα. Πόλεμος - τα μυαλά σάπισαν κι οι σκέψεις κουρέλια που κυματίζουν σαν σημαίες. Ποιος θα πει τώρα πού είναι οι άνθρωποι; Ποιος θα μας βεβαιώσει πως αυτή είναι η μάνα γη μας; Κάθε στιγμή, πεθαίνει κι άλλος ένας απ΄τους απογόνους της αγάπης. Το τριαντάφυλλο λησμόνησε ν΄αφήσει το άρωμά του. Πόλεμος - ο παραλογισμός γράφει. Ο θάνατος διαβάζει. Μελάνι τα πτώματα. Πόλεμος - μήπως να φτιάξουμε από τον θάνατο χαρτί να γράψουμε τις μέρες μας; Μήπως κατανοούμε τώρα τη σιωπή της πέτρας, την ευφυΐα του κόρακα, τη σοφία της κουκουβάγιας; Πόλεμος - δαμάλα της κατάρας που στολίζεται με τα μαχαίρια της ευλάβειας. Λες κι η ζωή είναι ένα λάθος που διορθώνεται μόνο με φόνο. Άδωνις, Ένας τάφος για τη Νέα Υόρκη, Εκδόσεις Πατάκη, Μετάφραση Αγγελικής Σιγούρου. ΡΟΜΠΕΡΤ ΦΡΟΣΤ [ROBERT FROST (1874-1963)]: Ένα ασήμαντο πουλί Ευχόμουν κείνο το πουλί να πάει πιο πέρα· να μη λαλεί μπροστά στο σπίτι μου ολημέρα. Νοιώθοντας την υπομονή μου όλο πιο λίγη χτύπησα τέλος τις παλάμες για να φύγει. Μα τέτοιο πράμα εγώ να κάνω, τέτοιο πράμα! Έφταιγε αυτό για τη φωνητική του γκάμα; Σίγουρα κατιτί δεν πάει καλά μ’ εμένα να διώχνω κάποιον που σφυρίζει ευτυχισμένα… Μετάφραση: Νίκος Φωκάς kzread.info/dash/bejne/immpx6ipYtieh7A.html
@UlisseatKirke6 ай бұрын
ειναι μοναδικη η δουλεια σου, η αφιερωση σου στη φιλοσοφια, διαμελισμενες δομες.
@gavrina175 ай бұрын
Ευχαριστώ. Έγινε κάτι περισσότερο από δουλειά. Ίσως μπω στη διαδικασία να το εξηγήσω όταν τελειώσω με το καναλάκι. Μου αρκεί που αγαπούν αυτό που αφήνω εδώ μερικοί άνθρωποι.
@gavrina176 ай бұрын
Ευρυδίκη Κορίτσια, ήμουν νεκρή, κατοικούσα στον Κάτω Κόσμο, μια σκιά, σκιά του παλιού μου εαυτού, εκτός χρόνου. Ήταν ένας τόπος όπου η γλώσσα έμενε ακίνητη, μια μαύρη τελεία, μια μαύρη τρύπα όπου οι λέξεις έπρεπε να φτάσουν σ΄ένα τέλος. Κι εκεί όντως έφταναν, τελευταίες λέξεις, διάσημες ή όχι. Με βόλεψε περίφημα. Φανταστείτε με λοιπόν εκεί, απρόσιτη, πέρα από τον κόσμο τούτο, έπειτα φέρτε στον νου σας το πρόσωπό μου σ΄εκείνον τον τόπο της Αιωνίου Αναπαύσεως, στο μόνο μέρος όπου θα πίστευε κανείς ότι ένα κορίτσι είναι ασφαλές από το είδος του άντρα που της κάνει καμάκι σκαρώνοντας ποιήματα, που της γίνεται τσιμπούρι καθώς εκείνη τα διαβάζει, την αποκαλεί Μούσα Του, και κάποτε της έκανε μούτρα μια ολόκληρη νύχτα επειδή τόλμησε να του επισημάνει ότι κακώς χρησιμοποιεί τόσα αφηρημένα ουσιαστικά. Φέρτε στο νου σας το πρόσωπό μου όταν άκουσα - μα τους Θεούς - ένα γνώριμο τακ-τακ-τακ στην πόρτα του Θανάτου. Αυτός. Ο Μεγάλος Ο. Ο τρισμέγιστος. Με τη λύρα του κι ένα ποίημα για «ψηστήρι», με έπαθλο εμένα. Τα πράγματα ήταν διαφορετικά τότε. Για τους άντρες, όσον αφορά την ποίηση, ο Μεγάλος Ο ήταν το τεκνό. Μυθικός. Τα κείμενα στο οπισθόφυλλο ισχυρίζονταν ότι διάφορα ζώα, από μυρμηγκοφάγους ως ζέβρες, συνέρρεαν στο πλευρό του όταν τραγουδούσε, κοπάδια από ψάρια αναπηδούσαν στον ήχο της φωνής του, ακόμη και οι βουβές μελαγχολικές πέτρες, στα πόδια του έχυναν αργυρά δάκρυα. Μαλακίες. (Εγώ η ίδια έκανα τη δακτυλογράφηση, άρα ξέρω.) Κι αν μου δινόταν η ευκαιρία να ζήσω πάλι, σας διαβεβαιώνω ότι θα προτιμούσα να μιλάω εγώ για λογαριασμό μου απ΄το να είμαι η Λατρεμένη, η Αγαπημένη, η Μελαχρινή Κυρία, η Λευκή Θεά κ.λπ., κ.λπ. Για να πω την αλήθεια, κορίτσια, θα προτιμούσα να είμαι νεκρή. Αλλά οι Θεοί είναι σαν τους εκδότες, συνήθως γένους αρσενικού, κι όλα όσα ξέρετε για την ιστορία μου είναι η συμφωνία που έκαναν. Ο Ορφέας άρχισε να επιδεικνύει το ταλέντο του. Τα άψυχα φαντάσματα έκλαιγαν γοερά. Ο Σίσυφος κάθισε στον βράχο του πρώτη φορά στα χρονικά. Επέτρεψαν στον Τάνταλο να πιει λίγες μπύρες. Η εν λόγω γυναίκα δεν πίστευε στ΄αυτιά της. Μ΄άρεσε δεν μ΄άρεσε, έπρεπε να τον ακολουθήσω πίσω στη ζωή - Ευρυδίκη, σύζυγος Ορφέα - παγιδευμένη στις εικόνες, τις μεταφορές, τις παρομοιώσεις του, τις οκτάβες και τα σεξτέτα του, τα τετράστιχα και τα δίστιχά του, τις ελεγείες, τα λίμερικ, τις βιλανέλες, τις ιστορίες, τους μύθους του... Του είχαν πει ότι δεν έπρεπε να κοιτάξει πίσω ή να γυρίσει προς το μέρος μου, αλλά να βαδίσει σταθερά προς τα πάνω, εγώ ακριβώς πίσω του, πηγαίνοντας από τον Κάτω Κόσμο στον ανοιχτό αέρα που αποτελούσε το παρελθόν μου. Τον είχα προειδοποιήσει πως ένα βλέμμα και θα μ΄έχανε για πάντα. Έτσι περπατήσαμε, περπατήσαμε. Κανένας μας δεν μιλούσε. Κορίτσια, ξεχάστε όσα διαβάσατε. Τα πράγματα συνέβησαν ως εξής: Έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να τον αναγκάσω να κοιτάξει πίσω. Τι έπρεπε να κάνω, είπα, ώστε να καταλάβει ότι οι δυο μας είχαμε τελειώσει; Ήμουν νεκρή. Αποθανούσα. Αναπαυόμουν εν ειρήνη. Εκλιπούσα. Μακαρίτισσα. Ληγμένη... 'Απλωσα το χέρι μου να τον αγγίξω μια φορά στο πίσω μέρος του λαιμού του. Σε παρακαλώ άφησέ με να μείνω. Αλλά το φως είχε ήδη σκοτεινιάσει, από πορφυρό σε γκρι. 'Ηταν μια επώδυνη ανάβαση από τον θάνατο στη ζωή και με κάθε βήμα ήθελα εκείνος να γυρίσει. Σκέφτηκα ν΄αρπάξω το ποίημα από τον μανδύα του, όταν ξαφνικά μου ήρθε η έμπνευση. Σταμάτησα, συγκλονισμένη. Βρισκόταν ένα μέτρο μπροστά μου. Η φωνή μου έτρεμε όταν μίλησα- Ορφέα, το ποίημά σου είναι αριστούργημα. Θα ήθελα να το ακούσω πάλι... Χαμογελούσε ντροπαλά όταν γύρισε, όταν γύρισε και με κοίταξε. Τι άλλο; Πρόσεξα πως ήταν αξύριστος. Τον αποχαιρέτησα κουνώντας μία φορά το χέρι, και χάθηκα. Οι νεκροί είναι τόσο ταλαντούχοι. Οι ζωντανοί βαδίζουν στις όχθες μιας απέραντης λίμνης πλάι στη σοφή, πνιγμένη σιωπή των νεκρών. (Μετάφραση Χάρη Βλαβιανού)
@gavrina176 ай бұрын
«Θα προτιμούσα να είχα κάνει ένα καλό βιβλίο. Αυτό δεν συνέβη, όμως πέρασε πια ο καιρός που θα μπορούσα να το βελτιώσω». Λ. Βίτγκενσταϊν. «Του είπα για τις μεγάλες νύχτες και μου είπε ότι μισούσε το φως της μέρας, του είπα ότι θα υποφέρει απ΄τη μοναξιά και μου είπε ότι βαρέθηκε να εκπορνεύει το μυαλό του με ευφυείς ανθρώπους, του είπα τέλος ότι είναι τρελός και μου απάντησε ότι ο Θεός τον προφύλαξε απ΄τη λογική». Μπέρτραντ Ράσελ. «Ενδέχεται η διδασκαλία, εάν συνιστά παιδαγωγία, να είναι άσκηση εξουσίας, να αποτελεί εμπόδιο στη γνώση. Γι΄αυτό συνέβη στον Λακάν να αποποιηθεί τη λέξη διδασκαλία: "Δεν υπάρχει καμία ελπίδα, όλα είναι χαμένα", έλεγε, "εάν ο λόγος μου εκλαμβάνεται ως διδασκαλία"». Ζακ-Αλέν Μιλέρ. «Ο φιλόσοφος ήταν ανέκαθεν στην υπηρεσία του κυρίου, αυτή είναι η σταθερή θέση του Λακάν. Καθόλου περίεργο που στο απόγειο αυτής της αντιφιλοσοφίας στην πράξη, ο Λακάν μπόρεσε να πει πως θα χρειαζόταν και μια αντι-ψυχανάλυση». Κολέτ Σολέρ. «Τα βιβλία μου ορίζονται ως ακατανόητα. Αλλά για ποιον; Δεν τα έγραψα για όλον τον κόσμο, ώστε να είναι κατανοητά από όλους. Το αντίθετο, δεν με απασχόλησε ποτέ, ούτε κατ΄ελάχιστον, πώς θα γίνω αρεστός σε οποιονδήποτε αναγνώστη. Είχα να πω πράγματα και τα είπα. Μου αρκεί να έχω ένα κοινό που διαβάζει. Εάν δεν καταλαβαίνει, υπομονή. Είμαι επίσης πεπεισμένος ότι σε δέκα χρόνια, το μάξιμουμ, αυτός που θα με διαβάσει θα με βρει τελείως διαφανή, όπως ένα ωραίο ποτήρι μπύρας. Ίσως θα πούνε λοιπόν: "Αυτός ο Λακάν, τι κοινοτοπία!"». «Εδώ στη Γαλλία, δεν βρίσκουμε τους φιλοσόφους μέσα στα πανεπιστήμια. Μπορούμε να το θεωρήσουμε πλεονέκτημά μας. Στη Γερμανία, όμως, βρίσκονται στο Πανεπιστήμιο. Και είναι κάποιοι ικανοί, σ’ ένα ορισμένο επίπεδο πανεπιστημιακής στάθμης, να σκεφτούν ότι οι καημένοι οι νέοι, οι πολυαγαπημένοι μας, που αυτή την ώρα μπαίνουν στη βιομηχανική εποχή, στη μεγάλη εποχή της εξοντωτικής εργασίας, της μέχρις εσχάτων εκμετάλλευσης, θα σαγηνευτούν από την αποκάλυψη της ακόλουθης αλήθειας, ότι δηλαδή εκείνοι φτιάχνουν την ιστορία και ότι ο κύριος δεν είναι παρά ο απαραίτητος υπαλληλάκος για να δώσει το εναρκτήριο σάλπισμα». «Ο λόγος του κυρίου εξακολουθεί να αντέχει. Μπορείτε να το αντιληφθείτε επαρκώς πόσο είναι χειροπιαστό για να μην χρειαστεί να σας υποδείξω τι θα μπορούσα να είχα κάνει αν κάτι τέτοιο με διασκέδαζε, δηλαδή αν αναζητούσα τη δημοφιλία. Θα σας είχα δείξει κάπου την πολύ μικρή στροφή που συνιστά τον λόγο του καπιταλιστή. Είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα, μόνο που είναι πιο καλοβαλμένο, λειτουργεί καλύτερα, σας τη φέρνουν καλύτερα. Σε κάθε περίπτωση ούτε καν το σκέφτεστε. Ομοίως και με τον πανεπιστημιακό λόγο, είστε μέσα σε αυτόν μέχρι τα μπούνια πιστεύοντας ότι ζείτε την έξαψη του Μάη». bestimmung.blogspot.com/2020/10/a-17-lacan.html?q=lacan
@yakinmare6 ай бұрын
❤❤❤ Ευγνωμοσύνη
@gavrina176 ай бұрын
Εγώ ευχαριστώ όσους εξακολουθείτε να μπαίνετε εδώ μέσα και δεν με έχετε βαρεθεί! Να είστε καλά.
@gavrina176 ай бұрын
Εδώ και εβδομήντα περίπου χρόνια η Ευρώπη ζει σε καθεστώς δίκης. Πόσοι κατηγορούμενοι ανάμεσα στους μεγάλους καλλιτέχνες του αιώνα…Θα μιλήσω μόνο γι΄αυτούς που αντιπροσώπευαν κάτι για μένα. Από τη δεκαετία του ’20 και έπειτα διώχθηκαν από το δικαστήριο της επαναστατικής ηθικής: Ο Μπούνιν, ο Αντρέγεφ, ο Μεγερχόλντ, ο Πιλνιάκ, ο Βέπρικ, ο Μαντελστάμ, ο Χάλας. Έπειτα, όσοι διώχθηκαν από το δικαστήριο των Ναζί: ο Μπροχ (η φωτογραφία του είναι πάνω στο γραφείο μου, κι από κει με κοιτάζει με την πίπα στο στόμα), ο Σαίνμπεργκ, ο Βέρφελ, ο Μπρεχτ, ο Τόμας και ο Χάινριχ Μαν, ο Μούζιλ, ο Βάντσουρα (ο πιο αγαπημένος μου Τσέχος πεζογράφος), ο Μπρούνο Σουλτς. Οι ολοκληρωτικές αυτοκρατορίες εξαφανίστηκαν μαζί με τις αιματηρές δίκες τους, αλλά το πνεύμα της δίκης παρέμεινε, σαν κληρονομιά, και αυτό κάνει κουμάντο. Έτσι, θύματα δίκης υπήρξαν: για τις συμπάθειές τους προς τον ναζισμό: Ο Χάμσουν, ο Χάιντεγκερ (η σκέψη όλων των Τσέχων διαφωνούντων και πρώτος πρώτος ο Πάτοτσκα του οφείλει πολλά), ο Ρίχαρντ Στράους, ο Γκότφριντ Μπεν, ο φον Ντόντερερ, ο Ντριέ λα Ροσέλ, ο Σελίν. Οι οπαδοί του Μουσολίνι: ο Μαλαπάρτε, ο Μαρινέττι, ο Έζρα Πάουντ (μήνες τον κράτησε ο αμερικανικός στρατός μέσα σ΄ένα κλουβί, κάτω από τον καυτό ήλιο της Ιταλίας, σαν ζώο). Οι ειρηνιστές του Μονάχου: ο Ζιονό, ο Αλαίν, ο Μοράν, ο Μοντερλάν, ο Σαιν-Τζον Περς, έπειτα οι κομμουνιστές και οι συμπαθούντες: ο Μαγιακόφσκι (ποιος θυμάται σήμερα την ερωτική ποίησή του, τις απίστευτες μεταφορές του;), ο Γκόρκι, ο Μπέρναρντ Σω, ο Μπρεχτ (που περνά έτσι από δεύτερη δίκη), ο Ελυάρ, ο Πικάσο, ο Λεζέ, ο Αραγκόν (πώς να ξεχάσω που μου άπλωσε το χέρι σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής μου;), ο Νέζβαλ, ο Σαρτρ. Ορισμένοι περνούν από διπλή δίκη, κατηγορούμενοι πρώτα ότι πρόδωσαν την επανάσταση, κατηγορούμενοι έπειτα για τις υπηρεσίες που της είχαν προσφέρει άλλοτε: ο Ζιντ (σύμβολο παντός κακού, για τις πρώην κομμουνιστικές χώρες), ο Σοστακόβιτς, ο Μπρετόν, ο Μαλρώ (κατηγορούμενος χθες ότι πρόδωσε τα επαναστατικά ιδεώδη, θα κατηγορηθεί αύριο επειδή ακριβώς τα είχε), ο Τίμπορ Ντέρυ. Το εκλεκτότερο άνθος του αιώνα, η σύγχρονη τέχνη της δεκαετίας του ’20 και του ’30, κατηγορήθηκε μάλιστα τριπλά: πρώτα από το δικαστήριο των ναζί, σαν «εκφυλισμένη τέχνη», έπειτα από το κομμουνιστικό δικαστήριο, σαν «ελιτίστικος φορμαλισμός, ξένος προς τον λαό» και τέλος, από το δικαστήριο του θριαμβεύοντος καπιταλισμού, σαν τέχνη διαποτισμένη από επαναστατικές ψευδαισθήσεις. Πώς είναι δυνατόν ο σοβινιστής της σοβιετικής Ρωσίας, ο κατασκευαστής στιχουργημένης προπαγάνδας, αυτός που ο ίδιος ο Στάλιν τον αποκάλεσε «μεγαλύτερο ποιητή της εποχής μας», πώς είναι δυνατόν ο Μαγιακόφσκι να παραμένει παρόλα αυτά τεράστιος ποιητής, από τους μεγαλύτερους; Μήπως η λυρική ποίηση, αυτή η αδιάφθορη θεά, με την ικανότητά της να ενθουσιάζεται, με τα δάκρυα της συγκίνησης που την εμποδίζουν να δει καθαρά τον εξωτερικό κόσμο, δεν ήταν προορισμένη να γίνει, κάποια μοιραία μέρα, εξωραΐστρια των φρικαλεοτήτων και μεγαλόκαρδη υπηρέτριά τους; Αυτά ακριβώς τα ερωτήματα με είχαν συναρπάσει εδώ και είκοσι τρία χρόνια, όταν έγραφα το «Η Ζωή είναι αλλού», μυθιστόρημα όπου ο Γιάρομιλ, ένας νεαρός ποιητής κάτω απ΄τα είκοσι, γίνεται ενθουσιώδης υπηρέτης του σταλινικού καθεστώτος. Έμεινα κατάπληκτος όταν ορισμένοι κριτικοί, που ωστόσο εγκωμίαζαν το βιβλίο μου, έβλεπαν στον ήρωά μου έναν ψευτοποιητή, και μάλιστα κάθαρμα. Στα δικά μου μάτια ο Γιάρομιλ ήταν γνήσιος ποιητής, μια αθώα ψυχή. Αλλιώς δεν θα ΄βρισκα κανένα ενδιαφέρον στο μυθιστόρημά μου. Μήπως ο ένοχος για την παρεξήγηση είμαι εγώ; Μήπως δεν εκφράστηκα καλά; Δεν το πιστεύω. Αποτελεί σκάνδαλο να είναι κανείς αληθινός ποιητής και ταυτόχρονα να ασπάζεται (όπως ο Γιάρομιλ ή ο Μαγιακόφσκι) μια αναντίρρητη φρίκη. Όλοι μας μπαίνουμε ασυνείδητα στον πειρασμό ν΄αποφύγουμε τα σκάνδαλα, να κάνουμε σαν να μην υπάρχουν. Γι’ αυτό και μας είναι προτιμότερο να λέμε πως οι μεγάλες μορφές του πολιτισμού που συμβιβάστηκαν με τις φρικαλεότητες του αιώνα μας ήταν καθάρματα. Δεν είναι όμως έτσι. Οι καλλιτέχνες και οι φιλόσοφοι, και μόνο από ματαιοδοξία, επειδή ξέρουν ότι οι άλλοι τους βλέπουν, τους παρατηρούν και τους κρίνουν, φροντίζουν εναγώνια να είναι έντιμοι και θαρραλέοι, να είναι με το μέρος του καλού και του δίκαιου. Κι αυτό κάνει ακόμη πιο ανυπόφορο και ανεξιχνίαστο το σκάνδαλο. Αν δεν θέλουμε να βγούμε απ΄τον αιώνα μας τόσο βλάκες όσο όταν μπήκαμε, πρέπει να εγκαταλείψουμε τον εύκολο μοραλισμό της δίκης και να το σκεφτούμε αυτό το σκάνδαλο, να το σκεφτούμε διεξοδικά, ακόμη κι αν οδηγηθούμε έτσι να επανεξετάσουμε όλες τις βεβαιότητές μας για τον άνθρωπο καθαυτόν. Αλλά ο κομφορμισμός της κοινής γνώμης είναι μια δύναμη που αυτοαναγορεύτηκε σε δικαστήριο, και το δικαστήριο δεν είναι εδώ για να χάνει την ώρα του με σκέψεις, είναι εδώ για να προετοιμάζει δίκες. Και όσο βαθαίνει η άβυσσος του χρόνου ανάμεσα στους δικαστές και τους κατηγορουμένους, πάντοτε η μικρότερη εμπειρία θα δικάζει τη μεγαλύτερη. Κάποιοι ανώριμοι κρίνουν τα σφάλματα του Σελίν χωρίς να λογαριάσουν ότι χάρη σ’ αυτά τα σφάλματα, τα μυθιστορήματα του Σελίν περιέχουν μια υπαρξιακή γνώση που, αν την καταλάβαιναν, θα μπορούσε να τους ενηλικιώσει. Γιατί εδώ βρίσκεται η δύναμη του πολιτισμού: εξαγοράζει τη φρίκη μετουσιώνοντάς τη σε υπαρξιακή σοφία. Αν το πνεύμα της δίκης καταφέρει να εκμηδενίσει τον πολιτισμό αυτού του αιώνα, δεν θα μείνει πίσω μας παρά μια ανάμνηση των φρικαλεοτήτων, τραγουδισμένη από μια παιδική χορωδία. Μίλαν Κούντερα, Οι προδομένες διαθήκες, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Μετάφραση Γιάννη Η. Χάρη.
@petertsagas55666 ай бұрын
Μπραβω γαβρινα το καναλι σου ειναι προτυπο....
@gavrina176 ай бұрын
Να είστε καλά, κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ.
@gavrina177 ай бұрын
3 Ιανουαρίου 1889 flanetariato.wordpress.com/2015/09/04/3-%ce%b9%ce%b1%ce%bd%ce%bf%cf%85%ce%b1%cf%81%ce%b9%ce%bf%cf%85-1889/
@magdamagdacrysostomidou2107 ай бұрын
Μαθε να περπατάς κ μετά παιρνεις μαθήματα κολύμβησης. Ανοησία γενικά καμια σχεση σεβασμού κ προσωπικότητας Αντε στο καλο σου χανω τον χρονο μου με αηδιες
@gavrina177 ай бұрын
Αντίθετα απ’ το ρεύμα www.hartismag.gr/hartis-49/afierwma/antitheta-ap-to-reyma
@magdamagdacrysostomidou2107 ай бұрын
Προσωπικά μαλώνω με το τίποτα Ασε με ανθρω πε μου δεν σε καταλαβαίνω. Να πουμε Καληνύχτα τη λετε; Δεν αντέχω θελω να κοιμηθώ. Καλο βραδυ καλο ξημέρωμα..❤
@kaitistylianidi73937 ай бұрын
Υπεροχο!!!!!!!!!!!!!
@ampelokipoi137 ай бұрын
Ο ίδιος απαγγέλει; Έχουμε να ψηφίσουμε από το δημοψήφισμα του 2015 και έχουμε συνείδηση ήρεμη. Άλλος νιώθει ωραία με την ψήφο, άλλος νιώθει συνεργός.
@gavrina177 ай бұрын
Ναι, είναι ο ίδιος.
@Skampaneas8 ай бұрын
Εξαιρετικό
@gavrina178 ай бұрын
kzread.info/dash/bejne/eGeGx7Nmfqa0n6Q.html
@gavrina178 ай бұрын
Έχουμε γεννηθεί στη μέση των πολέμων, των επαναστάσεων και των βασανιστηρίων, στις πιο άγριες τυραννίες, ανάμεσα στην πιο ελεεινή ανακωχή της ειρήνης, της τόσο εξοπλισμένης στις μέρες μας. Κοιτάξτε τον άτλαντα, εκείνους τους πολύχρωμους χάρτες της παιδικής μας ηλικίας. Σχεδόν όλοι σήμερα είναι αυλακωμένοι από αίμα. Δεν μπορούμε να κοιμηθούμε κι όμως κοιμόμαστε. Ο ύπνος είναι μια φυλακή αμπαρωμένη με σύρτες. Ακούω το ραδιόφωνο. Τα ραδιόφωνα στα πιο βαθιά και σκοτεινά ξυπνήματά μου. Τι λένε; Τι βλέπουμε στους τηλεοπτικούς δέκτες; Ανάμεσα σε ποδόσφαιρα και γκολ, ανάμεσα σε εφιαλτικές διαφημίσεις, ωραία και τρομακτικά τραγούδια, πολιτικά μπλαμπλά και ηλίθιες ελαφρότητες. Τι βλέπουμε; Τι μας λένε; Σχεδόν πάντα μας μιλάνε για θάνατο. Να σκοτώνουμε. Για προσχεδιασμούς φόνων. Υπάρχει κόσμος για να σκοτώσουμε. Υπάρχουν πολλοί που σήμερα θέλουν μονάχα να σκοτώνουν. Τα κύματα είναι γεμάτα με μαχαίρια, με πυροβολισμούς, με βροχή από βόμβες, με εκρήξεις. Με θάνατο. Αλλά εγώ ξέρω ότι εκεί κάτω υπάρχει η θάλασσα, οι παραλίες, οι αμμουδιές, από τότε που δεν υπήρχαν τόσα γράμματα και τόσα περιοδικά, τόση ευκολία να μιλάς για θάνατο. Και τότε ο ποιητής καταποντίζεται στην εποχή του, στο πιο υπόκωφο σκοτάδι, σαλεύοντας μέσα στην πιο βαθιά υποβρύχια άβυσσο, ψάχνοντας το φως. Γιατί το φως είναι πάντα εκεί, εκεί κάτω, στην κορυφή ή στο τέρμα του γκρεμού. Όμως το φως πρέπει να το κερδίσουμε. Ραφαέλ Αλμπέρτι.
@klimisebeoglou795719 күн бұрын
Σας ευχαριστω
@magdamagdacrysostomidou2108 ай бұрын
Βλακείες λες ασε με Χριστιανε μου ,κ αν είσαι χριστιανός δεν ξέρω.
Ευχαριστώ πολύ, εύγε για τα ωραία που δημοσιεύετε...
@c0okiemon5ter8 ай бұрын
ντρελάκιας
@gavrina178 ай бұрын
Σκέψεις Στον Ε. Χ. Γονατά Ήσυχα ύπνου φέρετρα κρεβάτια φοβερού θανάτου αφού τριγύρισε τον άνεμο αυτής της γης ο άνεμος αφηνίασε και δάγκωσε η γης γύρισε ανάποδα απ’ τη μεριά που ανθίζανε τα πράγματα στάθηκε τότε εκείνος σκεφτικός πολύχρωμος κοντά στη θάλασσα σα σκιάχτρο σ’ ακρογιάλι Μίλτος Σαχτούρης. Και μερικοί ποιητές της Παλαιστίνης: kzread.info1GZbVE2k5SI kzread.infoYDv0mTxPMXA kzread.infoMeDcCBKwm9g
@nancyangeli17169 ай бұрын
❤
@merc-bt7il9 ай бұрын
Κείμενο σημείο αναφοράς. Αγνοούσα ότι υπήρχε ελληνική μετάφραση. Ευχαριστούμε
@gavrina179 ай бұрын
Ποίημα γραμμένο, κατά μαρτυρία του Βερλαίν, αμέσως μετά την κατάπνιξη της Κομμούνας. «Από τη μια πλευρά είναι η μοναξιά και η γη, η παρουσία των στοιχείων και η σιωπηλή διάρκειά τους, ένας κόσμος μέσα στον οποίο μπορεί κανείς να ζήσει χωρίς να μιλά και από την άλλη μεριά το κάλυμμα που έχει σκεπάσει αυτόν τον αρχέγονο πλούτο: μια ακίνητη, χωρίς διαφυγή, κοινωνική ζωή, ένας λόγος φτωχός που παραχαράσσει τη σιωπή, ο δογματισμός των στενών κοινωνικών ομάδων, όπου μέσα στο βλέμμα του καθενός προς όλους και στο βλέμμα όλων προς τον καθένα το πνεύμα φθείρεται γρήγορα. Ήταν στα 1870, ένας νεαρότατος Ρεμπώ, δειλός, εκτραχηλισμένος, κυνηγημένος από χιλιάδες πόθους, που προχωρούσε απελπισμένα στους δρόμους, χωρίς ελπίδα και χωρίς αγάπη. Δεν αποδεχόταν αυτή τη διαιώνιση της ανίας, ότι κάθε μέλλον, κάθε δυνατότητα είχε διαλυθεί μπροστά σ΄αυτό το σταθμό που δεν έβγαζε παρά σε άλλους όμοιους σταθμούς, κάτω από το μεγάλο του ρολόι απ΄όπου ο χρόνος είχε ξεριζωθεί. Δεν αποδεχόταν σαν τη μικρή του αδερφή Βιταλί να καταντήσει να μετρά τα δέντρα των λεωφόρων, επειδή δεν υπήρχε άλλος τρόπος να ζήσει: «Εκατόν έντεκα καστανιές στο δρόμο με τις δεντροστοιχίες, εξήντα τρεις στο δρόμο του σταθμού». Υβ Μπονφουά, Ρεμπώ, Εκδόσεις Θεμέλιο, Μετάφραση Κωνσταντίνου Αντύπα. «Ο θάνατος έρχεται καλπάζοντας. Σου το είπα στο τελευταίο μου γράμμα, αγαπητή μου μαμά, ότι το κομμένο πόδι έχει γίνει πελώριο απ΄το πρήξιμο. Τώρα, υπάρχει ένα τεράστιο καρκίνωμα ανάμεσα στον γοφό και την κοιλιά, ακριβώς στο ύψος του οστού. Είναι ένα πλάσμα σχεδόν άυλο, που οι σκέψεις του βγαίνουν από το στόμα του χωρίς να το θέλει. Μερικές φορές ρωτά τους γιατρούς αν βλέπουν κι εκείνοι τα εκπληκτικά οράματα που περνάνε από μπροστά του και τους μιλά και τους περιγράφει με πραότητα, με λέξεις που δεν μπορώ να περιγράψω, τις αλλόκοτες αυτές εντυπώσεις του. Οι γιατροί τον κοιτάζουν στα μάτια, αυτά τα τόσο υπέροχα μάτια, γεμάτα σαγήνη και ευφυΐα όσο ποτέ, και λένε ο ένας στον άλλον: "Απίστευτο!". Υπάρχει κάτι στην περίπτωση του Αρθούρου που δεν το καταλαβαίνουν. Ούτως ή άλλως, οι γιατροί δεν έρχονται πια γιατί κλαίει σπαρακτικά καθώς τους μιλά κι αυτό τους συγκλονίζει». Επιστολή της Ιζαμπέλ Ρεμπώ στη μητέρα της, 28-10-1891. Ρεμπώ, Ποιήματα, Μετάφραση Στρατή Πασχάλη, Εκδόσεις Κάπα Εκδοτική.
@00fgytduydrtu10 ай бұрын
Φίλε, το yt μου εμφάνισε το κανάλι σου τυχαία. Ποιος είναι ο σκοπος του καναλίου σου και ποία ήταν η Ευαγγελία;
@geodal95978 ай бұрын
Τι σημασία έχει;
@onesecbeforetheend10 ай бұрын
Αραγε επίτηδες δυσαρθρώνει τη λεξη "δύσαρθρη";
@onesecbeforetheend10 ай бұрын
Θησαυρός, ευχαριστούμε
@gavrina179 ай бұрын
Εγώ ευχαριστώ που με ανέχεστε τόσα χρόνια (νομίζω από τότε που ανέβαζα μόνο Κοροπούλη).
@onesecbeforetheend5 ай бұрын
@@gavrina17 ως άτομο που πέρασε έναν χρόνο ακούγοντας τα άπαντα του Κοροπούλη από το διαδικτυακό αρχείο τελώντας τις καθημερινές δουλειές του σπιτιού, μόνο σέβας μπορώ να εκδηλώσω για ένα κανάλι που ανεβάζει μόνο Κοροπούλη :)
@gavrina1710 ай бұрын
«Τίποτε δεν ερεθίζει τόσο πολύ τους ανθρώπους όσο το να τους αφήσεις να αντιληφθούν ότι συμπεριφέρεσαι στον εαυτό σου με μιαν αυστηρότητα για την οποία αυτοί δεν αισθάνονται άξιοι». Στον Φραντς Όβερμπεκ, 14-4-1887. «Μου στοίχισε πολύ που έφυγα από το Τορίνο χωρίς να σας πω ένα αντίο, αλλά δεν γινόταν αλλιώς. Ήμουν σχεδόν πάντα άρρωστος και τις τελευταίες μέρες σαν μεθυσμένος από τον πυρετό. Δεν ήθελα επ΄ουδενί λόγω να παραμείνω στη μνήμη σας μονάχα ως πάσχων, κι αυτό να το καταλογίσετε εν μέρει στην υπερηφάνειά μου. Επίσης καταλογίστε το και στη φιλοσοφία μου, που συμβουλεύει τον ασθενή να μιμηθεί τα ζώα και να χωθεί μες στη φωλιά του». Στον Πασκουάλε Ντ΄Έρκολε, 9-6-1888. «Κάνω τόσο πολλά ανόητα αστεία με μένα τον ίδιο και μου έρχονται τόσο τρελές ιδέες κάνοντας τον γελωτοποιό στον ίδιο μου τον εαυτό, που κάποιες φορές χασκογελώ επί μισή ώρα μες στο δρόμο, μη βρίσκοντας άλλο τρόπο έκφρασης. Εδώ και τέσσερις μέρες έχω χάσει την ικανότητα να δώσω μιαν έκφραση προσποιητής σοβαρότητας στο πρόσωπό μου. Θεωρώ ότι σε μια τέτοια κατάσταση είναι κανείς ώριμος για να γίνει ο "σωτήρας του κόσμου", δεν είναι έτσι;». Στον Χάινριχ Καίζελιτς, 25-11-1888. Φρίντριχ Νίτσε, Τελευταίες επιστολές, Εκδόσεις Άγρα, Μετάφραση Αιμιλίας Μανούση.
Пікірлер
το γνωστό letterception
(Πάνω στο ταχυδακτυλουργικό της η Νταϊάν βρίσκει το θάρρος να ελευθερώσει παιδεραστές και βιαστές. Αναμένουμε με ανυπομονησία τα κάνσελ ή την «κριτική» των πνευματικών ανθρώπων της αστυνόμευσης, εκείνων που προσπερνούν τον γενικευμένο εκφασισμό της κοινωνίας και συνεχίζουν τον Κούλη στο Διαδίκτυο με άλλα μέσα. Προτείνω σε λίγο καιρό να γίνονται εκταφές νεκρών λογοτεχνών και στα νεκροταφεία να τους εκφράζουμε αναλυτικά τα παράπονά μας, με αλφαβητική σειρά: θα αποκτήσουν ξαφνικά και μεγαλύτερο ενδιαφέρον οι λογοτεχνικές εκδηλώσεις της χώρας. Κριτική στην κριτική, αυτό κάνουμε τόσα χρόνια εδώ μέσα σιωπηλά κι έχουμε τις δικές μας προτεραιότητες)
Τι να σε καταλάβουν ρε Σαμ? Αυτά είναι για ξυπνητούς φευγάτους!😉
Τη γλώσσα τη χειρίζεται με επάρκεια. Βέβαια, ο λόγος του, δεν είναι πάντα προσεγμένος όσο θα ΄πρεπε, συμβαίνει να τραυματίζεται, να σκοντάφτει, να αλαφιάζεται, αλλ' αυτό προέρχεται από νεανικότητα ψυχής και μ΄αρέσει εμένα ο νεανισμός ετούτος, δείχνει φρεσκάδα, υπάρχει ροδαλότητα. Τι δηλαδή, τα φέρετρα της τελειότητας; Ο Καραγάτσης, δεν ξεδιαλέγει τέχνη και ζωή, εισβάλλει, περιπλέκεται, τα χάνει, προχωρεί πάντως. Αυτή η δημιουργική κατάσταση μου θυμίζει τους στίχους απ΄το ποίημα «Ο Πικασσό πάει βόλτα» του Ζακ Πρεβέρ:«Φαντάσου να ζωγραφίζει κανείς ένα μήλο/λέει ο Πικασσό/κι ο Πικασσό τρώει το μήλο/και το μήλο λέει Ευχαριστώ». Ν.Δ. Καρούζος, «Μ.Καραγάτσης». Ο Καραγάτσης χρησιμοποιεί για τον Καββαδία τους όρους μιας ποιητικής που καταθέτει αργότερα για το δικό του έργο κι επιμένει στο μεθύσι, τον θεήλατο καλλιτέχνη, τον διονυσιασμό και την απουσία κριτικού ελέγχου. Για παράδειγμα, η λογοτεχνία διά στόματος Μάνου Τασάκου στον Κίτρινο Φάκελλο, στην πρώτη ουσιαστική συνομιλία του με τον Κωστή Ρούση, είναι η μαγεία του λόγου · έχει σκοπό να διασκεδάσει, αφήνοντας ψυχική ευφορία στον αναγνώστη, η οποία διαρκεί όσο και η ανάγνωση του κειμένου. Προκρίνεται η μέγιστη απομάκρυνση της λογοτεχνίας από διδακτικές προθέσεις και προβάλλεται με τρόπο εναργή η ψυχωφέλειά της. Ακόμη, ο λογοτέχνης - αυτή τη φορά διά στόματος Κωστή Ρούση - ως ψυχαγωγός υψηλής ποιότητας «την ώρα που γράφει αυτοχασισώνεται σα δερβίσης · παραδίνεται στις παρορμήσεις του και χάνει τον κριτικό έλεγχο. Αυτό το μεθύσι διαρκεί και μετά το τέλος της συγγραφής, όσο το κείμενο εξακολουθεί να παραμένει χειρόγραφο». Αλληλογραφία Νίκου Καββαδία-Μ. Καραγάτση, Εκδόσεις Άγρα, Εισαγωγή-Επιμέλεια-Σχόλια Μαίρης Μικέ. Ο Χρόνος κυλάει με άνιση ταχύτητα. Δεν συνεπήρε, δε θόλωσε την παρουσία του Καραγάτση μέσα στο δωδεκάμηνο τούτο διάστημα από το θάνατό του, που συμπληρώνεται αύριο. Ο άνθρωπος είταν πολύ ζωντανός για να σβυστεί από τον αέρα γύρω μας, ο συγγραφέας είχε να πει πολλά ακόμα με τον ακατάστατο πληθωρισμό του. Ο πληθωρισμός αυτός είταν το εχέγγυο, το προτέρημα και μαζί το όριο του Καραγάτση. Εχέγγυο γιατί έπειθε. Προτέρημα γιατί τροφοδοτούσε σταθερά τον οίστρο του. Όριο γιατί του στερούσε το μέτρο. Συλλογίζομαι συχνά, καθώς κάνω μια προσπάθεια να παρακολουθήσω μια πλευρά της σύγχρονης πεζογραφίας, πως μαζί με ιδιοσυγκρασίες σαν του Καραγάτση πάει, θάλεγε κανένας, να εξαφανιστεί σιγά-σιγά ένας τύπος συγγραφέα προικισμένου με υψηλή αυθεντικότητα, ανεξάρτητη από τα συγκεκριμένα επιτεύγματά της: ο τύπος του συγγραφέα-αφηγητή άδολου, πηγαίου, θα έφτανα να πω «παιδικού». Η εποχή μας, και σαν προπομπός ακόμα των ερχόμενων καιρών, όπως μοιάζει, φέρνει στην επιφάνεια άλλες ιδιοσυγκρασίες, μικτές, σύνθετες, πονηρεμένες, εγκεφαλικές, αλγεβρικές. Το πεζογράφημα, το μυθιστόρημα, στα χέρια τους γίνεται αλληγορία, υπαινιγμός, αίνιγμα, συμβολική εξίσωση, κεφαλοθραύστης, οτιδήποτε θέλετε έξω από αφήγημα. Κατασκευάζονται και θεωρίες για να το στηρίξουν, να το νομιμοποιήσουν, πράγμα καθόλου δύσκολο, αφού δεν υπάρχει στον κόσμο άποψη, ακόμα και η πιο αυθαίρετη, που να μην μπορεί να οργανωθεί σε θεωρία, σώνει να το θέλει. Το σταθερό γνώρισμα αυτού του τύπου πεζογραφήματος είναι πως, όταν διακόψετε την ανάγνωσή του, δεν δοκιμάζετε ύστερα καμμιά λαχτάρα να τη συνεχίσετε. Το πολύ-πολύ να νιώθει μια τέτοια περιέργεια ο επαγγελματικά ενδιαφερόμενος, δηλαδή ο νεαρός συγγραφέας ή κρυπτοσυγγραφέας. Καμμιά αναλογία όμως με το αίσθημα ευδαιμονίας, τη βαθειά κι’ ανέφελη εκείνην ηδονή που έκανε τον αναγνώστη της πηγαίας πεζογραφίας να βυθίζεται στο ρεύμα της καθώς σε θερμό λουτρό και να νιώθει τη ζωή του ν’ αναδιπλώνεται σε μιαν άλλη δευτέρου βαθμού ζωή γεμάτην μεθυστικά βιώματα και συναρπαστικές γνωριμίες. Θα έλεγα πως η τέχνη του μυθιστορήματος πάει να στερηθεί μιαν ανθρωπιά και μια προσήνεια που είταν ακριβώς οι αποχρώντες λόγοι της παρουσίας της στον κόσμο. Ο Καραγάτσης ανήκε στους άδολους αφηγητές. Οποιαδήποτε «πρόθεση» κι’ αν έβαζε πότε-πότε, εκ των υστέρων, στα κείμενά του, δεν κατόρθωνε, ευτυχώς, να πείσει πως είναι αυτή και η αφετηρία του. Ο επιστημονισμός του είταν όψιμος, αναφομοίωτος, πίσω από τον υπερτονισμένο πανσεξουαλισμό του έβλεπες έβλεπες συχνά το πείσμα, την επιθυμία του πειραχτηρίου να σκανταλίσει τους πουριτανούς ή τους υποκριτές. Μη λησμονούμε πως επιστημονίζουσες αφέλειες είχαν ακόμα και οι μέγιστοι της μυθιστοριογραφίας: ο Ζολά νόμιζε πως κάνει βιολογία, ο Μπαλζάκ κοινωνιολογία, ο Τολστόι έφτασε ν’ αυτοκαταργηθεί από την ψύχωση της ηθικής διδαχής. Όλ’ αυτά είναι φαινομενικές μόνον αντιφάσεις. Στην ουσία κάνουν κατάδηλη τη θεμελιακή ιδιότητα του γεννημένου μυθιστοριογράφου: την αφέλεια, την ευπιστία. Ξεγελιέται, πιστεύει σε μιαν «αποστολή» με τον ίδιον ακριβώς τρόπο που ξεγελιέται και πιστεύει στα πρόσωπα που ξεπηδάνε μέσ’ από τη φαντασία του κι’ από το σκοτεινό του ένστικτο. Να πέσω εδώ στην αφόρητη κοινοτοπία να θυμίσω το κλασικό ανέκδοτο του Μπαλζάκ, που διέκοψε ένα φίλο του, καθώς εκείνος του ανιστορούσε τα βάσανά του, για να του πει: «Ας γυρίσουμε τώρα στην πραγματικότητα: με ποιον να παντρέψουμε την Ευγενία Γκραντέ;». Ο Καραγάτσης, την ώρα που ήρθε στο προσκήνιο, είχε να πει το λόγο του. Και τον είπε. Αντί να του ζητάμε ό,τι δεν είχε σκοπό να δώσει, ή να του φορτώνουμε ό,τι δεν του ανήκε, καλλίτερα θα είταν να ξεκρίνουμε νηφάλια εκείνο που τον χαρακτήριζε. 'Αγγελος Τερζάκης, Το Βήμα, 13-9-1961.
Μπράβο μάγκες
Απο τα καλύτερα βιντεάκια του σωλήνα
❤
Χριστός Ανέστη αδελφέ μου. Μας μιλάει για την αλήθεια και το ψέμα από Γερμανία Γερμανούς. Τη είναι λοιπόν η αλήθεια. Έχουν ξεχάσει την αλήθεια και χρησιμοποιείται το ψέμα Πολλά λόγια σοφών που δεν περιγράφονται.Ωραιο δίδαγμα .. Καλημέρα με υγεία και αγάπη, να είστε καλά.Χριστος Ανέστη.
neoplanodion.gr/2023/03/18/w-h-auden-funeral-blues/
Διευρύνει τη σκέψη, πέρα από τα λόγια.
Το κανάλι σας παιδιά-και μιλω για τη θεματολογία του γενικά,είναι φοβερό!...
Than you very much Dearest.
Ο Νικολής και τα μπαρμπούνια kissamoschania.blogspot.com/2010/08/blog-post_8980.html Μπεμπέκα με μάινορ ινφέξιο kzread.info/dash/bejne/fW2kj7OpgtWthc4.html Πο κάτω από τα πόδια μου γροικώ τη γης και τρέμει, είναι του κόσμου η οργή που συνεχώς πληθαίνει. Μήτσος Σταυρακάκης kzread.info/dash/bejne/gaKXq5eLg93Fj8o.html
Εξαιρετικό!!! Γέλασας με την καρδιά μου! Ενα αριστούργημα !
Από την άλλη τον αγαπούσε των άνθρωπο των πονούσε όμως αφού κατάλαβε πώς τα πάντα στον κόσμο αλλάζουν ακόμη και που οδηγούν την ανθρωπότητα
Η αγαπημένη μου εκπομπή στο ραδιόφωνο. Δεν ήταν άρρωστος ο ίδιος του ο νους των οδηγίσσι στον θάνατο. Ο κόσμος αλλάζε το ίδιο και ή άνθρωποι ή πιθανότητα να το σκότωσε κάποιος είναι ελάχιστες. Η κατάθλιψη και ή ερωτική απογοήτευση είχε καταλάβει πώς όλα είναι μάταια αλλά και την ουσία και το νόημα της ζωής.
Πραγματικά αξιοπρεπείς είναι αυτοί που δεν καυχιέται από τίποτα. Η υποκρισία είναι τα λύτρα που πληρώνουν στη ζωή. Η μεγαλύτερη εικόνα είναι να μη προδίδεις τον εαυτό σου. Γιορτάζουμε σήμερα την μνήμη των Αγίων Σαράντα μάρτυρες Βοήθεια μας , Χρόνια πολλά στους εορτάζοντες. Καλημέρα σήμερα βρέχει συνεχώς. Όλα αυτά τα έχω ξαναδιαβάζει.
Ζακ Ρουμπώ (λέγεται όσο ένα μαύρο ξύλο ξανοίγεται στο νερό) ΟΤΙ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ καθόλου · ότι είναι μια έννοια μεταφυσική όπως ο αιθέρας που παραγεμίζει μιαν ολάκερη μεταμφίεση του ακατανόητου· ότι ο χρόνος δεν είναι τίποτα· ότι μπορούμε να επιλέξουμε μια μορφή της ηλεκτρομαγνητικής μεταβολής να τη βαφτίσουμε χρόνο· ν΄αφήσουμε κατά μέρος ό,τι μένει από το λόγο για το χρόνο· ότι δεν είσαι ούτε μέσα στο χρόνο ούτε, φυσικά, εκτός· ότι δεν υπάρχεις, εξαιτίας του χρόνου και ότι δεν υπάρχει χρόνος ως ανεξάντλητο καύσιμο μες στα ρολόγια ποδήλατο της νέμεσης· ότι πρέπει να λογαριάσουμε ως τίποτα τον ξεμωραμένο κρόνο (που σαλιαρίζει τραγανίζοντας τα κοτρόνια του! ) το χρόνο που ξεβάφει μες στ΄αποπλύματα (λήθη ή αχέροντας κι οι σπηλιές του ναντάκετ) το μπορς της αιωνιότητας ( που χωρίς αυτή δεν νιώθει καλά γιατί είναι αδιανόητος δίχως αυτήν) · ότι ο χρόνος δεν είναι τίποτα· ότι δεν είσαι μες στον ρητό χρόνο· ότι χρόνος, εκτός χρόνου, δεν είναι τίποτα που να σε ορίσει, ούτε να σε αποδεχτεί ως τοπίο ή παρατηρητήριο ή ακόμα ως εργοστάσιο· ότι πρέπει να ξεφορτωθούμε αυτό το παιχνιδάκι: να τι σκεφτόμουν (τώρα που το ξανασκέφτομαι) κοιτάζοντάς το από πιο κοντά· ότι η μετάθεση των αριθμών του ημερολογίου δεν με θολώνει πια· ότι έτσι κι αλλιώς υπάρχουν άλλα πράγματα μέσα στις συγκρούσεις των αλλαγών πάνω στις μονιμότητες τους· ότι πρέπει να σ΄αναζητήσω, ανάμεσα στην ίριδα και το κεράσι, ανάμεσα στην άρπα και το τίμημα, να σε τρίψω σε πεύκα, σε σκίνα, να σε κλείσω σε παντζούρια, να αφήσω τις τραγικές απαριθμήσεις, τα καταστροφικά ωράρια· ότι ο χρόνος δεν είναι τίποτα· ότι δεν έχει τίποτα να κλέψεις, να κλάψεις, ν΄αδράξεις ή να χάσεις, να τι σκεφτόμουν, κι έλεγα μέσα μου: ποιον δρόμο να διαλέξω; να σ΄αγαπώ, σημαίνει να σ΄αλλάξω, είναι ν΄αλλάζω μιαν απεραντοσύνη από τους ορισμούς σου, αφού να σ΄αγαπώ λέγεται αλλαγή, είναι η αλλαγή σου που εγώ προκαλώ, που την ξεκινώ, μετατόπιση των βλεφάρων σου μέσα στη νύχτα, πολλαπλασιασμούς φουντουκιών και βιβλίων. να σ΄αγαπώ, έλεγα μόνος μου είναι να κινήσω από εσένα κάτι το ακίνητο, το αγκυλωμένο, είναι με τα χέρια μου να κάνω τον ύπνο σου άλλον, φουσκώνοντάς τον μες στο μαξιλάρι, να κάνω άλλες τις γάμπες σου με τα χέρια μου κλείνοντας τες μες στα χέρια μου, είναι να δώσω κίνηση σε αμέτρητες κινήσεις σου, είναι να μετατοπίσω αυτό που κινείς μέσα στον κόσμο· αλλά αυτή η κίνησή σου είναι εγώ, που είμαι η μεταβολή σου, αυτό είναι έλεγα μέσα μου, δεν είμαι ούτε ο χρόνος (που δεν υπάρχει, που δεν μπορεί να σε κοιτάξει να σ΄αλλοιώσει) ούτε το κτίριο κατοικημένο, κατοικούμενο όπου συναντιέσαι παίρνεσαι ή δίνεσαι ακολουθώντας το χρονολογικό μυθιστόρημα, είμαι η αλλαγή σου, είμαι να σ΄αγαπώ κι εσύ, που είσαι η αλλαγή αυτών που σ΄αγαπούν, εσύ που σ΄αλλάζω, αν μ΄αγαπάς, αυτό δεν σημαίνει παρά μόνο ένα πράγμα: αλλάζουμε, αλλάζουμε μαζί, όχι κατά μήκος ενός άξονα, στα μικρά άλματα του πριν προς το μετά, στην αλλόφρονη αλληλουχία, αλλάζουμε: τα μάτια μας, όπως τα ρολόγια μας τα ρούχα μας τους φίλους μας τα παιδικά μας χρόνια αλλάζουμε με κάθε έννοια κι αλλάζουμε ακόμα και το θάνατό μας· αυτό σημαίνει ένα πράγμα: αλλάζουμε είμαι η αλλαγή σου, αυτό δεν είναι έλεγα μέσα μου, αναλογιζόμενος το χρόνο μπρος στην αναληθοφάνεια των βλακωδών αγρών μες στο φθινόπωρο μπρος στην πυραμίδα των ηλικιών, τη φθορά των νυχιών και των συναισθημάτων, τη σκιερή μηχανή των εποχών και των αιώνων όπου καρφιτσώνουμε ζωντανούς και νεκρούς σε ένα διαφανές χαρτί ακόμα πιο εμποδισμένοι κι από τον Ζήνωνα; κι έλεγα: πού, πώς να τον ξεκάνουμε; πώς να ξεγλιστρήσουμε; να δούμε την άλλη όψη των πραγμάτων που σμίγουν, κολλάνε, πώς φτάνουμε αλλού; και σκεφτόμουν: να σ΄αγαπώ δεν είναι χρόνος: ούτε υπέρ ούτε κατά, σ΄αγαπούσα πριν το στόμα του πρώτου ψαριού αναπνεύσει πριν ακόμα η βάρδια στο κατάρτι του Χριστόφορου να του φωνάξει: στεριά! κι αυτό δεν είναι τίποτα: θα σ΄αγαπώ μέσα σ΄αυτό το ποίημα θα σ΄αγαπώ όταν οι άλλοι θα το ΄χουν διαβάσει, αν το άλλαξαν διαβάζοντάς το, αν εσύ αλλάζεις όταν το διαβάζεις, και αυτό δεν είναι τίποτα: θα σ΄αγαπώ για ν΄αλλάξεις το χρόνο που το καταστρέφει, μορφή ψεύτικη, ύπουλη, μηδενική. Ανθολογία Σύγχρονης Γαλλικής Ποίησης, Από το βιβλίο Τριανταένα στον κύβο, Μετάφραση Ντένη Ζαχαρόπουλου, Εκδόσεις Άγρα.
Εξαιρετικό. Μου είχε διαφύγει ο Γονατάς για χρόνια, τώρα κάθε φορά που κατεβαίνω στην Ελλάδα κοιτάζω να πάρω κάποιο ακόμα βιβλίο.
Τις τελευταίες μέρες ξανάπιασα λίγο τις μεταφράσεις του στον Goll.
ΠΟΛΥΤΙΜΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΜΕ ΠΕΡΙΣΣΗ ΠΑΡΡΗΣΙΑ ΕΚΠΟΡΕΥΜΕΝΗ ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ. ΔΙΑΠΥΡΟΣ ΚΑΙ ΞΑΣΤΕΡΟΣ. ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ Κ ΑΞΕΧΑΣΤΟΣ. ΓΙΩΡΓΟ ΜΠΛΑΝΑ, ΧΑΙΡΕ ΚΙ ΑΝΤΙΟ 💎💛
✅
Στην Αλγερία είχα ξεκινήσει να εισέρχομαι στη λογοτεχνία και στη φιλοσοφία. Ονειρευόμουν να γράψω μιαν ορισμένη γλώσσα. Πολύ νωρίς διάβασα Gide, Nietzsche, Valery, στην τετάρτη ή τρίτη τάξη. Τον Gide ακόμη νωρίτερα σίγουρα: θαυμασμός, γοητεία, λατρεία, φετιχισμός. Δεν ξέρω τώρα πια τι μένει από όλα αυτά. Θυμάμαι έναν νεαρό καθηγητή, ήταν ξανθοκόκκινος και ερχόταν από τη Μητρόπολη, πράγμα που τον έκανε λίγο γελοίο και αφελή για μας τους νεαρούς ντόπιους Γάλλους που ήμασταν λιγάκι αλήτες. Έπλεξε το εγκώμιο της κατάστασης του ερωτευμένου και του Nourritures terrestres. Θα πρέπει να είχα αποστηθίσει αυτό το βιβλίο. Σίγουρα σαν έφηβος που ήμουν, λάτρευα τη ζέση του, το λυρισμό των πολεμικών του δηλώσεων για τη θρησκεία και τις οικογένειες (πρέπει πάντα να μετέφραζα τη φράση: «Μισούσα τα σπιτικά, τις οικογένειες, κάθε τόπο όπου ο άνθρωπος σκέφτεται ότι βρίσκει την ανάπαυση» σε μια απλή: «Δεν είμαι άνθρωπος της οικογένειας»). Ήταν για μένα ένα μανιφέστο ή μία βίβλος: ταυτόχρονα θρησκευτική και νεονιτσεϊκή, αισθησιοκρατική, κατά της ηθικής, και κυρίως πολύ αλγεριανή, όπως γνωρίζετε. Διάβασα ολόκληρο το έργο του Gide, ο Ανηθικολόγος με ώθησε αναμφίβολα προς τον Nietzsche, που φυσικά με δυσκολία κατανοούσα, και ο Nietzsche περιέργως με έστρεψε προς τον Rousseau των Reveries. Θυμάμαι να έχω μετασχηματιστεί σε θέατρο της μεγάλης φιλονικίας μεταξύ Nietzsche και Rousseau, για τους οποίους ήμουν ο βουβός κομπάρσος, έτοιμος να αναλάβω όλους τους ρόλους. Ήταν το τέλος του πολέμου (κατά βάθος η Αλγερία «μου» ήταν με τρόπο σχεδόν σταθερό σε εμπόλεμη κατάσταση, αφού από το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου είχαν κατασταλεί οι πρώτες εξεγέρσεις που ανήγγειλαν τον πόλεμο της Αλγερίας). Το 1943-1944, με το Παρίσι υπό κατοχή, το απελευθερωμένο Αλγέρι είχε μετατραπεί σε ένα είδος φιλολογικής πρωτεύουσας. Ο Gide βρισκόταν συχνά στη βόρειο Αφρική, μιλούσαμε πολύ για τον Camus και τα φιλολογικά περιοδικά και οι εκδότες πολλαπλασιάζονταν. Όλα αυτά με καταγοήτευαν, έγραφα άσχημα μικρά ποιήματα που δημοσίευα σε βορειοαφρικανικά περιοδικά, κρατούσα ένα «προσωπικό ημερολόγιο». Αλλά παρότι ήμουν συγκεντρωμένος σε αυτές τις μοναχικές αναγνώσεις ή δραστηριότητες, ε λοιπόν, χωριστά και στο πλάι ζούσα τη ζωή ενός μικρού αλήτη μέσα σε μια «συμμορία» που ενδιαφερόταν περισσότερο για το ποδόσφαιρο και το τρέξιμο παρά για τα μαθήματα. Ζακ Ντεριντά, Συνομιλίες, Εκδόσεις Πλέθρον, Μετάφραση Δημήτρη Γκινοσάτη. «Κάτω από την εκπληκτική πτητική ρευστότητα της γραφής του, υπήρχε μια αυθεντική απλότητα του Ντεριντά, μια επίμονη και αμετάβλητη διορατικότητα. Είναι ένας από τους πολυάριθμους λόγους για τους οποίους η βιαιότητα των επιθέσεων εναντίον του, αμέσως μετά τον θάνατό του, και ιδιαίτερα στον αμερικανικό Τύπο - επιθέσεις που στόχευαν τον «δυσνόητο στοχαστή», τον «ακατάληπτο συγγραφέα» - ανάγονταν μόνο στην πιο κοινότοπη αντιδιανοητική εξύβριση. Ας ονομάσουμε αυτές τις ύβρεις "τεξανές" και να μην πούμε τίποτα περισσότερο γι΄αυτές». Αλαίν Μπαντιού, Μικρό Φορητό Πάνθεον, Εκδόσεις Άγρα, Μετάφραση Βαγγέλη Μπιτσώρη. Η θεωρησιακή μεταφυσική του Alain Badiou: από τη διαλεκτική του πεπερασμένου και του απείρου ίσαμε τη στρατευμένη θεωρία της απόφασης www.didaktorika.gr/eadd/handle/10442/54729
Πόλεμος Πόλεμος - ο χρόνος προχωρά μπροστά, πάνω σ΄ένα μπαστούνι απ΄τα κόκαλα των πεθαμένων. Οι σφαίρες στήνουν γλέντι πάνω σ΄ένα χαλί υφασμένο από βλεφαρίδες. Κρανία ξεχειλίζουν αίμα, κρανία μεθούν, παραληρούν. Πόλεμος- αλυσίδες προχωρούν μπροστά σε μια γιορτή λαιμών σπασμένων. Η ιστορία είναι πόδια κι οι μέρες υποδήματα. Πόλεμος - κεφάλια εκσφενδονίζονται μέσα σ΄ένα σκονισμένο γήπεδο χωρίς τερματοφύλακα ούτε τέρμα. Μέσα σε δρόμους ντυμένους στάχτη, ντυμένους μέλη ακρωτηριασμένα. Ούτε ο ήλιος δεν αντέχει να φωτίσει τούτο το σώμα που αιμορραγεί σκοτάδι. Θέλει να πει στο φως του: τύφλωσε τα μάτια μου για να μη βλέπω. Πόλεμος - η αυγή σκουριάζει μέσα σε μολυβένιο άμβυκα. Μέσα σε δύσοσμο αέρα, μέσα σ΄έναν δυσοίωνο ορίζοντα. Μέσα σε αίμα που γράφει αυθαίρετα το βιβλίο της σκόνης, μέσα σε σκόνη που πλάθει αυθαίρετα ανθρώπινα πρόσωπα. Πόλεμος - τα μυαλά σάπισαν κι οι σκέψεις κουρέλια που κυματίζουν σαν σημαίες. Ποιος θα πει τώρα πού είναι οι άνθρωποι; Ποιος θα μας βεβαιώσει πως αυτή είναι η μάνα γη μας; Κάθε στιγμή, πεθαίνει κι άλλος ένας απ΄τους απογόνους της αγάπης. Το τριαντάφυλλο λησμόνησε ν΄αφήσει το άρωμά του. Πόλεμος - ο παραλογισμός γράφει. Ο θάνατος διαβάζει. Μελάνι τα πτώματα. Πόλεμος - μήπως να φτιάξουμε από τον θάνατο χαρτί να γράψουμε τις μέρες μας; Μήπως κατανοούμε τώρα τη σιωπή της πέτρας, την ευφυΐα του κόρακα, τη σοφία της κουκουβάγιας; Πόλεμος - δαμάλα της κατάρας που στολίζεται με τα μαχαίρια της ευλάβειας. Λες κι η ζωή είναι ένα λάθος που διορθώνεται μόνο με φόνο. Άδωνις, Ένας τάφος για τη Νέα Υόρκη, Εκδόσεις Πατάκη, Μετάφραση Αγγελικής Σιγούρου. ΡΟΜΠΕΡΤ ΦΡΟΣΤ [ROBERT FROST (1874-1963)]: Ένα ασήμαντο πουλί Ευχόμουν κείνο το πουλί να πάει πιο πέρα· να μη λαλεί μπροστά στο σπίτι μου ολημέρα. Νοιώθοντας την υπομονή μου όλο πιο λίγη χτύπησα τέλος τις παλάμες για να φύγει. Μα τέτοιο πράμα εγώ να κάνω, τέτοιο πράμα! Έφταιγε αυτό για τη φωνητική του γκάμα; Σίγουρα κατιτί δεν πάει καλά μ’ εμένα να διώχνω κάποιον που σφυρίζει ευτυχισμένα… Μετάφραση: Νίκος Φωκάς kzread.info/dash/bejne/immpx6ipYtieh7A.html
ειναι μοναδικη η δουλεια σου, η αφιερωση σου στη φιλοσοφια, διαμελισμενες δομες.
Ευχαριστώ. Έγινε κάτι περισσότερο από δουλειά. Ίσως μπω στη διαδικασία να το εξηγήσω όταν τελειώσω με το καναλάκι. Μου αρκεί που αγαπούν αυτό που αφήνω εδώ μερικοί άνθρωποι.
Ευρυδίκη Κορίτσια, ήμουν νεκρή, κατοικούσα στον Κάτω Κόσμο, μια σκιά, σκιά του παλιού μου εαυτού, εκτός χρόνου. Ήταν ένας τόπος όπου η γλώσσα έμενε ακίνητη, μια μαύρη τελεία, μια μαύρη τρύπα όπου οι λέξεις έπρεπε να φτάσουν σ΄ένα τέλος. Κι εκεί όντως έφταναν, τελευταίες λέξεις, διάσημες ή όχι. Με βόλεψε περίφημα. Φανταστείτε με λοιπόν εκεί, απρόσιτη, πέρα από τον κόσμο τούτο, έπειτα φέρτε στον νου σας το πρόσωπό μου σ΄εκείνον τον τόπο της Αιωνίου Αναπαύσεως, στο μόνο μέρος όπου θα πίστευε κανείς ότι ένα κορίτσι είναι ασφαλές από το είδος του άντρα που της κάνει καμάκι σκαρώνοντας ποιήματα, που της γίνεται τσιμπούρι καθώς εκείνη τα διαβάζει, την αποκαλεί Μούσα Του, και κάποτε της έκανε μούτρα μια ολόκληρη νύχτα επειδή τόλμησε να του επισημάνει ότι κακώς χρησιμοποιεί τόσα αφηρημένα ουσιαστικά. Φέρτε στο νου σας το πρόσωπό μου όταν άκουσα - μα τους Θεούς - ένα γνώριμο τακ-τακ-τακ στην πόρτα του Θανάτου. Αυτός. Ο Μεγάλος Ο. Ο τρισμέγιστος. Με τη λύρα του κι ένα ποίημα για «ψηστήρι», με έπαθλο εμένα. Τα πράγματα ήταν διαφορετικά τότε. Για τους άντρες, όσον αφορά την ποίηση, ο Μεγάλος Ο ήταν το τεκνό. Μυθικός. Τα κείμενα στο οπισθόφυλλο ισχυρίζονταν ότι διάφορα ζώα, από μυρμηγκοφάγους ως ζέβρες, συνέρρεαν στο πλευρό του όταν τραγουδούσε, κοπάδια από ψάρια αναπηδούσαν στον ήχο της φωνής του, ακόμη και οι βουβές μελαγχολικές πέτρες, στα πόδια του έχυναν αργυρά δάκρυα. Μαλακίες. (Εγώ η ίδια έκανα τη δακτυλογράφηση, άρα ξέρω.) Κι αν μου δινόταν η ευκαιρία να ζήσω πάλι, σας διαβεβαιώνω ότι θα προτιμούσα να μιλάω εγώ για λογαριασμό μου απ΄το να είμαι η Λατρεμένη, η Αγαπημένη, η Μελαχρινή Κυρία, η Λευκή Θεά κ.λπ., κ.λπ. Για να πω την αλήθεια, κορίτσια, θα προτιμούσα να είμαι νεκρή. Αλλά οι Θεοί είναι σαν τους εκδότες, συνήθως γένους αρσενικού, κι όλα όσα ξέρετε για την ιστορία μου είναι η συμφωνία που έκαναν. Ο Ορφέας άρχισε να επιδεικνύει το ταλέντο του. Τα άψυχα φαντάσματα έκλαιγαν γοερά. Ο Σίσυφος κάθισε στον βράχο του πρώτη φορά στα χρονικά. Επέτρεψαν στον Τάνταλο να πιει λίγες μπύρες. Η εν λόγω γυναίκα δεν πίστευε στ΄αυτιά της. Μ΄άρεσε δεν μ΄άρεσε, έπρεπε να τον ακολουθήσω πίσω στη ζωή - Ευρυδίκη, σύζυγος Ορφέα - παγιδευμένη στις εικόνες, τις μεταφορές, τις παρομοιώσεις του, τις οκτάβες και τα σεξτέτα του, τα τετράστιχα και τα δίστιχά του, τις ελεγείες, τα λίμερικ, τις βιλανέλες, τις ιστορίες, τους μύθους του... Του είχαν πει ότι δεν έπρεπε να κοιτάξει πίσω ή να γυρίσει προς το μέρος μου, αλλά να βαδίσει σταθερά προς τα πάνω, εγώ ακριβώς πίσω του, πηγαίνοντας από τον Κάτω Κόσμο στον ανοιχτό αέρα που αποτελούσε το παρελθόν μου. Τον είχα προειδοποιήσει πως ένα βλέμμα και θα μ΄έχανε για πάντα. Έτσι περπατήσαμε, περπατήσαμε. Κανένας μας δεν μιλούσε. Κορίτσια, ξεχάστε όσα διαβάσατε. Τα πράγματα συνέβησαν ως εξής: Έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να τον αναγκάσω να κοιτάξει πίσω. Τι έπρεπε να κάνω, είπα, ώστε να καταλάβει ότι οι δυο μας είχαμε τελειώσει; Ήμουν νεκρή. Αποθανούσα. Αναπαυόμουν εν ειρήνη. Εκλιπούσα. Μακαρίτισσα. Ληγμένη... 'Απλωσα το χέρι μου να τον αγγίξω μια φορά στο πίσω μέρος του λαιμού του. Σε παρακαλώ άφησέ με να μείνω. Αλλά το φως είχε ήδη σκοτεινιάσει, από πορφυρό σε γκρι. 'Ηταν μια επώδυνη ανάβαση από τον θάνατο στη ζωή και με κάθε βήμα ήθελα εκείνος να γυρίσει. Σκέφτηκα ν΄αρπάξω το ποίημα από τον μανδύα του, όταν ξαφνικά μου ήρθε η έμπνευση. Σταμάτησα, συγκλονισμένη. Βρισκόταν ένα μέτρο μπροστά μου. Η φωνή μου έτρεμε όταν μίλησα- Ορφέα, το ποίημά σου είναι αριστούργημα. Θα ήθελα να το ακούσω πάλι... Χαμογελούσε ντροπαλά όταν γύρισε, όταν γύρισε και με κοίταξε. Τι άλλο; Πρόσεξα πως ήταν αξύριστος. Τον αποχαιρέτησα κουνώντας μία φορά το χέρι, και χάθηκα. Οι νεκροί είναι τόσο ταλαντούχοι. Οι ζωντανοί βαδίζουν στις όχθες μιας απέραντης λίμνης πλάι στη σοφή, πνιγμένη σιωπή των νεκρών. (Μετάφραση Χάρη Βλαβιανού)
«Θα προτιμούσα να είχα κάνει ένα καλό βιβλίο. Αυτό δεν συνέβη, όμως πέρασε πια ο καιρός που θα μπορούσα να το βελτιώσω». Λ. Βίτγκενσταϊν. «Του είπα για τις μεγάλες νύχτες και μου είπε ότι μισούσε το φως της μέρας, του είπα ότι θα υποφέρει απ΄τη μοναξιά και μου είπε ότι βαρέθηκε να εκπορνεύει το μυαλό του με ευφυείς ανθρώπους, του είπα τέλος ότι είναι τρελός και μου απάντησε ότι ο Θεός τον προφύλαξε απ΄τη λογική». Μπέρτραντ Ράσελ. «Ενδέχεται η διδασκαλία, εάν συνιστά παιδαγωγία, να είναι άσκηση εξουσίας, να αποτελεί εμπόδιο στη γνώση. Γι΄αυτό συνέβη στον Λακάν να αποποιηθεί τη λέξη διδασκαλία: "Δεν υπάρχει καμία ελπίδα, όλα είναι χαμένα", έλεγε, "εάν ο λόγος μου εκλαμβάνεται ως διδασκαλία"». Ζακ-Αλέν Μιλέρ. «Ο φιλόσοφος ήταν ανέκαθεν στην υπηρεσία του κυρίου, αυτή είναι η σταθερή θέση του Λακάν. Καθόλου περίεργο που στο απόγειο αυτής της αντιφιλοσοφίας στην πράξη, ο Λακάν μπόρεσε να πει πως θα χρειαζόταν και μια αντι-ψυχανάλυση». Κολέτ Σολέρ. «Τα βιβλία μου ορίζονται ως ακατανόητα. Αλλά για ποιον; Δεν τα έγραψα για όλον τον κόσμο, ώστε να είναι κατανοητά από όλους. Το αντίθετο, δεν με απασχόλησε ποτέ, ούτε κατ΄ελάχιστον, πώς θα γίνω αρεστός σε οποιονδήποτε αναγνώστη. Είχα να πω πράγματα και τα είπα. Μου αρκεί να έχω ένα κοινό που διαβάζει. Εάν δεν καταλαβαίνει, υπομονή. Είμαι επίσης πεπεισμένος ότι σε δέκα χρόνια, το μάξιμουμ, αυτός που θα με διαβάσει θα με βρει τελείως διαφανή, όπως ένα ωραίο ποτήρι μπύρας. Ίσως θα πούνε λοιπόν: "Αυτός ο Λακάν, τι κοινοτοπία!"». «Εδώ στη Γαλλία, δεν βρίσκουμε τους φιλοσόφους μέσα στα πανεπιστήμια. Μπορούμε να το θεωρήσουμε πλεονέκτημά μας. Στη Γερμανία, όμως, βρίσκονται στο Πανεπιστήμιο. Και είναι κάποιοι ικανοί, σ’ ένα ορισμένο επίπεδο πανεπιστημιακής στάθμης, να σκεφτούν ότι οι καημένοι οι νέοι, οι πολυαγαπημένοι μας, που αυτή την ώρα μπαίνουν στη βιομηχανική εποχή, στη μεγάλη εποχή της εξοντωτικής εργασίας, της μέχρις εσχάτων εκμετάλλευσης, θα σαγηνευτούν από την αποκάλυψη της ακόλουθης αλήθειας, ότι δηλαδή εκείνοι φτιάχνουν την ιστορία και ότι ο κύριος δεν είναι παρά ο απαραίτητος υπαλληλάκος για να δώσει το εναρκτήριο σάλπισμα». «Ο λόγος του κυρίου εξακολουθεί να αντέχει. Μπορείτε να το αντιληφθείτε επαρκώς πόσο είναι χειροπιαστό για να μην χρειαστεί να σας υποδείξω τι θα μπορούσα να είχα κάνει αν κάτι τέτοιο με διασκέδαζε, δηλαδή αν αναζητούσα τη δημοφιλία. Θα σας είχα δείξει κάπου την πολύ μικρή στροφή που συνιστά τον λόγο του καπιταλιστή. Είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα, μόνο που είναι πιο καλοβαλμένο, λειτουργεί καλύτερα, σας τη φέρνουν καλύτερα. Σε κάθε περίπτωση ούτε καν το σκέφτεστε. Ομοίως και με τον πανεπιστημιακό λόγο, είστε μέσα σε αυτόν μέχρι τα μπούνια πιστεύοντας ότι ζείτε την έξαψη του Μάη». bestimmung.blogspot.com/2020/10/a-17-lacan.html?q=lacan
❤❤❤ Ευγνωμοσύνη
Εγώ ευχαριστώ όσους εξακολουθείτε να μπαίνετε εδώ μέσα και δεν με έχετε βαρεθεί! Να είστε καλά.
Εδώ και εβδομήντα περίπου χρόνια η Ευρώπη ζει σε καθεστώς δίκης. Πόσοι κατηγορούμενοι ανάμεσα στους μεγάλους καλλιτέχνες του αιώνα…Θα μιλήσω μόνο γι΄αυτούς που αντιπροσώπευαν κάτι για μένα. Από τη δεκαετία του ’20 και έπειτα διώχθηκαν από το δικαστήριο της επαναστατικής ηθικής: Ο Μπούνιν, ο Αντρέγεφ, ο Μεγερχόλντ, ο Πιλνιάκ, ο Βέπρικ, ο Μαντελστάμ, ο Χάλας. Έπειτα, όσοι διώχθηκαν από το δικαστήριο των Ναζί: ο Μπροχ (η φωτογραφία του είναι πάνω στο γραφείο μου, κι από κει με κοιτάζει με την πίπα στο στόμα), ο Σαίνμπεργκ, ο Βέρφελ, ο Μπρεχτ, ο Τόμας και ο Χάινριχ Μαν, ο Μούζιλ, ο Βάντσουρα (ο πιο αγαπημένος μου Τσέχος πεζογράφος), ο Μπρούνο Σουλτς. Οι ολοκληρωτικές αυτοκρατορίες εξαφανίστηκαν μαζί με τις αιματηρές δίκες τους, αλλά το πνεύμα της δίκης παρέμεινε, σαν κληρονομιά, και αυτό κάνει κουμάντο. Έτσι, θύματα δίκης υπήρξαν: για τις συμπάθειές τους προς τον ναζισμό: Ο Χάμσουν, ο Χάιντεγκερ (η σκέψη όλων των Τσέχων διαφωνούντων και πρώτος πρώτος ο Πάτοτσκα του οφείλει πολλά), ο Ρίχαρντ Στράους, ο Γκότφριντ Μπεν, ο φον Ντόντερερ, ο Ντριέ λα Ροσέλ, ο Σελίν. Οι οπαδοί του Μουσολίνι: ο Μαλαπάρτε, ο Μαρινέττι, ο Έζρα Πάουντ (μήνες τον κράτησε ο αμερικανικός στρατός μέσα σ΄ένα κλουβί, κάτω από τον καυτό ήλιο της Ιταλίας, σαν ζώο). Οι ειρηνιστές του Μονάχου: ο Ζιονό, ο Αλαίν, ο Μοράν, ο Μοντερλάν, ο Σαιν-Τζον Περς, έπειτα οι κομμουνιστές και οι συμπαθούντες: ο Μαγιακόφσκι (ποιος θυμάται σήμερα την ερωτική ποίησή του, τις απίστευτες μεταφορές του;), ο Γκόρκι, ο Μπέρναρντ Σω, ο Μπρεχτ (που περνά έτσι από δεύτερη δίκη), ο Ελυάρ, ο Πικάσο, ο Λεζέ, ο Αραγκόν (πώς να ξεχάσω που μου άπλωσε το χέρι σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής μου;), ο Νέζβαλ, ο Σαρτρ. Ορισμένοι περνούν από διπλή δίκη, κατηγορούμενοι πρώτα ότι πρόδωσαν την επανάσταση, κατηγορούμενοι έπειτα για τις υπηρεσίες που της είχαν προσφέρει άλλοτε: ο Ζιντ (σύμβολο παντός κακού, για τις πρώην κομμουνιστικές χώρες), ο Σοστακόβιτς, ο Μπρετόν, ο Μαλρώ (κατηγορούμενος χθες ότι πρόδωσε τα επαναστατικά ιδεώδη, θα κατηγορηθεί αύριο επειδή ακριβώς τα είχε), ο Τίμπορ Ντέρυ. Το εκλεκτότερο άνθος του αιώνα, η σύγχρονη τέχνη της δεκαετίας του ’20 και του ’30, κατηγορήθηκε μάλιστα τριπλά: πρώτα από το δικαστήριο των ναζί, σαν «εκφυλισμένη τέχνη», έπειτα από το κομμουνιστικό δικαστήριο, σαν «ελιτίστικος φορμαλισμός, ξένος προς τον λαό» και τέλος, από το δικαστήριο του θριαμβεύοντος καπιταλισμού, σαν τέχνη διαποτισμένη από επαναστατικές ψευδαισθήσεις. Πώς είναι δυνατόν ο σοβινιστής της σοβιετικής Ρωσίας, ο κατασκευαστής στιχουργημένης προπαγάνδας, αυτός που ο ίδιος ο Στάλιν τον αποκάλεσε «μεγαλύτερο ποιητή της εποχής μας», πώς είναι δυνατόν ο Μαγιακόφσκι να παραμένει παρόλα αυτά τεράστιος ποιητής, από τους μεγαλύτερους; Μήπως η λυρική ποίηση, αυτή η αδιάφθορη θεά, με την ικανότητά της να ενθουσιάζεται, με τα δάκρυα της συγκίνησης που την εμποδίζουν να δει καθαρά τον εξωτερικό κόσμο, δεν ήταν προορισμένη να γίνει, κάποια μοιραία μέρα, εξωραΐστρια των φρικαλεοτήτων και μεγαλόκαρδη υπηρέτριά τους; Αυτά ακριβώς τα ερωτήματα με είχαν συναρπάσει εδώ και είκοσι τρία χρόνια, όταν έγραφα το «Η Ζωή είναι αλλού», μυθιστόρημα όπου ο Γιάρομιλ, ένας νεαρός ποιητής κάτω απ΄τα είκοσι, γίνεται ενθουσιώδης υπηρέτης του σταλινικού καθεστώτος. Έμεινα κατάπληκτος όταν ορισμένοι κριτικοί, που ωστόσο εγκωμίαζαν το βιβλίο μου, έβλεπαν στον ήρωά μου έναν ψευτοποιητή, και μάλιστα κάθαρμα. Στα δικά μου μάτια ο Γιάρομιλ ήταν γνήσιος ποιητής, μια αθώα ψυχή. Αλλιώς δεν θα ΄βρισκα κανένα ενδιαφέρον στο μυθιστόρημά μου. Μήπως ο ένοχος για την παρεξήγηση είμαι εγώ; Μήπως δεν εκφράστηκα καλά; Δεν το πιστεύω. Αποτελεί σκάνδαλο να είναι κανείς αληθινός ποιητής και ταυτόχρονα να ασπάζεται (όπως ο Γιάρομιλ ή ο Μαγιακόφσκι) μια αναντίρρητη φρίκη. Όλοι μας μπαίνουμε ασυνείδητα στον πειρασμό ν΄αποφύγουμε τα σκάνδαλα, να κάνουμε σαν να μην υπάρχουν. Γι’ αυτό και μας είναι προτιμότερο να λέμε πως οι μεγάλες μορφές του πολιτισμού που συμβιβάστηκαν με τις φρικαλεότητες του αιώνα μας ήταν καθάρματα. Δεν είναι όμως έτσι. Οι καλλιτέχνες και οι φιλόσοφοι, και μόνο από ματαιοδοξία, επειδή ξέρουν ότι οι άλλοι τους βλέπουν, τους παρατηρούν και τους κρίνουν, φροντίζουν εναγώνια να είναι έντιμοι και θαρραλέοι, να είναι με το μέρος του καλού και του δίκαιου. Κι αυτό κάνει ακόμη πιο ανυπόφορο και ανεξιχνίαστο το σκάνδαλο. Αν δεν θέλουμε να βγούμε απ΄τον αιώνα μας τόσο βλάκες όσο όταν μπήκαμε, πρέπει να εγκαταλείψουμε τον εύκολο μοραλισμό της δίκης και να το σκεφτούμε αυτό το σκάνδαλο, να το σκεφτούμε διεξοδικά, ακόμη κι αν οδηγηθούμε έτσι να επανεξετάσουμε όλες τις βεβαιότητές μας για τον άνθρωπο καθαυτόν. Αλλά ο κομφορμισμός της κοινής γνώμης είναι μια δύναμη που αυτοαναγορεύτηκε σε δικαστήριο, και το δικαστήριο δεν είναι εδώ για να χάνει την ώρα του με σκέψεις, είναι εδώ για να προετοιμάζει δίκες. Και όσο βαθαίνει η άβυσσος του χρόνου ανάμεσα στους δικαστές και τους κατηγορουμένους, πάντοτε η μικρότερη εμπειρία θα δικάζει τη μεγαλύτερη. Κάποιοι ανώριμοι κρίνουν τα σφάλματα του Σελίν χωρίς να λογαριάσουν ότι χάρη σ’ αυτά τα σφάλματα, τα μυθιστορήματα του Σελίν περιέχουν μια υπαρξιακή γνώση που, αν την καταλάβαιναν, θα μπορούσε να τους ενηλικιώσει. Γιατί εδώ βρίσκεται η δύναμη του πολιτισμού: εξαγοράζει τη φρίκη μετουσιώνοντάς τη σε υπαρξιακή σοφία. Αν το πνεύμα της δίκης καταφέρει να εκμηδενίσει τον πολιτισμό αυτού του αιώνα, δεν θα μείνει πίσω μας παρά μια ανάμνηση των φρικαλεοτήτων, τραγουδισμένη από μια παιδική χορωδία. Μίλαν Κούντερα, Οι προδομένες διαθήκες, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Μετάφραση Γιάννη Η. Χάρη.
Μπραβω γαβρινα το καναλι σου ειναι προτυπο....
Να είστε καλά, κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ.
3 Ιανουαρίου 1889 flanetariato.wordpress.com/2015/09/04/3-%ce%b9%ce%b1%ce%bd%ce%bf%cf%85%ce%b1%cf%81%ce%b9%ce%bf%cf%85-1889/
Μαθε να περπατάς κ μετά παιρνεις μαθήματα κολύμβησης. Ανοησία γενικά καμια σχεση σεβασμού κ προσωπικότητας Αντε στο καλο σου χανω τον χρονο μου με αηδιες
Αντίθετα απ’ το ρεύμα www.hartismag.gr/hartis-49/afierwma/antitheta-ap-to-reyma
Προσωπικά μαλώνω με το τίποτα Ασε με ανθρω πε μου δεν σε καταλαβαίνω. Να πουμε Καληνύχτα τη λετε; Δεν αντέχω θελω να κοιμηθώ. Καλο βραδυ καλο ξημέρωμα..❤
Υπεροχο!!!!!!!!!!!!!
Ο ίδιος απαγγέλει; Έχουμε να ψηφίσουμε από το δημοψήφισμα του 2015 και έχουμε συνείδηση ήρεμη. Άλλος νιώθει ωραία με την ψήφο, άλλος νιώθει συνεργός.
Ναι, είναι ο ίδιος.
Εξαιρετικό
kzread.info/dash/bejne/eGeGx7Nmfqa0n6Q.html
Έχουμε γεννηθεί στη μέση των πολέμων, των επαναστάσεων και των βασανιστηρίων, στις πιο άγριες τυραννίες, ανάμεσα στην πιο ελεεινή ανακωχή της ειρήνης, της τόσο εξοπλισμένης στις μέρες μας. Κοιτάξτε τον άτλαντα, εκείνους τους πολύχρωμους χάρτες της παιδικής μας ηλικίας. Σχεδόν όλοι σήμερα είναι αυλακωμένοι από αίμα. Δεν μπορούμε να κοιμηθούμε κι όμως κοιμόμαστε. Ο ύπνος είναι μια φυλακή αμπαρωμένη με σύρτες. Ακούω το ραδιόφωνο. Τα ραδιόφωνα στα πιο βαθιά και σκοτεινά ξυπνήματά μου. Τι λένε; Τι βλέπουμε στους τηλεοπτικούς δέκτες; Ανάμεσα σε ποδόσφαιρα και γκολ, ανάμεσα σε εφιαλτικές διαφημίσεις, ωραία και τρομακτικά τραγούδια, πολιτικά μπλαμπλά και ηλίθιες ελαφρότητες. Τι βλέπουμε; Τι μας λένε; Σχεδόν πάντα μας μιλάνε για θάνατο. Να σκοτώνουμε. Για προσχεδιασμούς φόνων. Υπάρχει κόσμος για να σκοτώσουμε. Υπάρχουν πολλοί που σήμερα θέλουν μονάχα να σκοτώνουν. Τα κύματα είναι γεμάτα με μαχαίρια, με πυροβολισμούς, με βροχή από βόμβες, με εκρήξεις. Με θάνατο. Αλλά εγώ ξέρω ότι εκεί κάτω υπάρχει η θάλασσα, οι παραλίες, οι αμμουδιές, από τότε που δεν υπήρχαν τόσα γράμματα και τόσα περιοδικά, τόση ευκολία να μιλάς για θάνατο. Και τότε ο ποιητής καταποντίζεται στην εποχή του, στο πιο υπόκωφο σκοτάδι, σαλεύοντας μέσα στην πιο βαθιά υποβρύχια άβυσσο, ψάχνοντας το φως. Γιατί το φως είναι πάντα εκεί, εκεί κάτω, στην κορυφή ή στο τέρμα του γκρεμού. Όμως το φως πρέπει να το κερδίσουμε. Ραφαέλ Αλμπέρτι.
Σας ευχαριστω
Βλακείες λες ασε με Χριστιανε μου ,κ αν είσαι χριστιανός δεν ξέρω.
Ενας Κορνήλιος!!!- Μίαν καί μοναδικήν Σαπφών !!!!!! - κί ένας έξαιρετικός Κοροπούλιος !!!!.
Ευχαριστώ πολύ, εύγε για τα ωραία που δημοσιεύετε...
ντρελάκιας
Σκέψεις Στον Ε. Χ. Γονατά Ήσυχα ύπνου φέρετρα κρεβάτια φοβερού θανάτου αφού τριγύρισε τον άνεμο αυτής της γης ο άνεμος αφηνίασε και δάγκωσε η γης γύρισε ανάποδα απ’ τη μεριά που ανθίζανε τα πράγματα στάθηκε τότε εκείνος σκεφτικός πολύχρωμος κοντά στη θάλασσα σα σκιάχτρο σ’ ακρογιάλι Μίλτος Σαχτούρης. Και μερικοί ποιητές της Παλαιστίνης: kzread.info1GZbVE2k5SI kzread.infoYDv0mTxPMXA kzread.infoMeDcCBKwm9g
❤
Κείμενο σημείο αναφοράς. Αγνοούσα ότι υπήρχε ελληνική μετάφραση. Ευχαριστούμε
Ποίημα γραμμένο, κατά μαρτυρία του Βερλαίν, αμέσως μετά την κατάπνιξη της Κομμούνας. «Από τη μια πλευρά είναι η μοναξιά και η γη, η παρουσία των στοιχείων και η σιωπηλή διάρκειά τους, ένας κόσμος μέσα στον οποίο μπορεί κανείς να ζήσει χωρίς να μιλά και από την άλλη μεριά το κάλυμμα που έχει σκεπάσει αυτόν τον αρχέγονο πλούτο: μια ακίνητη, χωρίς διαφυγή, κοινωνική ζωή, ένας λόγος φτωχός που παραχαράσσει τη σιωπή, ο δογματισμός των στενών κοινωνικών ομάδων, όπου μέσα στο βλέμμα του καθενός προς όλους και στο βλέμμα όλων προς τον καθένα το πνεύμα φθείρεται γρήγορα. Ήταν στα 1870, ένας νεαρότατος Ρεμπώ, δειλός, εκτραχηλισμένος, κυνηγημένος από χιλιάδες πόθους, που προχωρούσε απελπισμένα στους δρόμους, χωρίς ελπίδα και χωρίς αγάπη. Δεν αποδεχόταν αυτή τη διαιώνιση της ανίας, ότι κάθε μέλλον, κάθε δυνατότητα είχε διαλυθεί μπροστά σ΄αυτό το σταθμό που δεν έβγαζε παρά σε άλλους όμοιους σταθμούς, κάτω από το μεγάλο του ρολόι απ΄όπου ο χρόνος είχε ξεριζωθεί. Δεν αποδεχόταν σαν τη μικρή του αδερφή Βιταλί να καταντήσει να μετρά τα δέντρα των λεωφόρων, επειδή δεν υπήρχε άλλος τρόπος να ζήσει: «Εκατόν έντεκα καστανιές στο δρόμο με τις δεντροστοιχίες, εξήντα τρεις στο δρόμο του σταθμού». Υβ Μπονφουά, Ρεμπώ, Εκδόσεις Θεμέλιο, Μετάφραση Κωνσταντίνου Αντύπα. «Ο θάνατος έρχεται καλπάζοντας. Σου το είπα στο τελευταίο μου γράμμα, αγαπητή μου μαμά, ότι το κομμένο πόδι έχει γίνει πελώριο απ΄το πρήξιμο. Τώρα, υπάρχει ένα τεράστιο καρκίνωμα ανάμεσα στον γοφό και την κοιλιά, ακριβώς στο ύψος του οστού. Είναι ένα πλάσμα σχεδόν άυλο, που οι σκέψεις του βγαίνουν από το στόμα του χωρίς να το θέλει. Μερικές φορές ρωτά τους γιατρούς αν βλέπουν κι εκείνοι τα εκπληκτικά οράματα που περνάνε από μπροστά του και τους μιλά και τους περιγράφει με πραότητα, με λέξεις που δεν μπορώ να περιγράψω, τις αλλόκοτες αυτές εντυπώσεις του. Οι γιατροί τον κοιτάζουν στα μάτια, αυτά τα τόσο υπέροχα μάτια, γεμάτα σαγήνη και ευφυΐα όσο ποτέ, και λένε ο ένας στον άλλον: "Απίστευτο!". Υπάρχει κάτι στην περίπτωση του Αρθούρου που δεν το καταλαβαίνουν. Ούτως ή άλλως, οι γιατροί δεν έρχονται πια γιατί κλαίει σπαρακτικά καθώς τους μιλά κι αυτό τους συγκλονίζει». Επιστολή της Ιζαμπέλ Ρεμπώ στη μητέρα της, 28-10-1891. Ρεμπώ, Ποιήματα, Μετάφραση Στρατή Πασχάλη, Εκδόσεις Κάπα Εκδοτική.
Φίλε, το yt μου εμφάνισε το κανάλι σου τυχαία. Ποιος είναι ο σκοπος του καναλίου σου και ποία ήταν η Ευαγγελία;
Τι σημασία έχει;
Αραγε επίτηδες δυσαρθρώνει τη λεξη "δύσαρθρη";
Θησαυρός, ευχαριστούμε
Εγώ ευχαριστώ που με ανέχεστε τόσα χρόνια (νομίζω από τότε που ανέβαζα μόνο Κοροπούλη).
@@gavrina17 ως άτομο που πέρασε έναν χρόνο ακούγοντας τα άπαντα του Κοροπούλη από το διαδικτυακό αρχείο τελώντας τις καθημερινές δουλειές του σπιτιού, μόνο σέβας μπορώ να εκδηλώσω για ένα κανάλι που ανεβάζει μόνο Κοροπούλη :)
«Τίποτε δεν ερεθίζει τόσο πολύ τους ανθρώπους όσο το να τους αφήσεις να αντιληφθούν ότι συμπεριφέρεσαι στον εαυτό σου με μιαν αυστηρότητα για την οποία αυτοί δεν αισθάνονται άξιοι». Στον Φραντς Όβερμπεκ, 14-4-1887. «Μου στοίχισε πολύ που έφυγα από το Τορίνο χωρίς να σας πω ένα αντίο, αλλά δεν γινόταν αλλιώς. Ήμουν σχεδόν πάντα άρρωστος και τις τελευταίες μέρες σαν μεθυσμένος από τον πυρετό. Δεν ήθελα επ΄ουδενί λόγω να παραμείνω στη μνήμη σας μονάχα ως πάσχων, κι αυτό να το καταλογίσετε εν μέρει στην υπερηφάνειά μου. Επίσης καταλογίστε το και στη φιλοσοφία μου, που συμβουλεύει τον ασθενή να μιμηθεί τα ζώα και να χωθεί μες στη φωλιά του». Στον Πασκουάλε Ντ΄Έρκολε, 9-6-1888. «Κάνω τόσο πολλά ανόητα αστεία με μένα τον ίδιο και μου έρχονται τόσο τρελές ιδέες κάνοντας τον γελωτοποιό στον ίδιο μου τον εαυτό, που κάποιες φορές χασκογελώ επί μισή ώρα μες στο δρόμο, μη βρίσκοντας άλλο τρόπο έκφρασης. Εδώ και τέσσερις μέρες έχω χάσει την ικανότητα να δώσω μιαν έκφραση προσποιητής σοβαρότητας στο πρόσωπό μου. Θεωρώ ότι σε μια τέτοια κατάσταση είναι κανείς ώριμος για να γίνει ο "σωτήρας του κόσμου", δεν είναι έτσι;». Στον Χάινριχ Καίζελιτς, 25-11-1888. Φρίντριχ Νίτσε, Τελευταίες επιστολές, Εκδόσεις Άγρα, Μετάφραση Αιμιλίας Μανούση.