Пікірлер

• 
  @leszeksobczynski83437 күн бұрын

  a Narodowa Demokracja to Demokracja

• 
  @leszeksobczynski83437 күн бұрын

  Roman Dmowski to Wspaniały Polski Patriota jeden z Ojców Niepodległości.

• 
  @leszeksobczynski83437 күн бұрын

  jak zaczęła wychodzić prawda o niemieckiej zbrodni w Jedwabnem, to wstrzymano ekschumacje...o co chodzi?

• 
  @leszeksobczynski83437 күн бұрын

  ale w Jedwabnem to niemcy zamordowali żydów.

• 
  @teredaa489114 күн бұрын

  ❤️

• 
  @batnaz219519 күн бұрын

  ...pani zydowko ..czy nie uwaza pani ze powinna odpowiedziec karnie za znieslawienie Polaka z Gniewczyny?....chcialbym tez podpowiedziec temat do nowej pani ksiazki o tym jak w 39r zydzi mordowali strzelalajac do Polakow na rzece San uciekajacych przed sowietami....mysle ze bylby to beztseller....

• 
  @RR-rh6mw22 күн бұрын

  Ajajjaj, ale wstyd z tą książką "Nieprzezroczyste"...

• 
  @adam09021952Ай бұрын

  Aby zostać katolickim świętym wystarczyło wtedy być zajadłym w krzewieniu wiary (czyt mordować).

• 
  @martishaaa2009Ай бұрын

  Fascynujący wykład

• 
  @73ZouaveАй бұрын

  Piękna wypowi3edzź Pani Dorothy Pawelek ciągle jest na YT. W ślunski godce Pani Dorota nam przaje.

• 
  @73ZouaveАй бұрын

  Chętnie kupię.

• 
  @mira.lАй бұрын

  Fascynująca rozmowa. W moim mieście ul. Sienkiewicza jest jedną z ważniejszych, są też ulice: Juranda, Zbyszka i Danusi, Zagłoby, Skrzetuskiego, Kmicica, a w czasach PRL-u była restauracja Jurand i kawiarnia Danuśka. Dziś obiad można zjeść w Jagience. Mogłam coś pominąć :-)

• 
  @obccy222 ай бұрын

  Dziękujemy Panie Robercie! ❤

• 
  @obccy222 ай бұрын

  Dziękuję ❤

• 
  @czowiekktoryzaduzowidzia56122 ай бұрын

  Czemu on nie mówi po polsku. Dziękuję i dobranoc

• 
  @grazynagocka5862 ай бұрын

  Świetny wykład. Dziękuję Panie Profesorze. Dziękuję za transmisję online i pozdrawiam z Odrzanii

• 
  @tatra11342 ай бұрын

  Akurat słucham sobie tego w Trójce

• 
  @marciecorda52092 ай бұрын

  RAJ na ziemi ? - to dopiero ich oszukal, nie ma czegos takiego . Nie jest to nawet wierzenie prawdziwie katolickie. Ta ziemia to przyslowiowa "DOLINA LEZ "co potwierdza Historia, bo swiat ( w wiekszosci) nie zna Boga.

• 
  @megsup1672 ай бұрын

  ❤

• 
  @demienytkacy61852 ай бұрын

  Wolna Palestyna!

• 
  @violettad49653 ай бұрын

  Nie do wiary. Prosimy o więcej , okres traum. Kto jeszcze był w tym miejscu sam zostawiony jako dziecko ?

• 
  @agnieszkauszynska65413 ай бұрын

  Książkę przeczytałam , jest bardzo interesująca . Uwagę i prośbę mam do redaktora prowadzącego rozmowę, aby prawidłowo wymawiał słowo " książka"

• 
  @pawelmarvel3 ай бұрын

  Trudne to były chwile - być tam zostawionym przez rodziców. Byłem w Rabce w 87 roku przez całą pierwszą klasę podstawówki. Raz na dwa tygodnie przyjeżdżała mama na kilka godzin. Szliśmy na spacer.. W tygodniu nie pamietam abym miał jakiś kontakt z rodziną np. telefoniczny. Pamiętam, że byliśmy (podopieczni) stale głodni. W nocy zakradaliśmy się do kuchni aby poszukać resztek kromek chleba. Tak co noc. Taką kromkę jadłem po troszeczku, aby ta chwila trwała. Opiekunek bardzo mało. Generalnie nie było ich widać. Trudno wracać do tych wspomnień, bo mam wręcz dziurę w tym okresie..

• 
  @violettad49653 ай бұрын

  Hej, co jeszcze pamiętasz?

• 
  @violettad49653 ай бұрын

  I jak długo tam byłeś?

• 
  @pawelmarvel3 ай бұрын

  @@violettad4965 Raczej ten czas był niczym czarna dziura. Nie pamiętam wiele. Pamiętam prycze, głód, bardzo mało osób dorosłych, czyli brak opieki poza tą konieczną. Hierarchię tzn. że starsi są ważniejsi. Pamiętam inhalacje, jakąś potworną gorączkę. Pamiętam izolatkę jako karę. Myślę że największym bólem tego miejsca to pozostawienie tam mnie - dziecka siedmioletniego z obcymi na długie miesiące. Generalnie był to cały rok szkolny. Cala pierwsza klasa. Bez przerwy jakiejś, że powrót na Święta czy coś.. Trafiłem tam ze względu na duszności, alergie itp.. Teraz jestem silnym, dorosłym facetem, ale zacząłem się znowu przyglądać tamtemu czasowi i jest we mnie ból wielki oraz wpływa to na moje życie dzisiaj. A tu nagle książka gdzie poruszany jest ten temat. Co prawda jest to wątek niezbyt długi w tej pracy, ale otwarło to moje serce i czucie tamtego miejsca sprzed lat.

• 
  @violettad49653 ай бұрын

  Ja miałam lat 5. I teraz pytanie czemu jest dziura. Ja temat otworzyłam kilka lat temu od kiedy uznałam już jako matka że zaraz co to do cholery było sanatorium ??? I znów wróciłam i czuję to w dzisiejszym życiu dorosłym etc i to samo co u mnie nagle książka szok. Niby nie jest wiele w książce i chyba bardziej z wcześniejszego okresu . Ale mogę wysłać link na takim forum też się anonimowo ostatnio pojawiły wpisy i ich to jest tam mnóstwo . I dostałam właśnie przebłysków izolatki !!!!

• 
  @pawelmarvel3 ай бұрын

  @@violettad4965 Czemu tam trafiłaś? Na jak długo? Jak często miałaś kontakt z rodziną? Pozdrawiam, Paweł

• 
  @artecaravana41483 ай бұрын

  Miałem tą wątpliwą przyjemność bycia leczonym w Rapce. Wątpliwa przyjemność. Złe doświadczenie.

• 
  @pawelmarvel3 ай бұрын

  Witaj, kiedy to było i jaki trwało czas? Ile miałeś lat?

• 
  @artecaravana41483 ай бұрын

  @@pawelmarvel 85-87 trzy turnusy, byłem w wieku szkolnym, dlaczego pytasz?

• 
  @artecaravana41483 ай бұрын

  @@pawelmarvel trzy lata z rzędu 85-87 , bardzo źle było, poplątało mnie tak, że do dziś nie ogarniam pewnych prostych spraw

• 
  @pawelmarvel3 ай бұрын

  @@artecaravana4148 Współczuję. Zostawienie w takim surowym miejscu aby sobie samemu radzić będąc dzieckiem..

• 
  @artecaravana41483 ай бұрын

  Surowy, bezmyślny PRL

• 
  @obccy223 ай бұрын

  Dziękuję ❤

• 
  @blase7773 ай бұрын

  czechofilia - straszna choroba, a ty i tak powiesz, że to photoshop

• 
  @ewapiwowar46445 ай бұрын

  Młoda kobieta, która podjęła się tak ciężkiego tematu. Odważna. Gratuluje. Polecam tym samym książkę tej samej autorki o Poświatowskiej.

• 
  @danutadrelich58195 ай бұрын

  Bardzo się cieszę,że powstała książka o Polakach, którzy w latach dwudziestych i trzydziestych wyjechali za pracą do Francji.Tak było z moją rodziną tak ze strony mamy jak i taty. Rodzice przyjechali w 1950 r. do Szczecins.Najpierw przyjechał mój tato,a potem mama z moją siostrą.Ja się urodziłam w Polsce dwa lata później. Cała rodzina że strony taty i mamy została we Francji i nigdy nie zdecydowała się przyjechać do Polski.Adaptacja w Polsce była trudna,szczególnie dla mojej mamy. Pierwszą pensję mamie skradziono.W mieszkaniu, które otrzymali były pluskwy. To czego najbardziej mi brakowało to rodziny,babć,dziadków,kuzynów,cioć i wujków.Od czasu przyjazdu rodziców do Polski minęło 74 lata.Rodzice i siostra nie żyją,a kontakty z rodziną we Francji bardzo się poluźniły, bo większość członków rodziny już nie żyje.Utrzymuję luźny kontakt z kuzynką.Jeszcze raz dziękuję, że podjęła Pani temat,który dla mnie jest bardzo ważny.

• 
  @mrleinad76055 ай бұрын

  Książka jest super :) sam tam mieszkałem kilkanaście lat i naprawę warto

• 
  @martachojnacka-synowiec64185 ай бұрын

  Jestem świeżo po lekturze 😊 i chciałam sobie przedłużyć klimat tej książki i posłuchać trochę pani Agnieszki na żywo 🤗😎

• 
  @sjasionowska5 ай бұрын

  Bardzo ciekawe, super prowadzenie :) dzięki za ten film!

• 
  @obccy225 ай бұрын

  Dziękujemy za rozmowę ❤

• 
  @dolskawarszawa5 ай бұрын

  Piękna! To fakt!

• 
  @antonirokicki77355 ай бұрын

  Głos z głębią. ;)

• 
  @Dyzzzma5 ай бұрын

  Dziękuje za urywek. :D

• 
  @obccy225 ай бұрын

  ♥️♥️♥️

• 
  @grazynagocka5865 ай бұрын

  Fantastyczne spotkanie. Odpamiętywanie historii życia tamtych emigrantów jako lektura obowiązująca. Dziękuję za transmisję i pozdrawiam

• 
  @sylwiakolwicz8775 ай бұрын

  czy zdjęcia, które wyświetlają się w prezentacji są zawarte w książce?

• 
  @wydawnictwoCZARNE5 ай бұрын

  Tak, większość zdjęć pojawia się w książce. Pozdrawiamy!

• 
  @koalalala15265 ай бұрын

  za cicho nagrane

• 
  @SoulSwinginSixties6 ай бұрын

  Świetna książka! Ostatni rozdział przede mna. Rozmówczyni bardzo ciekawie opowiada i chce sie jej słuchać. Oglądanie tej rozmowy jest dla mnie przykrym doświadczeniem. Prowadzący w moim odczuciu bardzo lekceważąco siedzi i lwią część rozmowy ma wbity wzrok w tablet. Kiedy autorka odpowiada na jego pytania patrzy na niego, a on wzrok w notatki. Nie raz tylko wiele razy, długo, za długo. Może jestem dziwna, ale lubię jak język ciała mówi, że szanuje drugą osobę. Tak po prostu.

• 
  @itsevan43386 ай бұрын

  Wasting yourself here, better with Netflix

• 
  @leaowssswan3266 ай бұрын

  Straszne cztery miliony kurzych ofiar kazda ze swoja biografia i zyciem emocjonalnym Naprawde rece opadaja do jjakiej paranoi prowadzi lewactwo Do tego przemili i dobrzy ukrainscy zolnierze ratuja przed smiercia rybki akwariowe a wyjatkowe i zdyscyplinowane ukrainskie psy ustawiaja sie w kolejkach po jedzenie

• 
  @robertpawowski21606 ай бұрын

  Książka ciekawa i dobrze się czyta!

• 
  @ilonagawrysiak21726 ай бұрын

  Podziwiam za podjęcie z tak ogromnym zaangażowaniem i wytrwałością tematu tego strasznego ,niepojętego bestialstwa.Z pewnością zmierzenie się z takim okrucieństwem jest bardzo traumatyczne i już na zawsze odciska piętno.

• 
  @obccy226 ай бұрын

  ❤

• 
  @obccy226 ай бұрын

  ❤

• 
  @kazimierzkaminski326 ай бұрын

  Wspaniała książka !!!

• 
  @helutob6 ай бұрын

  seria amerykanska jest najlepsza!

• 
  @agatom17 ай бұрын

  matoły i tyle

• 
  @hrabina_40577 ай бұрын

  Moje odkrycie 2023❤ pani Ilona ma ogromny talent , jest wspaniała ❤ uwielbiam ❤