Ku wielkiej radości zgromadzonych setek tysięcy ludzi w Wadowicach, Ojciec Święty przybył ze Starego Sącza do swojego rodzinnego miasta Wadowic. Jana Pawła II powitał kardynał Franciszek Macharski. Ojciec Święty podczas swojej wizyty w Wadowicach nawiedził tamtejszą bazylikę - swój kościół parafialny, przewodniczył nabożeństwu Liturgii Słowa i koronował obraz MB Nieustającej Pomocy. Wydaje się jednak, że szczególnym momentem tego spotkania był spontaniczny dialog ze zgromadzonymi Wadowiczanami, przede wszystkim z młodzieżą. Ojciec Święty dziękował, że jest mu dane powrócić do miasta swojego dzieciństwa, przywołał także wspomnienia z czasów swej młodości. Wspomnienie rodzinnego domu, nazw ulic z lat trzydziestych stało się okazją do dalszych improwizowanych słów, w których Papież wspominał czasy nauki w wadowickim gimnazjum. „A dom był tutaj, za moimi plecami na ulicy Kościelnej...a kiedy patrzyłem przez okno widziałem kościół i zegar słoneczny na jego murze z napisem „Czas ucieka, wieczność czeka". Następnie wspomniał o niezwykłej łączności pomiędzy jego własnym domem rodzinnym a kościołem parafialnym, w którym przyjął chrzest św., był ministrantem, odprawiał prymicyjną Mszę św. i obchodził kolejne jubileusze swoich świeceń kapłańskich i biskupich.
Na zakończenie polecił Bogu wszystkich zmarłych znajomych i przyjaciół, kapłanów i świeckich, których kolejno wymienił z imienia i nazwiska. Dziękował mieszkańcom Wadowic, że jego prośbę o modlitwę w swojej intencji wykuli w kamieniu przed obrazem MB Nieustającej Pomocy. Ojciec Święty mówił następnie o tym wizerunku i zapewniał wiernych, że nigdy nie zostaną zawiedzeni w swoich prośbach wypowiadanych przed tym obrazem, o czym sam może zaświadczyć. Odmówił także parafrazowaną modlitwę "Pod Twoją Obronę", w której polecał Bogu swoje rodzinne miasto. Nie jest możliwe opisanie w tym miejscu entuzjazmu zgromadzonych ludzi i atmosfery, która towarzyszyła tym chwilom.
W godzinach wieczornych Ojciec Święty powrócił do Krakowa, nawiedził kościół św. Norberta, Bazylikę Mariacką i Bazylikę oo. Dominikanów, następnie udał się do siedziby arcybiskupów krakowskich. Z okna Kurii Metropolitalnej pozdrowił licznie zgromadzonych, wspominał przy tym księcia kardynała Adama Stefana Sapiechę. Kiedy udzielał zgromadzonym swojego błogosławieństwa, cały Kraków płakał z radości tak, jak poprzedniego dnia płakał ze smutku, na wiadomość o tym, że Ojciec Święty nie może odprawić Mszy św. na krakowskich Błoniach.