Шамси Табрезӣ ниқоби кибриёро баркушо, Ҷони муштоқони шамъи рўи худ масрур кун... Дар воқеъ, шинохти аҳволу осори фарзандони фарзонаи сарзамини фарҳангхезамон моро водор месозад, ки собиқаи таърихии худро хубтару беҳтар омӯзем ва ба кору пайкори абармардони илму адаб, таъриху фарҳанги оламшумули гузаштаи худ арҷ гузорем. Яке аз он шахсиятҳои бузургу камназири олами ирфон Мавлоно Шамсиддин Муҳаммад ибни Алӣ ибни Маликдоди Табрезӣ мебошад Ин орифи фарзона дар олами ирфону адаб бо номҳои Шамсиддин, Шамсулҳақ, Шамси Табрезӣ, Шамси Паранда ва Шамси Сабзпӯш машҳур мебошад. Мавлана Шамсулхакк ва-д-дин Мухаммад ибн Али ибн Маликдад Тебризи (перс. شمس تبریزی‎, обычно упоминается под именем Шамс Тебрези, ок. 1185 год, (Тебриз - 1248, Хой?) - персидский мыслитель, мистик, суфий, теолог и философ. Shams-i-Tabrīzī (Persian: شمس تبریزی‎) or Shams al-Din Mohammad (1185-1248) was a Persian[1] poet,[2] who is credited as the spiritual instructor of Mewlānā Jalāl ad-Dīn Muhammad Balkhi, also known as Rumi and is referenced with great reverence in Rumi's poetic collection, in particular Diwan-i Shams-i Tabrīzī (The Works of Shams of Tabriz). Tradition holds that Shams taught Rumi in seclusion in Konya for a period of forty days, before fleeing for Damascus. The tomb of Shams-i Tabrīzī was recently nominated to be a UNESCO World Heritage Site

Хейли ъолӣ буд. Саломат бошед...

бехтарин кишлок

Шамс аз Табрези Ирон аст

Афти ира бин