#عسل #زنبورداری #عسل_طبیعی
عسل تنها ماده غذایی طبیعی است که فاسد نمی‌شود.
تولید عسل از جمع‌آوری شهد گیاهان آغاز می‌شود. عسل را می‌توان از زنبورهای وحشی یا از کندوهای اهلی جمع‌آوری کرد، به‌این‌صورت که زنبور عسل، شهد شیرین را از جام گل‌ها جمع می‌کند و با تغییر ساختار آن‌ها، شهدها را به شکل محلولی عالی، غلیظ و پرانرژی درمی‌آورد.
برای برقراری ارتباط با این زنبور دار بهپیج اینستاگرامشون سر بزنید
abbasfakour...
به‌طور متوسط یک کندو سالانه حدود ۲۹ کیلوگرم عسل تولید می‌کند. برای جمع‌آوری عسل از یک کندو، زنبورداران معمولاً از دود استفاده می‌کنند. سپس شانه‌های کندو برداشته شده و عسل آن توسط دستگاه استخراج عسل یا همراه با خود شانه مورد استفاده قرار می‌گیرد. عسل معمولاً فیلتر می‌شود تا موم و سایر بقایای آن پاک شود. قبل از اختراع کندوهای دست‌ساز، زنبورهای عسل اغلب قربانی جمع‌آوری عسل می‌شدند. زنبورداران قبل از جمع‌آوری عسل اطمینان حاصل می‌کنند که زنبورهایشان غذای کافی برای زنده ماندن در زمستان را دارند و این کار را با گذاشتن مقداری عسل در کندوی عسل یا با تهیه آب قند یا شکر کریستالی یا کیک عسل برای آن‌ها انجام می‌دهند. مقدار مواد غذایی لازم برای زنده ماندن در زمستان به نوع زنبور و طول و شدت زمستان‌های آن منطقه بستگی دارد. بسیاری از گونه‌های جانوری علاقهٔ زیادی به عسل دارند.
به دلیل اهمیت بالای زنبورعسل در گرده‌افشانی و افزایش باروری محصولات کشاورزی و میوه‌ها، سازمان جهانی غذا و کشاورزی یا فائو روز ۲۰ مه هر سال را به‌عنوان «روز جهانی زنبور» نام‌گذاری کرده‌است.
ایران چهارمین تولید کننده عسل دنیا می باشد.
پیدا شدن دشنهٔ مفرقی در استان لرستان منقّش به شکل زنبورعسل و متعلق به حدود ۱۲۰۰ سال پیش از میلاد که اکنون در موزه شهر بروکسل است. معرف قدمت آشنایی ایرانی‌ها با این حشرهٔ مفید است. در دوره هخامنشیان نیز نگهداری زنبورعسل درایران بسیار رواج داشته‌است.
از دوران قبل از کوروش کبیر تاکنون اثر دیگری برای اثبات وجود زنبورعسل در ایران به دست نیامده است ولی این موضوع نمی‌تواند دلیل نبودن آن در ایران باشد. چون درست در همین دوران در کشورهای مجاور مثل بابل و سومر، عسل و زنبورعسل به وفور وجود داشته و این موضوع در ادبیات و نوشته‌هایی که از آن‌ها باقی مانده به وضوح دیده می‌شود. در عین حال غیرممکن است در همهٔ کشورهای هم مرز میهن ما زنبور تا آن حد زیاد وجود داشته ولی در ایران نسلش به کلی از بین رفته باشد.
رنگ عسل با توجه به سرچشمه اصلی شهد از سفید روشن تا سیاه دگرگون است؛ رنگ عسل با توجه به شهد مورد استفاده زنبور عسل، منطقه برداشت و مدت نگهداری متفاوت می‌باشد. هیچ تفاوتی از نظر کیفیت بین عسل‌های تیره و روشن وجود ندارد؛
برخی از زنبورها از جمله زنبورهای عسل، زنبورهای گرده و زنبورهای بدون نیش، به‌طور اجتماعی و در یک کلنی زندگی می‌کنند اما بیشتر گونه‌ها (بیش از ۹۰ درصد) از جمله زنبورهای گل‌گر، زنبورهای درودگر، زنبورهای برگ‌بر و شیرین‌زنبوران به‌صورت انفرادی زندگی می‌کنند. زنبورها در همهٔ قاره‌ها به‌جز قطب جنوب، در بیشتر زیستگاه‌های دارای گیاهان گل‌دار، یافت می‌شوند. رایج‌ترین زنبورهای نیم‌کره شمالی، زنبورهای خانوادهٔ شیرین‌زنبوران هستند که کوچک هستند و اغلب با زنبورهای بی‌عسل یا مگس‌ها، اشتباه گرفته می‌شوند. اندازهٔ زنبورها از گونه‌های ریزِ زنبورهای بدون نیش که اندازهٔ کارگران آن‌ها کمتر از ۲ میلی‌متر است، تا زنبور بزرگ والاس، بزرگ‌ترین گونه از زنبورهای برگ‌بر، که طول جنس مادهٔ آن می‌تواند به ۳۹ میلی‌متر برسد، متغیر است.
زنبورها از شهد و گرده تغذیه می‌کنند، شهد، در درجهٔ اول به‌عنوان منبع انرژی. گرده‌ها بیشتر به‌عنوان غذا برای لاروهای آن‌ها استفاده می‌شود. شکارچیان مهره‌دار زنبورها شامل برخی نخستی‌سانان و پرندگانی مانند زنبورخواران هستند. حشراتی مانند زنبور منج‌گیر و آسیابک‌ها نیز شکارچی زنبورها هستند.