Açıkçası, babamı affetmedim, affetmeyeceğim de bana yaptıklarından ötürü. En son 2015 senesiydi, karşısında sinir krizi geçirip bütün içimi döktüm, o gün içimdeki nefret bitti ve hissizliğe dönüştü. Şimdi gördüğümde ne bir sevgi hissediyorum kendisine karşı ne de bir nefret. Hiç var olmamış biri gibi benim için.

Bu tip hayatlar yaşayan insanlar rüzgarın savurduğu kuru yapraklar gibi ordan oraya savrulup durur, ne kendi istediği ne ailesinin istediği bir hayat yaşarlar. Yüzleşme olayında da ne kadar çocuk haklı olsa da kendini iyi ifade etse de suçlu olan yine çocuk olur, hiç bir sözü kaale alınmaz. Sinir harbi yaşayan yine çocuk olur. En güzeli içinde kalmayacak şekilde herşeyi söyledikten sonra bağlantıyı kesmek hayatından böyle insanları çıkarıp uzak durmak. O zaman en azından huzurlu olunur.

Gelirimiz çok şükür yerinde olmasına rağmen annem, benim arkadaşlarımla tatile gitmemi ya da onlarla gezmemi "kıskanıyor" desem doğru mu olur bilemiyorum. Ailemle vakit geçirmek beni sıkabiliyor çünkü etkinlikler alışveriş yapmak ve yemek yemekten ibaret. Sıkılma özgürlüğüm dahi yok. Kendilerini sevmediğimi ve sonuç olarak aile kavramını anlamadığımı söylüyorlar bana. Aynı şekilde annem ailesinde babamla ya da teyzemle kavga ettiğinde gelip bana anlatıyor ki destek arıyor. Haksız olduğunu düşündüğümde kimsenin ona yardımcı olmadığını, herkesle tek başına uğraştığını anlatıyor. Yaptığı bütün işleri kakıç kakıyor. Her gün yaptığı işleri sayıp bizim ona muhtaç olduğumuzu ya da bizim ona hiç yardım etmediğimizi ima ediyor. Hangisi bilemiyorum artık. Arkadaşlarıma yardım ettiğimde annem kendisine hiç yardım etmediğimi ve ele, yabancılara daha iyi davrandığımı savunuyor. Sorunlarımı her anlatmaya çalıştığımda "bunları mı kafana takıyorsun? Boşver" minvalinde laflar sanki dertlerimin onlarınkiler yanında gereksiz olduğu empoze ediliyor. Evde yanlış yapılan şeyleri işaret ettiğimde fikirlerim önemsenmiyor ve yeterince anlaşılmıyor. Anlaşılamadığı için değil değersiz görülüyor. Hala üniversite okuyorum. Ailemin desteğiyle okuyorum. İstediğim kadar kabul edeyim, itiraf edeyim, affedeyim fark etmez. Sadece ailemden uzaklaşmak istiyorum. İnanıyorum ki, uzaklaşabildiğimde bir şeyleri değiştirebileceğim. Ailemin dertleri hep daha fazla para kazanmak, biriktirmek ve çocuklarının yalnızca "akademik" başarılı olmaları. Sosyal yönden, sanatsal yönden, duygusal yönden yetişmeleri yalnızca habertürkte çıkan üç beş adamın öğüdüyle spor veya çalgı kurslarına yollanmam şeklinde oldu. Küçükken çevremden çok zorbalık çektim. Sessiz sakin sünepe diye adlandırılan bir çocuktum çünkü. Bana koyan şey, ailemin bana bir gün de "oğlum sana ne yapmışlar gel bi sarılayım" dememiş olmaları oldu. Onun yerine "Kim yaptı? Şikayet edelim. Niye dayak yiyorsun? Elin armut mu topluyor?" gibi cümleler olduğu için çok sevgisiz hissettim. Yalnızca bir hayvanın yavrusunu korumasından farksızdı olan olay. Türkiyede pek yaşanmayan bir olay ama, ben Müslümanım ve babamsa değil. Namaz kılmaya karar verdiğimde bana dinlerin aptalca olduğunu bana empoze etmeye çalıştı. Namaz kıldığımda ters baktığını görmüştüm bir seferinde. İçimde bie şeyler kırıldı. Namaz kılmamı da umumi yerlerde beklemedikleri için hep vakitleri kaçırdım. Üstüne üstlük birisi de önceli videoda yazmış sanırım. Akademik hayatımı sanki tek hayatımmış gibi anlatıyorlar. Tek "aferin" dendiği zaman bana, sınavım iyi geçtiğindeydi. Lise sınavında fen lisesini kazanamayacağımı düşündükleri için saldırma derecesinde bağırdılar. Üniversiteye geçerken de sürekli odamı kontrol edip ne yaptığımı kontrol ettiler. Bense sıkılıp o dönemde Korece öğrendim. Üstüne üstlük beğenmedikleri çalışmamla 5000. Olup itüye girdim. Üniversiteden sonra karışmayız dediler, hala arada notlarımı söyleme gafletinde bulunuyorum sohbet arasında bu sefer "sen salak mısın?" diyorlar. Kardeşim 7 yaşında ama sanki ailemden farksız. Hatta daha kötü tavırları var ve bunun sebebini çözebilmiş değilim. İstedikleri yapılmayınca ağlayan, yalan söyleyen, eleştirilince ya dinlemeyip ya bağıran, bu sefer kızınca ise ağlayan ve mağdur durumuna sokan kendini bir kız. Ebeveynlerim kadar kardeşim de beni gerçekten sıkboğaz ediyor. Kardeşime kızdığımda sinirlendiğimde ise ben kötü oluyorum. Evde en önemsenmeyen, ama bir o kadar ne yaptığıma karışılan bir insanım. Dışarıdan bakıldığında ailem beni koruyor görünüyor. Çok şükür fiziksel ya da cinsel saldırıya uğramadım. Ama içten yıpranmak çok ayrı bir şey. Çok yoruldum. Sadece birine sarılmak ve ağlamak istiyorum.

@TarihObas

5 жыл бұрын

Kendini o kadar iyi ifade etmişsin, öyle bir olgunlukla yaklaşmaya çalışıyorsun ki meseleye, eminim sorunlarını çözeceksin. Lütfen bu ve benzeri kitapları oku. Sevgiler.

@barskarahan1922

5 жыл бұрын

@@TarihObas Teşekkür ederim güzel sözleriniz için. Sevgiyle kalın.

@filiz4776

3 жыл бұрын

kendimi okudum

@hayatokur1233

3 жыл бұрын

1 yıl önce yazmışsın ama sana ulaşmak istedim nedense

@elifkaya7717

3 жыл бұрын

tamamıyla beni anlatmışsın Seninle tanışmak isterdim

En azından onları mutlu etme zorunluluğu hissetmiyorum ama en az hasarla bir şeyleri atlatma istediğim var çünkü aşırı huzursuz oluyorum. Ha yine bol bol kavga ettim annemle, çok da söyledim bana yaptıklarını dayanamadım(bazen alaya aldı, bazen kriz geçirecek gibi üzüldü, bazen daha normal seviyede tartışmalı geçti), mecbur bıraktı ve benim için de ne kadar "ben" olabilsem kardı bana... Bir de maddi özgürlüğümü elime alsam, manevi özgürlüğüme daha çok yaklaşmış olacağım... Yetersizlik hissi, öz güven eksikliği vs. azaldı ama hala tam geçmedi. Eskisi kadar değiliz ama bir gün çok ciddi biçimde, toplu halde içimi dökmeye kalksam kalp krizi geçirebilir diye korkarım. Nasıl bir empatisizlik bu, ben kırılmamalıyım ama kendisi kırılgan... Hep kendisi haklı, hatasını kabul etmeye tahammülü yok. Babama göre de annemin yanlışlarını bilse de bazı şeyler bir noktada normal, abartılacak düzeyde değil en azından, çok tepki göstermem yanlış gibi hissettirdiği oldu bir kaç sefer. Geleneksel bir düşünce şekli var. Yani hayırsız benim ve bu söylemde çok kırıyor beni. Olmadığım biri gibi anılmak her zaman çok çok kırdı... Bu sosyal hayatıma da yansıyor, fobi gibi. Çok çabaladım, eskiye nazaran çok ilerledim, ciddi bir karamsarlıktan çıktım yavaş yavaş ama yolum bitmedi... İnsan anlaşılmaya hasret kalıyor...

benim annem hayatımda gördüğüm en ilgisiz insan. yıllardan beri ben ne zaman onun yüzünü asık görsem anlattirip moralini duzeltene kadar ilgilenirim fakat o bana ikinci kere 'nasilsin?' diye sormamistir. insan nasıl çocuğunu bu denli umursamaz hic anlayamadim. babam zaten narsist ve boş muhabbetten öte iki laf edilmez, onunla hiç dertlestigimi hatırlamıyorum. yazacak çok şey var ama kısa kesecegim. ben bu insanlarla nasıl yuzlesecegim bilmiyorum ki bir faydasi olacağına da inanmıyorum.. belki içimi dökmüş olmak iyi gelir bilemiyorum. neyse bu kitabı alicam inşallah en yakın zamanda ve terapiye gitmek için araştırmalara başladım. yayınlar için çok teşekkürler ceren abla :)

@aaysegultulu

5 жыл бұрын

benim annem yüzüme karşı birçok kez seni sevmiyorum zorunlu olduğum için aynı evde yaşıyorum demiştir..

@fahrettintuncer6358

5 жыл бұрын

@@aaysegultulu üzüldüm

@fahrettintuncer6358

5 жыл бұрын

@@aaysegultulu umarım yeterli maddi gücün olur da ayrı evde yaşarsın

@fahrettintuncer6358

5 жыл бұрын

Bu arada annenin kişiliği böyle olabilir ilgisiz olması

@elalemneder3251

5 жыл бұрын

Ayşegül Tülü annenin kendi sorunları var ve muhtemelen kendini sevmiyor. Senle alakası yok. ❤️

mükemmeliyetçilik, kendini mükemmel olmak zorunda hissetmek hakkında da bir şeyler yapsak what a niceee

@ozlemkocer5640

5 жыл бұрын

+9999999...

@nurd.

4 жыл бұрын

Mükemmeliyetçi olmak aslında küçük bir hata sonucunda kızan, suçlayan kişilerin olduğu bir geçmişten kaynaklı oluyor çünkü kişi her işini mükemmel yapmak zorunda hissediyor. Aksi takdirde beğenilmeyeceği ve küçümseneceği hissiyle büyüyerek yaşıyor.

abla öz hakiki kişisel gelişim serisini lütfen bırakma seninle birlikte biz de kitabı okuyoruz kendimize bir şeyler katıyoruz umarım uzun bir süre böyle devam eder

@TarihObas

5 жыл бұрын

Devam edecek yeni kitaplarla

@melikecakmak8909

2 жыл бұрын

Ben de aynı şekilde serinin her videosu teker teker izlenmeye değer ve çok güzel içerikler sunuyo bize gerçekten de faydalılar

Daha kitabı okumadan bile çok şey kattınız hocam, sonsuz teşekkürler.

toxic annem babam varmış. Kötü olan babannem ve dedem daha da toxicmiş

Engin Geçtan'ın "İnsan Olmak" kitabını öneririm. Ben kendi duygularına yabancılaşmanın ne demek olduğunu orada okudum, öğrendim. Muhtemelen kendi duygularını okuyamayan, kendini bir kimlikle korumaya almış ebeveyn çocuklarının duygularına da yabancılaşıyor, okuyamıyor.

Evet geçmişte yaşadıklarımla yüzleşmeye çalışırken, abartıp ailemi fazla suçlayıp suçlamadığım konusunda emin olamıyorum. Bazen hayattki tüm başarısızlıklarımın sorumlusu olarak onları görme isteğim adeta bi kaçış gibi. Teşekkürler

@TarihObas

5 жыл бұрын

Bence Susan Forward'ın da dediği gibi önemil olan yetişkin olduktan sonra artık kendin için bir şeyler yapmanın senin sorumluluğunda olması.

Diğer GökTürkler Üçlemesi videosunda yorumlar kapalı sayın hocam. Diyeceğim o ki Senin Allahına kurban :) İyi ki varsın Hocam... Senin gibi Yüce Türk Kadınları sayesinde bu ülke kalkınacak ve muasır medeniyetler seviyesine ulasacak bizde yolunda olacağız her daim....

Bastırılmışlık insanı hasta ediyor.

Toksik ebeveynleriyle yaşayan bi arkadaşım var, anladığım kadarıyla şu anda ciddi depresyonda. Bu kitabı önericem umarım ona iyi gelir

Sevgili Ceren hocam bizim milletimizin sağlıklı bir aile yapısının olması çok zor, annemden yediğim dayağın cetelesini tutsaydım defter yetmezdi fakat ona bir şey olabilme ihtimali hasta veya üzgün olmasına dayanamıyordum içim içimi yiyordu hele kaybettiğimde zor topladım kedimi Anneler ne olursa olsun çok özel oluyorlar.Fakat o kitabın her evde olması şart değerli bilgileri bizimle paylaştığın için teşekkürler.

@fahrettintuncer6358

5 жыл бұрын

Dayak yemek normal bir şey

@koralin1045

5 жыл бұрын

Fahrettin Tuncer hayır değil. şiddeti meşrulaştırmayın lütfen.

@TarihObas

5 жыл бұрын

hayır değil.

@roccovaliant7119

5 жыл бұрын

@@TarihObas Öğle bile olsa artık çok geç.

@homicidalq4087

5 жыл бұрын

Fahrettin Tuncer siz ciddi misiniz?

Kitapları harikulade yorumluyorsunuz, videolarınız diğer kitap tanıtım videolarından net bir şekilde sıyrılıyor, ağzınıza sağlık.

Ceren Hocam, kitapları çok güzel anlatıyorsunuz. Özetlerken yorumlarınızı eklemeniz, sorular sormanız, sorgulamanız ve sorgulatmanızı çok sevdim. Bana ilaç olacak bir zamanda yayınlamışsınız videoyu. Hemen alıp okuyorum kitabı. Verdiğiniz emek için yürekten teşekkür ederim. Sevgiler...

Ellerinize sağlık... Yeni bilgiler edinmek için harika kanalınız. Okuma listeme ekledim bile irdelediğiniz kitapları 😍😍😍

En iyi terapi yöntemi; içini kağıda dökmek. İnanılmaz bir etkisi oluyor, ruhunun derinliklerine inebiliyorsun ve daha rahat dökülüyor kelimeler bu açıdan düşünmemiştim dediğim çok şey, çok farkındalık yaşadım yazarken. Spritüel konularla da ilgili olan biri olarak oturup 7yillik döngüler halinde hayatımda bana dokunan olayları yazdım tabi sayfalar sürdü, kolay değildi, günlerimi aldı ama o yüzleşme, kabul etme, onaylama çalışmalarıyla da destekleyince çok fazla konuyu hallettim kendi içimde. zihin berraklığı, hafifleme, içsel huzur sağlayan harika bir yöntem. hepimizin sınavları, yolu ve bir amacı var bu hayatta ve kabul edelim yalnızız, tek geldik, tek gideceğiz. hepimizin bir hikayesi ve yolu var o yüzden kimseyle kıyas yapmadan kendi benliğimizin farkındalığına erişiriz umarım🙏 buarada anne, babayı da iyi analiz etmek ve kabul etmek gerekiyor onlar da bir yasanmisliktan dolayı o haldeler aslında. böyle olmasini onlar da istemezlerdi .

kitabı okumaya başladım ama ne zaman elime alsam ağlamaya başlar bir hale geldim. bu son yayınınızı da izlerken gözlerim doldu. yüzleşmemi gerçekleştiremeden önce kendi gözyaşlarımda boğulacağım diye korkuyorum :)

@TarihObas

5 жыл бұрын

Yüzleşme işini kendini iyice hazır hissettiğin zamana bırakabilirsin. S. Forward da acele etmeyin diyor. Ağlamak çok normal, aslında çok da iyileştirici bir şey.

@buketafkan9712

5 жыл бұрын

İşte bu! Yolun en önemli kısmı. Ağlayın, onlar şifa gözyaşları. Sadece biraz sabır.

@nisamylmaz397

5 жыл бұрын

zehirli bir ailede büyüdüysen, çocuklugunda yaşadığın izler sende bazı davranış kalıpları olusturup seni yönetiyor da olabilir. terapi alma şansın yoksa "hayatı yeniden keşfedin" kitabından test yapmanı tavsiye ederim

Bu kitabı incelemeniz çok iyi olmuş. Çoğu kişiye yardımı dokunacaktır kesin.

Biliyorum bu video oldukça eski fakat benimde hikayem buralarda bir yerlerde kalsın ve belki biri okusun istiyorum. Ailem hatıralarımda hep problematiktir, kavga gürültü ve yüksek ses hatta şiddetle birlikte belirir zihnimde. Babamın kronik aldatışları ve annemin depresyonda olduğu bir çocukluk geçirdim, hatta hatırlayabildiğim en eski çocukluk hatıramda boşanmak için bir parkta buluşmalarıydı. Benim bir canlı bir insan olduğumu, konuşulanları duyabildiğimi unutmuşlarcasına masada önüme bir limonata koyarak ettikleri kavga ve sonrasında annemin 'benim için' babamı affetmesi. Daha sonra yıllarca olayla alakam olmamasına rağmen annemin yapamadığı her şey için suçlayacağı ve hıncını alacağı bir oyuncak bebek olmuştum. İlgisizliğinin ve depresyonunun boyutu o kadar büyüktü ki liseye başlayana kadar annemi hiç gündüz uyanık görmedim desem yeridir. Sürekli uyurdu, uyumadığı zamanlarda da beni hayattan soğuturdu. Annem hiçbir zaman veli toplantılarıma gelmezdi, onun yerine babannem katılırdı. Sonradan öğrendiğime göre öğretmenim ve veliler babanneme 'biz bu çocuğa çok üzülüyoruz, acaba annesi üvey mi neden bu halde ?' diye sormuşlar. Güzelim sapsarı saçlarımı sırf toplamamak için erkek tıraşı yaptırdı. 1. sınıfa giderken çamaşırlarımı ve beni yıkamadığı için kokardım, arkadaşlarım benimle dalga geçerdi. Pazartesi günleri yataktan hep annem okul kıyafetlerimi yıkadı mı korkusuyla çıkardım ve çoğu zaman yıkanmamış kokuşmuş kıyafetlerle okula gitmek zorunda kalırdım. 2. sınıfa geçtiğimde muz çoraplarımı lavabonun içerisinde elimde katı sabunla yıkamaya başlamıştım. Ceren hanım dün Hamam yayınınızı kapatırken keselenmeyi anlattınız ya ben onu gözlerim dolu dolu izledim. Annemin yapması gereken bu kadar basit bir şeyi bile yanlış anlamayın internetteki alelade bir insan bu kadar otantik şekilde yapabiliyordu. Çok duygulandım teşekkür ederim. Neyse, bu ilgisizliğin sonucu olarak okumayı öğrenemedim. Baba figürü zaten ortada yoktu. Akşamdan akşama eve gelen, yemeğini yiyip tv karşısına geçen cinstendi. Parasıyla ebeveynlik yapabileceğini sandı. Ama annem her zaman ondan daha kötüydü. Beni hiç istemediğim biri olmaya zorladı, kısmen başardı da. 23 yaşımdayım ve tüm bu ve anlatmakla bitmeyecek bunun gibi olaylar hala devam ediyor. Kattığı şeyse, bana bunu yapan insanların ne yaptığının farkında bile olmayıp üzerine 'şişko, ayı, kel' gibi hakaretler savurduğu nur topu gibi bir yeme bozukluğu, sosyal fobi ve trikotillomani oldu. Affetmek/kabullenmek kısmını içimde çözdüm diyebilirim hatta şuan görseniz hayatımı ve ailemi çok iyi zannederdiniz. Tek hayalim artık şu yüksek lisansı bitirip Phd için uzaaaak çok uzak ülkelere kaçmak. Birde zayıflamak :)

Kitabı sipariş verdim gelecek. şimdi heyecanımı yatıştırmak için izliyorum muhteşem .

Ellerinize sağlık hocam, sizinle birlikte çok şey öğrendim.

İyi ki varsın Ceren abla, kafamdaki bir iki düşünceye hak bulmuş oldum bu video sayesinde. En müsait anımda umarım bu kitabı alıp okumak nasip olur^^ Seni çokkk seviyorum

Merhabalar sakatlanan çocukluk yılları ! Affetmeye gelince, bunu çalışmakla olmuyor ailemizle olan olayları yeniden yapılandırmakla ben üstesinden geliyorum affedip affetmemeyi sonrasında düşünmüyorum Çocukluğumdan beri iç ve dış travmalar yaşadım iki üniversite birçok başarı iş vs geçmişe sahip olmama rağmen 29 yaşında ne yapmak istediğime karar vermeye çalışan biriyim. Daha önce terapiler aldım şuanda ayda bir gidiyorum kasımdan beri birçok kitap okudum (30) şu son 3 aydır yavaşladım youtubeden videolar izledim ted i izledim kendime çok emek verdim sadece terapi almak yetmiyor sizinde bilgi sahibi olmanız gerekiyor terapistiniz sizi nereye götürüyor bilmeniz gerekiyor İlaçlarlada kendinizi uyuşturmaya izin vermeyin, İlaçlarla yaşadığım yıllarım hayatımın en zor yıllarıydı.

daha çok kişisel gelişim hakkınd videolar çekebilir misiniz keyifle izliyoruz

Ben bu kitabın bütün videolarını izledim henüz çocuğum 14 yaşındayım ben ailenin çocuğa sevgi vermesinin bir hak olduğunu yeni öğrendim bana bu güne kadar kurulan cümle ‘sevgi kazanılan bir şey dir ben neden seni durduk yere seveyim ki’ ydi. Ve bu bana nedense aşırı mantıklı gelmişti. Annem pek tahammülü bir insan değildi babam desen yaşımı biliyor mu bilmem. Küçükken sulu boya yaparken herkes kollarını falan boyamıştır diye düşünüyorum annem ne zaman bizi öyle görse sırf daha fazla canımız yansında bir daha yapmayalım diye bulaşık teli ve çamaşır suyu ile kolumuzu çitilerdi için için ağlardım umrunda bile olmazdı ki bu olaylar olurken 6 yaşında falandım hatırlıyorum bir gün yüzümüze sürmüştük kardeşimle o gün annem kardeşimi bana bırakıp markete gitmişti eve geldiğindeki korkum hala aklımda oklavayla dövmüştü beni daha kardeşim 4 yaşında olduğu için birde onun dayağını da ben yedim. Annem oldum olası hasta bir kadın olmuştur ki ben bundan pek rahatsız olmuyorum sırtına ellerine ayaklarına falan her zaman masaj yaparım ama annem bana bunu kullanıyordu. Küçükken yatma saatimiz geçmişse ve hala yatakta değilsen çığlık atıp kriz geçiriyor birde üstüne bayılıyordu. Küçücük yaşımda kardeşimi uyutup annemi kendine getirmeye çalışıyordum işte o aralar artık numara mı yapıyordu bilmiyorum ama içine cin kaçıp duruyordu. O yaşımda ben bunu kardeşimden saklamaya çalışıyordum tabi annem baya hassas olduğu için annem için her şey dayanılmaz bir hal alıyordu. Ben ilk baş anlayış göstersem de sonradan evin içinde hayır deme hakkımın bile olmadığını fark ettim bunu fark ettiğim gibi anneme söyledim hala keşke söylemeseydim diye düşünüyorum annem o gün baya fenalaştı neyseki anneannemin evindeydik anneannem annemi sakinleştirdikten sonra beni kenara çekti ve ‘Annenin bu çektiği çileleri görüyor musun iyice aklına kazı bunların hepsi senin yüzünden sen doğmasaydın annen babandan ayrılırdı ve böyle olmazdı’ dedi o sözler niyeyse yüzüme tokat gibi çaktı ve büyük ihtimalle yediğim en acı darbeydi o anın şokuyla ağzımdan çıkan tek kelime özür dilerim olmuştu anneannense dilesen ne işe yarar demişti. O gün bu gündür anneannemi sevemiyorum. Ben 9 yaşındayken annemle babam boşanma istiyordu sonra annem evden gitti giderken istersen seni yanıma alabilirim demişti bense 6 yaşındaki kardeşimi bırakmayı reddettim annemde üç hafta sonra geri geldi ve bir şekilde boşanmadılar ondan sonrada bir çok olay oldu ama şuna abartıyorum mu bilmiyorum ama annem beni annesi gibi görüyor kardeşlerim de aynı şekilde ama kesinlikle bir kişiye saygı durumu yok bunu ona söylediğimde seni ben doğurdum diyo 3 senedir sık bir şiddete maruz kalmıyorum ve ben şiddetin anormal bir şey olduğunu bu videoda öğrendim bana sürekli bunu her ailenin yaptığını ve normal bir şey olduğu söylendi ben biraz çekingen bir insanım o yüzden ilk ve orta okul hayatım boyunca hep zorbalığa uğradım daha fazla dayanamayıp kendimi kesmeye başlamıştım nedense bu kendimi çok iyi hissettirdi bir sürede olsa fiziksel acı duygusal acıya baskın gelince rahatlıyordum kolum felaket halde bu yüzden şuna bunu bırakmaya çalışıyorum şuana kadar anlattığım kadarıyla herkes abartımı söylüyor ben artık bilemiyorum ama geçen gün bir şeyin farkına vardım abartsam ne olacak ki benimde dayanma sınırım bu diğerleri daha fazla dayanabiliyor diye kendimi hırpalamaya gerek yok Buraya kadar okuduysan teşekkür ederim ilk kez hayatımda böyle tam bir şekilde anlattım

Bu video serilerine yeni denk geldim, 24 yaşındayım ve kendimi çok büyük bir çıkmazda hissediyorum. En yakında zamanda da kitabı satın alacağım.

Teşekkürler 🙏

Hocam çalışmalarınızı çok beğeniyorum, sayenizde tarihe olan ilgim arttı. Ama sizden bir ricam olacak, özellikle Twitch yayınlarını paylaşırken yayının diğer kısımlarının linkini açıklamaya ekleyebilir misiniz. Önerilen rastgele bir videonuzu açıyorum ama isimler de farklı olduğu için serinin diğer parçalarını bulmak çok zor oluyor.

@TarihObas

5 жыл бұрын

pek çok videoda bunu yapıyorum, numaralandırıyorum videoları fakat her zaman olmuyor. Basiti var, Tarih Obası videolar sekmesine tıkla, tüm videolar kronolojik olarak önüne seriliyor.

Merak ettiğim şey şu benim babam asla ailrmizi düşünmezdi ki hala öyle. İmkanları olmasına rağmen bize hiçbir zaman bize destek olmazdı. Hiçbir zaman harçlık vermezdi. Annemde aynı şekilde. Aldığımız en basit kırtasiye ürünü bir şeker bile olay olurdu. Babam beni ilkokuldayken okuldan aldığında kırtasiyeye gezmeye gitmek isterdim. Bana hiçbir zaman bir şey alınmayacağını bende bilirdim. Sadece o renkli rafları gezmek isterdim işte. Annem bunun için beni sürekli azarlardı. Hayatım boyunca modaya sanata ilgili bir çocuktum. Hala da öyleyim. Yapmak istediğim bir sürü şey öğrenmek istediğim bir sürü hobi var. Ama artık bunlara da enerjim kalmadı. Acaba bu olaylarda bir istismar çeşidi midir. not:kardeilerimle babama mektup yazmıştık. İçimizi dökmüştük tüm bu ve başka olaylar için. Ve babam hiçbir tepki vermemişti. Belki okumamıştı bile bilmiyorum

@TarihObas

3 жыл бұрын

Babanız gibi insanlar pek iletişim kurmaz başkalarıyla. Maalesef. Evet, siz de "ihmal edilmişlik" yaşamışsınız, psikolojik şiddet türü sayılıyor çünkü o derece iz bırakıyor.

Hakan Günday'ı konuk edebilir misiniz hocam?

Çok çok teşekkürler.

Allah razi olsun abla

Aileyi affetmek yerine bu deneyimlerden ders alarak yetişkinlikte benzer ilişkiler yaşamamak önemli.

mükemmel.

Açıkçası bu yöntemi anneme ve babama karşı henüz kullanamayacak olsam da bana geçmişte kendimi kötü hissettiren beni kullanan bazı kişilere karşı kullanabileceğimi düşünüyorum.

Harika bir seri

Affetmek yerine kabul etmek kelimesini kullanıyorum ben çünkü affetmek bir yandan; kibir, makam hali, kendini hep haklı görmek hali gibi geliyor ve hicbir zaman tüm kalbinle, bütün hücrelerinle de affedemiyorsun zaten. Bu affetmek kelimesini çıkaran kişi affedebilmiş mi gerçekten merak ediyorum 😁 saçma bir kelime, hele ki olayın boyutu büyükse mesela biri senden çocukluğunu, hayatını çalmışsa hadi affediyorum seni hafifliyorum diye bir şey olabilir mi?

@abdulazizkose50

5 жыл бұрын

Kelime "affetmek" olsada kelimeye yüklenen anlamlar farklı olabiliyor. Örneğin bazı dinlerde " affet ve yüzçevir." gibi ifadelere yer verilir. Yani affetmek her zaman "barışmak" anlamına gelmez. Affettikten sonra " cehennemin dibine kadar yolları var."da diyebilirsin. Kitapta da bu var aslında. Ebeveyni aslında görmezden geliyorsunuz, değer vermiyorsunuz, o ne derse o olmuyor artık. Yüz çevirmiş oluyorsunuz yani...

Annemin gözüme şeytan görünüyorsun dediğini hiç unutamıyorum. Annem ve babam ben 4 yaşındayken ayrıldılar ve velayetim babamdaydı beni babannem büyüttü. Neden boşandıkları bende travmadır. Neyse aradan 8 yıl geçti birleştiler. Sonra annemin bana karşı tutumu çok farklı bir hal aldı. Görmeye gittiğim günlerdeki sevgis, gözüme şeytan gözüküyorsun haline büründü. Evde tartışmalar ve benim travmayı algılayışımla birlikte annemle arama duvarlar ördüm. Sonra babam bir tartışma anında keşke evlenmeseydiniz dediğimde keşke seni küçükken yurda verseydim dedi. Bu sözler benim yüreğimde yara. En kötüsü de psikolojik şiddetleri hala devam ediyor. Ben babannemi annem dedemi babam bildim. Çünkü küçükken onlar ilgilendi. sevgilerini, emeklerini bir an olsun esirgemediler. Hala çok şükür hayattalar ama bir gün ölülerse diye o kadar korkuyorum ki ağlıyorum. Bağımlı bir kişilik oluşmuş ben de. Hala etkisi üzerinde olan 6 yıllık karşılıksız sevdiğim çocuktan ne olursa olsun kopamayacakmışım gibi geliyor. İkiz kardeşlerim var 5 yaşındalar şu an tek isteğim onların kişilikleri için en önemli yılları en az hasarla atlatmaları. Çoğu zaman her acıya dayanamıyorum artık desemde hepbir tık daha beni dayanamayacakmış gibi hissettiren olayları atlatıyorum. Bu güzel seri için sonsuz teşekkür ederim. Kitabı okumak istiyordum videoları izlemeden önce ama şu an daha çok okumak istiyorum.

@TarihObas

4 жыл бұрын

Yaşamak zorunda bırakıldıklarınız için çok üzgünüm. Bilinçli bir insan olduğunuz için her şeyi daha iyi hale getirme becerisine de sahipsinizdir eminim. Mümkünse uzman yardımı almanız elbette en iyisi. Yanı sıra bu ve benzeri kitaplar, özellikle Hayatı Yeniden Keşfedin adlı kitap, size muazzam yardımcı olabilir. Sevgiler.

@gonuluzalp

4 жыл бұрын

@@TarihObas evet hayatımı daha yaşanılabilir kılmaya ve dediğiniz gibi iyi hale getirmeye çabalıyorum. Önerileriniz altın değerinde dikkate alacağım. Sevgiler

@gonuluzalp

3 жыл бұрын

@@oguzmen5451 iyi olmaya çalışıyorum. İki hafta önce psikiyatriste gittim devletin ve şu an bir antideprsan kullanıyorum 2 hafta sonra yeniden gideceğim. Bu antidepresan daha çok kaygım için üniversiteye hazırlanıyorum onun için.

@gonuluzalp

3 жыл бұрын

@@oguzmen5451 elimden geleno yapıyorum çok teşekkür ederim 😊

10:36 4. Maddeyi eklemek istiyorum, içindeki öfke bir yerde patlıyor ve kontrol edemiyorsun.

Diksiyon konusunda çok beğeniyorum kendini ifade etme şeklini bununla ilgili bilgi verir misin?

@TarihObas

5 жыл бұрын

Bu konuda özel bir şey yapmış değilim. Eskiden çok hızlı konuştuğumu söylerlerdi, biraz daha yavaş konuşmaya çalıştım sadece. Bence çok okumakla ilgili bir şey. Çok kitap okuyan insanların diksiyonu genelde düzgün oluyor.

bize değer veren ve yanımızda olacak herhangi biri yoksa ne yapmalıyız keşke onu da söyleseydi yazar...

@serhatoz

5 жыл бұрын

zor bir durum olduğunu biliyorum ; sevginin en özel türü insanın kendi kendini yeterince sevmeyi öğrenmesidir , değerli hissetmenin en kalıcı yöntemi de öyle.sorun ; hayatın ilk yıllarında , insanın doğal olarak kendisini çok fazla çevresinin bakış açısıyla tanımlaması oluyor.bunu kırabilmek için bu konularda farkındalığı arttırmak gerek.ı am not your guru diye dünya çapında bir uzman olan tony robbins in belgeselini mutlaka izlemeni öneririm.daha sonra ilk etapta engin geçtan insan olmak kitabı farkındalığını çok arttıracaktır.ikinci etapta albert ellis akılcı yaşam kılavuzu nasıl başedebileceğine dair becerilerini geliştirir , öz şefkatli farkındalık kitabı ise iyileşme sürecini hızlandırır.bunların faydası olacağına kalpten inanıyorum.

@TarihObas

5 жыл бұрын

Kendin varsın, o yeter.

@aaysegultulu

5 жыл бұрын

@@TarihObas yaşadığım ağır travmalar ve yılların birikimleri yüzünden o gücü içimde bulamıyorum artık. tıbben tükenmişlik sendromu teşhisi koyulalı 7 sene oluyor sanırım. önceleri kendime yetiyordum ama hayat her anlamda son 15 senedir sürekli olumsuzluk sununca önüme avunacak bişeyim kalmadı.. içimdeki gücü yeniden ateşeyecek bişeyler bulmam lazım.

@aaysegultulu

5 жыл бұрын

@@serhatoz çevremin beni nasıl tanımladığı , benim kendimi nasıl tanımladığım konusunda etkili olmuyor. sadece olumsuz motivasyon ve moral bozukluğu yaratıyor. kendimle ufacık bi sorunum dahi yok kendimi seviyorum. ama "maruz kaldığım" diyaloglar ve insanlar sürekli bi şekilde hayatımda oldukları için yazık ki onları hayatımdan bir türlü çıkaracak maddi gücü bulamadığım için öz motivasyonumu da yitiriyorum süreç içinde..

Neden son yayın ki☹😔 tekrar tekrar dinledikçe yeni şeyler keşfediyorum

@TarihObas

5 жыл бұрын

Bu kitapla ilgili son yayın. Sei devam edecek yeni kitaplarla.

👍

intikam almaya çalışmak çok saçma tamam ama şansına o kişi senin eline düşünce de insan körükleniyor.

💞💞💞.

Ben ne hata yaptım ki 15 yaşında kızım halen kettle da su katiyen kaynatmayıp benden istiyor. Ben yapamam ki deyip ödevlerini bana yaptırıyor

@TarihObas

4 жыл бұрын

İsteklerini yaptığınız için olmasın? Yapmayın görsün sonuçlarını.

Alice mıller Beden Asla Yalan Söylemez okumalısınız 👍

5:44

Ailen toksitse nasıl iyileşmeye başlarsın biseyler biterse iyileşme başlar.olumsuz bir aile cevre yoksa onlar yüzünden arkadaş yoksa anne tarafı kıskanc toksitse nasıl daha yks ye bile girmeden kendini onlardan izole edebilirsinki ?zaten sıkıntının içindesin herşeyin farkındasın ve ailenle çok tartışmışsın zaten..artik hayatına devam ediyorsun ama toksit empati kurmayan her aklına geleni söyleyen kabul etmeyen ailenle herzaman yüz yüzesin sıkıntı hep karşında tmm herşeyi anlatmam sıkıntımı paylasimimi mesafeliyim ama onlar aynı evin içinde benim yüzümden yüzleri hep asik mutsuzlar .sanki günah kedisiymişim gibi hep üzgün bakiyorlar bana .çok saygısızlık yaptılar çünkü bana, ve şuan psikolojikmen sevmiyorlar beni düşman gibiler ben de onları çok tuhaf buluyorum.özellikle annemi

benim babam her gün evde kova yapıyo sen diyosun ki mektup yaz

beğenme ve beğenmeme sayıları arasında tam olarak 73 kat olduğu için beğenemedim.