در این جلسه پس از تعریف و تفکیک دو معنا و کاربرد از تجربه دینی(معنای عام و خاص)، درباره هم‌ساختی تجربه‌های دینی با ادراک حسی و نیز امکان ارزیابی و صحت‌سنجی این تجربیات سخن رفت. مدعای اصلی این است که همان مولفه‌هایی که موجب می‌شود ادراک حسی خصلتی معرفت‌بخش داشته باشند، در تجربه‌های دینی نیز وجود دارند؛ معرفت‌بخشی هر دو دسته تجربیات نیز به معنای صادق بودن همه آن‌ها نیست، بلکه به معنای صدق و کذب پذیریِ دعاوی حاصل از این تجربیات است. کوتاه سخن این که این تجربیات علی‌الاصول می‌توانند صادق باشند و درواقع دست‌کم برخی از آن‌ها صادق‌اند.
مدعای دیگر اینکه از آنجا که تجربیات دینی/معنوی اگرچه از حیث تجربه معرفتی بودن بودن دارای مولفه های یکسانی هستند اما موضوع آن‌ها با یکدیگر متفاوت است و از همین روی اقتضای عقلانیت است است که نحوه آزمون‌پذیری و ارزیابی مدعاهای هر دسته تجربه، متفاوت و متناسب با قلمرو خاص و مربوط به خود باشد. بنابراین تجربه های دینی اگرچه مشمول ارزیابی‌های گوناگون( عقلانی و اخلاقی و...) می‌شوند/باید شوند اما به علت تفاوت موضوع این دسته تجربیات با ادراک‌های حسی، نوع و مدل ارزیابی آن‌ها متفاوت هست.
⭐️ Timestamps ⭐️
00:00 | فائزه درویشی
00:32 | امید کشمیری
58:48 | فائزه درویشی
59:50 | امید کشمیری
1:03:37 | سعید گرمارودی
1:07:09 | امید کشمیری
1:11:44 | سعید گرمارودی
1:12:40 | امید کشمیری
1:13:49 | سعید گرمارودی
1:19:27 | امید کشمیری
1:27:14 | سعید گرمارودی
1:42:22 | امید کشمیری
1:52:05 | سعید گرمارودی
1:52:50 | فائزه درویشی