Τέσσερα χρόνια μετά τις κοινές εμφανίσεις με τον Σωκράτη, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου επανέρχεται στα καλοκαιρινά μουσικά δρώμενα με τη λαχτάρα, οι μουσικές και τα τραγούδια, να μας υψώσουν πάνω απ’ τις κακοτοπιές, το μούδιασμα να παραχωρήσει τη θέση του στην ευφροσύνη, η νύχτα να γίνει πιο εύκολη κι η μέρα πιο ευοίωνη.
• Δημήτρης Μυστακίδης: κιθάρα, λαούτο, τραγούδι
• Κωνσταντίνος Πιστιόλης: κλαρίνο, γκάϊντα, καβάλ, hang drum, τραγούδι
• Γιάννης Λίταινας: κιθάρα, λαούτο, τραγούδι
• Γιώργος Αγγελάκης: τρομπόνι, ακορντεόν
• Νίκος Δημηνάκης: σαξόφωνα, φλάουτο, didgeridoo, πλήκτρα, beatbox
• Απόστολος Γιάγκος: πλήκτρα
• Λεωνίδας Κυρίδης: ηλεκτρικό μπάσο
• Φοίβος Άνθης: τύμπανα
------------------------------------------------
• Κλήμης Πελοπίδας - Θεμιστοκλής Δημητρακόπουλος: ηχοληψία
• Χρήστος Λαζαρίδης: σχεδιασμός & χειρισμός φώτων
• Κωνσταντής Παπακωνσταντίνου: φροντιστής σκηνής
------------------------------------------------
Παραγωγή - Management
Novel Vox
------------------------------------------------
9o River Party Ελάτειας Φθιώτιδας
Παρασκευή 12 Αυγούστου 2022
------------------------------------------------
ΗΛΙΟΠΕΤΡΑ || Στίχοι & μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου (βασισμένο σε ποίημα του Οκτάβιο Πας)
Γεννιέται ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο
Η αγάπη πόλεμος, πόρτα που ανοίγει
Μέσα στα σπλάχνα σταλάζει λίγο φως
Είναι φεγγίτες τα σώματα που σμίγουν.
Πλάι μου βαδίζεις σαν δέντρο σκιερό
Κάτω από έναν ήλιο δίχως ηλικία
Τα μάτια σου είναι κρήνες ονείρου όπου παν
Συχνά και ξεδιψάν τα άγρια θηρία.
Αλλάζει ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο
Μεταμορφώνεται, όλα αγιάζουν
Ο σκλάβος βγάζει στους ώμους του φτερά
Παύεις να είσαι ένας ακόμα ίσκιος.
Ζητάω το πρόσωπό σου, ξανά παραληρώ
Βραγιά των γιασεμιών και στην πληγή αλάτι
Αγκάθι του θανάτου, αυγή του φεγγαριού
Γραφή θαλασσινή απάνω στον βασάλτη.
Μικραίνει ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο
Γίνεται η κάμαρα κέντρο του κόσμου
Και μισανοίγεις σαν φρούτο ώριμο
Ή σαν αστέρι εκρήγνυται και σβήνει.
Η φούστα σου παφλάζει φτιαγμένη από νερό
Τα κόκαλά μου βρέχει με τη μία
Μα όσο και να βρέχεις δε θα φοβηθώ
Γιατί είναι η κοιλιά σου ηλιόλουστη πλατεία.
Γυμνός ο κόσμος όταν κυλιούνται δυο
Από τον ίλιγγο πάνω στη χλόη
Λύνονται οι κάβοι, σαλπάρουν οι ψυχές
Ο χώρος είναι σιωπή και φως μονάχα.