არიან პოეტები, რომელთა ლექსიც გარეგნულ ეფექტზეა დამყარებული. თუ ლექსში ცოცხალი ნერვი არ თრთის ადვილად გვავიწყდება. პოეზიას ისეთივე შესწავლა სჭირდება, როგორც მუსიკას და მხატვრობას. პოეზია ძალზე მაცდურია. ზოგს ჰგონია, რომ ესმის ლექსი, რადგან მისთვის გასაგებ ენაზეა დაწერილი, გასაგები სიტყვებისგან შედგება. არ შეიძლება ლექსი მხოლოდ ლიტერატურულ ტექსტად წაიკითხო; როგორც თამაზ ჭილაძე ამბობს: "ლექსი ხან დახუჭული თვალების ვარდისფერი სიბნელეა და ხან ფართოდ გახელილი თვალების მზით სავსე უსასრულობა".
ლიტერატურის ღრმა ცოდნა, განსაკუთრებულ სიფრთხილეს ავალებს მწერალს, რომ იგი, ზედმეტი პასუხისმგებლობით მოეკიდოს სიტყვას. შეეცადოს, მწერლობაში, ნაკლებ ცნობილი სტილი, სახე, ხმა შემოიტანოს და დაამკვიდროს. სწორედ, ასეთ რჩეულ შემოქმედთა რიგებს მიეკუთვნება თამაზ ჭილაძე, რომელიც მწერლობაში პოეზიით მოვიდა. შეიძლება მწერალი მოთხრობებსაც წერდა თავიდანვე ლექსების გვერდით, მაგრამ ამას არ აქვს გადამწყვეტი მნიშვნელობა. ქართველი მკითხველი მას იცნობდა და იცნობს, როგორც საინტერესო, დახვეწილი სულიერი განცდის პოეტს. თამაზ ჭილაძის ლექსი განსხვავებულია თავისი ხმით, პოეტური კონსტრუქციით, ტროპული აზროვნებით. იგი ბოლომდე აცლის ყოველგვარ ხორკლს სტრიქონს და მაღალი პროფესიონალიზმის წყალობით, საოცრად მიმზიდველ სინატიფეს ანიჭებს.