Poprzednie odcinki:
Pierwszy krok w skałach | • Pierwszy KROK w skałac...
Pierwszy krok w skałach II • Pierwszy KROK w skałac...
Oznaczanie chwytów i stopni • Andrzej "Mechanior" Me...
Kolejny skalny odcinek Akademii dzieli się z Widzem praktycznymi informacjami na temat taktyki pokonywania dróg “znając”. Efektywne poznanie drogi wspinaczkowej jest jednym z fundamentalnych elementów sztuki wspinaczkowej i jako takie rozwija się przez cały czas trwania wspinaczkowej “kariery”. Z tego powodu zaprezentowanego materiału nie należy rozumieć jako kompletnego wykładu, jest on raczej zbiorem powiązanych ze sobą uwag o otwartym charakterze. Rozwijając swoje wspinaczkowe umiejętności, a przede wszystkim nabierając doświadczenia, każdy rozwija ów zbiór wszerz i wgłąb. My tymczasem uzupełniamy odcinek o kilka dodatkowych “złotych myśli”, na które nie starczyło miejsca (czasu) w samym filmie.
Poznanie drogi wspinaczkowej angażuje pamięć i wyobraźnię. Są to zasoby takie, jak każde inne, a zatem można i należy je ćwiczyć. Wspinacz, który nie potrafi zapamiętać kilkudziesięciu ruchów na ścianie (czyli klasycznego obwodu) ani wymyślić sobie prostej, acz logicznej przystawki (wyobraźnia), będzie miał wielkie problemy z dokładnym odtworzeniem sekwencji na drodze. Bezbłędność jest zaś kluczowym elementem pokonywania dróg “z poziomu naszego maksa”. Wniosek: wymyślajcie logiczne obwody i zapamiętujcie je!
Wspinanie jest czynnością poznawczą - polega na dowiadywaniu się o sobie nieznanych nam rzeczy, na przykład tego, że umiemy zrobić ruch, który wydaje nam się niemożliwy do wykonania. Wspinacz zatem powinien postępować jak naukowiec: kiedy ten ostatni chce się czegoś dowiedzieć o świecie, najpierw stawia hipotezę (umiem zrobić ten “niemożliwy” ruch), a następnie przeprowadza eksperyment (robię wszystko, co w mojej mocy, żeby naprawdę go wykonać). Jeśli eksperyment się nie powiedzie, hipoteza jest obalona; na to jednak sam eksperyment musi być przeprowadzony w 100% rzetelnie, inaczej jest bez sensu. Dobry wspinaczkowy eksperyment to niekiedy wiele prób na danym ruchu wyprowadzanych z rozmaitych ustawień i różnymi technikami, ale przede wszystkim - w oparciu o świadomość, że dopóki nie dam z siebie wszystkiego, nigdy nie dowiem się, na co tak naprawdę mnie stać.
Jednym z wyznaczników poziomu wspinacza jest różnica pomiędzy tym, co jest dla niego proste, a tym, co w ogóle jest w stanie wykonać na drodze/baldzie. U początkującego różnica ta jest bardzo niewielka, niekiedy niezauważalna. Gdy byliście pierwszy raz na ścianie czy w skałach, ruchy dzieliły się dla was na dwie kategorie: te, które umieliście zrobić od razu i pozostałe, czyli niemożliwe. Z czasem pomiędzy nimi zaczęły pojawiać się ruchy “trudne, acz wykonalne” - należą one do tej przestrzeni, w której odbywa się progres wspinaczkowy. Bardzo wielu wspinaczy myśli, że w wyniku treningu coraz więcej ruchów stanie się dla nich prostymi; zazwyczaj stoją oni w miejscu. Sensem rozwoju wspinaczkowego nie jest bowiem poszerzanie naszej “strefy komfortu”, lecz nabywanie umiejętności wychodzenia z niej na coraz to dalsze wycieczki (“do ciemnego kresu, po złote runo nicości”). Warto o tym pamiętać obserwując swoje poczynania w stylu RP, gdyż to właśnie w nim wykonujemy najtrudniejsze ruchy naszego życia. Wniosek: zamiast czekać, aż trudność przestanie być trudnością, rozwiąż ją! - przecież właśnie po to się wspinasz.
Nie wolno wszakże sprowadzać wspinania do samych ruchów. Wielu z nas wierzy, że zapatentowanie poszczególnych przechwytów daje gwarancję szybkiego sukcesu; to jednak nieprawda. Równie istotne są takie elementy, jak wytrzymałość (także psychiczna), umiejętność dostosowania rytmu wspinania do danego fragmentu drogi, sztuka odpoczynku podczas wspinaczki, koncentracja i wiele innych. Wspinanie jest cudowną mozaiką, w której każdy kamyczek wpływa na odbiór całości; prawdziwego artystę poznaje się zaś po tym, jak wykończył niewidoczne detale.
Przykładowy szczegół: planując przejście zastanów się, czy przypadkiem jedna ręka nie męczy się na drodze bardziej niż druga. Jeśli tak, daj na nią większe baczenie w miejscach odpoczynkowych. Albo: jeśli kluczowa sekwencja wymaga przede wszystkim siły w jednej z rąk, zaś rest przed nią nie jest wygodny i nie da się zrestować obu rąk równie doskonale, skup się tej, która będzie bardziej potrzebna.
Pamiętaj, że wspinanie RP to tylko jeden z trzech stylów (obok onsajtu i flesza), więc nawet jeśli podoba Ci się najbardziej, nie możesz ograniczyć swojego wspinania tylko do niego (bo będziesz wspinaczkowo “kulawy”).
I nigdy nie zapominaj: najważniejsza droga Twojego życia niekoniecznie jest najtrudniejszą!
Instagram: @akademia.wspinania.mazda
@mazdaboltowicz
www.akademiawspinaniamazda.pl