«Στελή - έτσι με έλεγε ο Καζαντζίδης - παίξαμε και χάσαμε! Και έγειρε το κεφάλι του. Σε δυο-τρεις μέρες πέθανε». Συγκινητική εξιστόρησή από τον Στέλιο Πλακίτση της στερνής κουβέντας των δύο αδερφικών φίλων στο νοσοκομείο και μια ...αυθαιρεσία μου, "ποιητική αδεία"! (Νομίζω όμως ότι η Τέχνη έχει το δικαίωμα, αν όχι το "χρέος", ακόμα και η Ερασιτεχνική, ή μάλλον, ιδίως αυτή, να προτείνει κάποιες "αυθαιρεσίες". Έστω και με κόστος την υστεροφημία της).
Ο Στέλιος ο Πλακίτσης, γέννημα θρέμμα του Μαραθώνα, διετέλεσε γκαρσόνι στο "Μπαράκι του Μάριου" της Ομόνοιας κατά την ιστορική για το λαϊκό τραγούδι δεκαετία του '50. Έγινε δε, αγοράζοντας τυχαία την πρώτη-πρώτη "πλάκα" του πρώτου-πρώτου δίσκου του Στέλιου Καζαντζίδη, πολύ καλός φίλος του.(Η χαριτωμένη ιστορία αυτής της σύμπτωσης παρουσιάστηκε στο πρώτο βίντεο της Σειράς.) Η βαθιά τους φιλία κράτησε για πενήντα χρόνια, μέχρι την τελευταία τους συνάντηση στο κρεβάτι του Νοσοκομείου τον Σεπτέμβρη του 2001, λίγο πριν ξεψυχήσει ο Στέλιος, όπου και αποχαιρετίστηκαν οι δύο Φίλοι, ανταλλάσοντας τα τελευταία λόγια.
Με τον Στέλιο τον Πλακίτση βρεθήκαμε δύο φορές στο Αλάτι της Γης ("το Μπαράκι του Μάριου" και "Γιώργος Μητσάκης") και μια φορά στο "θησαυροφυλάκιό του" στον Μαραθώνα τον Οκτώβριο του 2018. Λάτρης του λαϊκού τραγουδιού, ανεξάντλητος και καλοπροαίρετος, γνώστης πολλών πραγμάτων και τροφοδότης του Γεραμάνη με υλικό και πληροφορίες μέχρι τέλους! Μου είπε πολλά ιδιαίτερα για την έρευνά μου για τον Μητσάκη αλλά ακόμα περισσότερα για την μεγάλη του Αγάπη, τον Φίλο του, τον Στέλιο Καζαντζίδη. ΘΑ ακολουθήσει και τρίτο μέρος, με αποκαλύψεις και πληροφορίες, προσωπικές για τον μεγάλο βάρδο, τη Γεσθημανή , τον Γεραμάνη αλλά και για άλλους καλλιτέχνες εκείνης της εποχής. ( H εξαιρετική φωτογραφία του Στέλιου Καζαντζίδη είναι ευγενική παραχώρηση από το προσωπικό του αρχείο, του Γιάννη Βελισσαρίδη. Τον ευχαριστώ ιδιαίτερα)