بزور خو نیست دوستا میتوانند بار برگردند

من ی فرد افغان هستم که ۲۵ سال از عمر مو تو ایران بودم کشوری مسلمان نما چون وقتی چند سال در ایران بودم هنوز شهروندش نشدم از روی نا امیدی به کشور ا رو پا که گفته میشد در آن انسانیت وجود دارد پنا آوردم حال که کل زندگی و جان خود را کف دستم گذاشته وبه همراه خانواده به اینجا کمپ موریا آمدم میبینم در اینجا خبری از انسانیت نیست چون با ادما مثل حیوان رفتار می شود غذا ی میدن که پیش حیوان هم بریزید نمی خورد همه بچه ها مریض احوالند در چادر زندگی میکنیم که وقتی بارون میاد خودمان و همه وسایلمون خیس است این همه پولی که سازمان ملل میده کجا خرج میشه از وقتی داخل مشویم اثر انگشت میگیرن از وقتی میایم داخل پول از سازمان می گیرن اماه ۶ماه بعد پولو میدن این چند ماه رو چی کار مکنن ما از مجبوریه در اینجا آمدیم اما اینجا از افغانستان و ایران هم بدتر است چون جان ادما ارزشی ندارد کمپ اتش میگیرد ی اتش نشانی یا ی آمبولانس وجود ندارد۳ که جان طرف و نجات بدن بعد ۲۰هزار مهاجر هم در اینجا میباشد بدون هیچ امکاناتی این حقوق بشر کجاست که به داد ما برسد ما در اینجا آمدیم به خاطر جانمان که در کشورمان در خطر است اما در اینجا هم جانمان در خطر است چند نفر اتش گرفتن کسی نبود نجاتشان دهد آخر هم گفتم کار خودشان است چون حرفی برای گفتن ندارن حالا برای سرپرست ۹۰ تا برای بچه۵۰ تا میدن اونم ۶ماه دگر ? حال که ما در اینجایم نمیتوانیم این غذا ها را بخوریم چه کنیم تور به خدا فکری به حال ما بد بخت بیچاره ها بکنید از این وضعیت خسته شدیم نه راه پیش داریم نه پس