و ما، در پرده نهایی، در یک کشتی طوفانزده نشسته ایـم، گرفتـار یک اقیانوس خروشانیم، آواره یک دریای بیکـرانیم. مـا کـه ناممـان ایرانی است، متولدان این چند دهه، زندگان این سالها، فرزندان این سرزمین، همه و همه، هرجا که زندگی میکنـیم، نبضـمان همصـدا میزند، یک هوا را نفس میکشیم، برای یک میلاد شاد مـیشـویم،
پای یک گور میگرییم. همـین هـم هسـت، کـه جشـنهایمـان، هرچقـدر کوچـک،
قدم هایمان، هرچقدر لرزان، لبخنـدهایمـان هرچقـدر محـو، همـه انعکاس یک روح جمعی است. پس نه از کـوچکی جشـنهایمـان شرمنده ایم، نه از دلسردی گاه و بیگاه دلهایمـان. نـه از شکسـتگی
پاروهایمان شرمساریم، نه از خستگی هایمان سرافکنده. ساحل یک روز از دور پیدا خواهد شد.
متن: #امیرعلی_بنی_اسدی
اجرا: #امیرنظام_صمدآبادی