/ vazgen.petrosyan.9
Երբ ես կմեռնեմ, շիրիմիս վրա
Տղերքը հերթով ինձ այցի կգան,
Ասացեք նրանց՝ թող չմոռանան,
Որ մի լավ հարբեն ուշ երեկոյան։
Աղջիկները թող արցունք չթափեն,
Հորիզոնական դիրքով երբ տեսնեն,
Չէ որ դիրքը այդ հայտնի է նրանց,
Նրանց հուշերում ես կապրեմ պառկած։
Երբ ես կմեռնեմ, շիրիմիս վրա,
Թող որ համբուրվեն աղջիկ ու տղա,
Ու երբ գինովնան սիրո համբույրից,
Թող մի երգ հիշեն իմ հին երգերից։
Ու թող թևածի Աստվածը սիրո
Եվ իմ գերեզմանն օծի սուրբ գինով,
Ու թող ծածանվեն վարսերը նրա,
Ում անունը միշտ գաղտնի կմնա։
Խորհրդային բիրտ բարքերի սև էջ,
Մենք մեզ թերթեցինք ու գտանք մեր վերջն,
Այնտեղ կարմիրով գրված էր՝ դժոխք,
Ո՞ր մեղքի համար՝ չգիտեր ոչ ոք։
Բայց մենք ընտրեցինք կյանքն անապահով,
Ու տղերքի հետ դուրս ելանք բաց ծով,
Որ հավատարիմ մեր խենթ երազին
Չդառնանք երկրի հնազանդ գերին։
Թող Աստված ների մեղքերն իմ որոշ,
Կյանքն իմ անհանգիստ, վարքն իմ անորոշ,
Ես նրա կամքով երգեր եմ գրել,
Փորձել երգերով մեղքերն իմ քավել։
Թող փառաբանվի անունը նրա,
Ում երգարանից երգեր գողացա,
Կյանքի մատյանից դասերն իմ առա,
Ում ներշնչանքով թաքուն հիացա։
Երբ ես կմեռնեմ, շիրիմիս վրա,
Տղերքը հերթով ինձ այցի կգան,
Ու հետո հերթով լուռ կհեռանան,
Որ հետո հավերժ ինձ ընկերանան։