მე ვხედავ როგორ აკვდება მინას ქარი,როგორ
იმტვრევა მინანქარი სულის.. აფთიაქარი... ის აქ არის,
შენ კი ცდილობ გაღებას ისედაც ღია კარის.
ეძებ ცაში შენში დამალულს,
ვერ პოულობ ლაბირინთის დასასრულს,
კვეთს მარტოობის დანა გულს,
სიჩუმეში განაბულს,ელოდები მერცხალს,
რომ მოგიტანს გაზაფხულს.
რწმენით შევიმოსე როგორც მოსე,
ვიძინებ ალიონზე ხეტიალით დაღლილი,
ყველაფრისგან დაცლილი,ნახევარი გავლილი,
მოვიპოვე კიდევ ერთი ნაწილი..
წითელი ზღვის თალღები აქეთ იქით მახეთქებს,
მაგრამ ვერაფერი მაფერხებს.
სინას მთაზე ვაგროვებ ათი მცნების ნატეხებს,
ზრუნვას არ ვაკლებ ჩემს მარადმწვანე ხეს.
ღამით ისევ უდაბნოში ვიკარგები.
ორმოცი წლის ქანაანის მიწას მივადგები.
მე ვინახავ ცეცხლს ჩემში და ვიწვი,რომ
გავათბო სხვა ამ სიცივეში.
გავანათო სიბნელეში ჩაკარგული შავი ორქიდეის ველი,
არაფერია შეუძლებელი.
სიცოცხლე არრა არის მწვანე გზის გარდა,
როცა გიყვარს და არა გიყვარდა.
2x
ერთი ქოლგის ქვეშ მე და შენ..
მე და შენ დავემალოთ წვიმას,
ერთი ქოლგის ქვეშ..
ვერ დაგვასველებს შემოდგომა,
სანამ ერთმანეთი გვიყვარს.
ერთი ქოლგის ქვეშ მე და შენ..
მე და შენ დავემალოთ წვიმას,
ერთი ქოლგის ქვეშ..
ვერაფერი გაგვაციებს,
სანამ ერთმანეთი გვიყვარს.
კაპერნაუმელი მეთევზე და გენესარეთის ტბა,
მარინისტულ ტილოზე ჩემი ჩუმი ღამის.
დრამა უცნობი მეიგავის
სილურჯეში გეთსემანიის ბაღის,
ბახის მუსიკა ჟღერდა მიღმა
სოლომონის ტაძრის თაღის. კიდევ ერთი პასაჟი..
ივსება ერმიტაჟი ილუსტრაციებით ჩემი წარმოდგენის,
ვცდილობ თავად არ გავხდე ნაწილი ამ გამოფენის.
მარტინ იდენი... იმდენი პარალელი
ჩემს და ამ გაქცეულებს შორის...
არა! აბრაამმა გაიღო თავის სიცოცხლეზე მეტი.
ანუშკას ზეთი მაინც რელსებზე დაეღვარა.
სიყვარული დავწერე და ვარიგე,ვერ გამიგე..
მითხრეს პოეტო ლექსები გააღარიბე.
კიდევ ერთი არტეფაქტი რუინებიდან ქვეცნობიერის,
მოლიერის მკურნალი სიყვარული.