عباس میلانی زاده ی تهران است ولی دیپلمش را در آمریکا گرفته، خیلی زود به دانشگاه رفته، و بسیار زود به عرصه ی تند فعالیت سیاسی وارد شده. او لیسانسش را در علوم سیاسی و اقتصاد از دانشگاه کالیفرنیا در برکلی و دکترایش را در علوم سیاسی از دانشگاه هاوایی گرفته است. با بازگشتش به ایران به تدریس در دانشگاه ملی پرداخت ولی فعالیت جدی اش به عنوان یک مائوئیست او را یکسالی روانه ی زندان کرد. یکسالی که به تردیدهای جدی او در مورد تمایلات مائوئیستی اش دامن زد. بعد از زندان به او اجازه ی تدریس داده نشد ولی فعالیت تحقیقاتی اش را در مرکز مطالعات اجتماعی ایران ادامه داد. هر چند وقوع انقلاب درهای دانشگاه را برای مدتی به رویش گشود ولی درگیری هایش با مسئولان و انجمن اسلامی دانشگاه در کنار ناراحتی های جسمی او را به کوچ از ایران واداشت.
در کالیفرنیا او رئیس و استاد بخش تاریخ و علوم سیاسی کالج نتردام در بلمونت ساانفرانسیسکو بود. در سال 2001 به همراه دو همکار آمریکایی پروژه ی دموکراسی برای ایران را برای موسسه ی هوور راه اندازی و اداره کرد و سپس مرکز مطالعات ایرانی دانشگاه استنفورد به همت او و حمایت های مالی خانواده ی مقدم پا گرفت.
عباس میلانی با پرتره درباره ی جوانی اش، فعالیت سیاسی اش، تجربه ی زندان و برخوردش با پرویز ثابتی، انقلاب، تجربه ی مهاجرت، تجربه ی طلاق، آرزوهایش برای ایران و نگاهش به سنت و تجدد سخن گفته است.