Wyjatkowa gra. Mysle, ze moge zaryzykowac stwierdzenie, ze nie ma drugiego rpga ktory mialby rownie wspaniala fabule. Fabule ktorej nie powstydzilaby sie wysokiej klasy powiesc. Zadne banaly o ratowaniu swiata, a historia o poszukiwaniu wlasnej tozsamosci. Absolutne mistrzostwo!

W tamtych czasach jak człowiek miał dość Diablo (hack'n'shash), chciał RPGa z wciągającą fabułą którą można pałaszować bez spiny to mógł sobie wybrać growe "implementacje" dedeczków. Tutaj wchodzą Baldur's Gate, Planescape Torment, Icewind Dale, itd... Ze wszystkich gierek tego typu to właśnie Planescape Torment skradł moje serduszko. Nie dla mechaniki, nie dla grafiki, ale dla opowieści. Kurde, to jest "gra drogi". Nie jakieś fetch-questy i ratowanie świata, ale o tożsamości...

Ale przywołałeś wspominki. Kilka młodzieńczych lat pękło. Żaden rpg oprócz Arcanum nie miało wtedy podjazdu nawet. A co do Tzara, o którym wspomniałeś we wstępie, oj też bardzo ale to bardzo grywalny rts. Dzięki za kawał fajnych wspomnień 😊

@poczytane

4 ай бұрын

Ten podcast robię głównie dla samego siebie. Miło jest mi czytać, że niektóre rzeczy wywoływały w ludziach podobne emocje co we mnie! Naprawdę miło! :)

Absolutny majstersztyk, gdy grałem w nią pierwszy raz, zarywalem noce, nie potrafiłem się oderwać od fabuły. Historia bezimiennego to arcydzieło. To gra , która odmienila świąt elektronicznej rozrywki. Akurat kilka dni temu odpaliłem ją ponownie po latach. To jak podróż w czasie :)

@poczytane

Жыл бұрын

Tak! Jest cos w tej grze, że chce się do niej wracać po tylu latach...

level37 here ;) Ja w grudniu 99' miałem olbrzymi dylemat bo miałem uzbieraną zawrotną kwotę pozwalającą mi na zakup dokładnie jednej oryginalnej gry i miałem do wyboru BG1 i Planescape właśnie. Wybór padł na Planescape i z perspektywy czasu myślę, że to była najlepsza decyzja. Choć w późniejszych latach pokochałem też BG to jednak Planescape stawiam na piedestale. Ta gra to jest doświadczenie które odcisnęło się na moim rpg-owym sercu po dziś dzień. Historia Bezimiennego, wybory których trzeba było dokonać, spotkani NPC których historia w tak miodny sposób przeplatała się z historią naszego protagonisty... =) A to wszystko okraszone samym specyficznym uniwersum Planesape w którym wiara była aktem stworzenia. Do dziś pamiętam rozmowę z planarnym wędrowcom O! w gospodzie Pod Gorejącym Człowiekiem, który nauczył mnie jak działają sfery (a po przejściu wszystkich linii dialogowych dostawało się +1 do Mądrości). Rety, ależ to było dobre. Ta gra jest ponadczasowa i myślę, że nigdy nie zejdzie z pierwszej pozycji mojej listy.

@poczytane

Жыл бұрын

To jest nas dwóch!

@solaris4019

10 ай бұрын

Rozmowa z "O", rozwaliła mój młody jeszcze wtedy 19 letni mózg na cząsteczki, nie mogłem się pozbierać jak można było wymyślić taką postać, i taki poziom metafizycznego skomplikowania, takie rzeczy miały tylko książki i to najlepsze na świecie, filozoficzne.

Świetna robota!

Najważniejsza gra w moim życiu. Kończyłem ją chyba 10 razy, za każdym razem dochodząc do finału w nieco inny sposób.

Dalej jedna z moich ulubionych gier i chyba gra, którą skończyłem najwięcej razy. Zakończenia znałem od dawna i tu nic się nie zmieniało, ale w zależności od wybranych statystyk można było odblokować jakieś nowe wydarzenie, dowiedzieć się czegoś nowego od spotkanej osoby czy można znaleźć nowy przedmiot. Naprawdę ciekawe przeżycie. A później sięgnąłem po książkę na podstawie tej gry. I to był błąd. Książka łoptologicznie przedstawia fabułę, wyjaśnia przeszłość bohatera i od czego się to wszystko zaczęło i jak skoczyło. No i nadali imię Bezimiennemu. I to inne niż w grze. Jakiś czas temu znajomy chciał wprowadzić postać Bezimiennego do kampanii RPG Zstąpienie do Avernusa gdzie dowiedzielibyśmy się dalszych "przygód" bohatera Planscape: Torment. Szkoda, że nie dostaliśmy jakiejś kontynuacji tej historii.

@poczytane

Жыл бұрын

Mam tę książkę na półce. Pamiętam jedynie, że ją kiedyś przeczytałem, nie podobała mi się i wyparłem ją z pamięci. Nigdy więcej do niej nie wróciłem i... zapewne nigdy nie wrócę. A co do kontynuacji losów Bezimiennego - nie wiem czy chciałbym je poznać. Dla mnie ta historia jest kompletna.

@zygmuntkiller8224

Жыл бұрын

W tormenta ostatnio gralem chyba z 15 lat temu wiec moge wszystkiego nie pamietac, ale czy na pewno w grze padalo imie bezimiennego? Tak mi sie wydaje, ze pod koniec gry gdy bohater poznawal swoje imie to gracz dostawal tylko informacje - poznales swoje prawdziwe imie.

@Dariusz_Tokarczuk

Жыл бұрын

@@zygmuntkiller8224 padało. Podczas kilku dialogów kiedy ktoś pytał cię o imię była opcja dialogowa, w której można było powiedzieć, że nie ma się imienia, albo skłamać i podać fałszywe. Pod koniec gry podczas rozmowy ze swoimi poprzednimi wcieleniami jeśli się miało dostatecznie dużo mądrości lub inteligencji można było poznać swoje imię. Okazywało się, że okłamując innych o swoim imieniu bohater podświadomie podawał swoje prawdziwe imię. Tak więc jego imię poznajemy praktycznie na samym początku gry, ale nie zdajemy sobie z tego sprawy.

@zygmuntkiller8224

Жыл бұрын

@@Dariusz_Tokarczuk Wow, ale super ciekawostka. Dzieki za odpowiedz :) Faktycznie byla taka opcja dialogowa do wyboru i o ile mnie pamiec nie myli bylo to imie zaczynajace sie na "A".

@solaris4019

10 ай бұрын

@@Dariusz_Tokarczuk Nie, nie i jeszcze raz nie. To imię było czystą metafizyczną manifestacją,najlepsze w tym wszystkim właśnie było to że im bardziej kłamiemy na ten temat, tym istnieję większe prawdopodobieństwo że spotkamy osobę o tym imieniu, i tak się dzieję, to jest motyw tzw. Kafkowski. Realnego imienia Bezimiennego,nigdy nie poznajemy, znaczy się to jest zrobione bardzo mądrze, poznaje je tylko Bezimienny(dla siebie) i tak zyskuję bardzo wiele xp, bo w końcu odzyskuję część swojej tożsamości. Jeśli się mylę Proszę o konkretne źródło, bo ja takiego nie znalazłem, a sam Chris Avellone główny projektant gry powiedział że nigdy nie dowiadujemy się o prawdziwym imieniu naszego protagonisty, podobnie jak nigdy nie dowiadujemy się co tak naprawdę zrobił złego że podjął się iść do samej Raveli wiadomo po co. To są wielkie zagadki tej gry i zarazem największe plusy bo wszystko leży w sferze domysłów i dyskusji na lata.

Perła w koronie RPG stworzonych przez Black Isle. Zajarałem się Wieloświatem szukałem wszystkiego co sie wiązało z Sygil i Sferach. Bardzo chciałem poznać dokładniej historie jego wcieleń. Skąd pochodził i kim był zanim Ravela odarła go ze śmiertelności. Wciąż mam oryginał pudełko 4 CD i nowe wydanie cyfrowe Enhanced Edition. Grę regularnie ogrywam od 20 lat

@poczytane

Жыл бұрын

Chyba jak wszyscy, którym chciało się zostawić komentarz. Z Planescapea się nie wyrasta... :)

A co sądzisz o drugiej części ? Btw. Muzyka z tej gry jest przepiękna.

@poczytane

Жыл бұрын

Soundtrack jest świetny! Pełna zgoda! Motyw Deionary jest chyba moim ulubionym! A co do Torment: Tides of Numenera - coż, gra okazała się dla mnie rozczarowaniem. Nie była to zła gra, ale koło Tormanta nie leżała :( Bardzo chciałbym kiedyś zwiedzić nowe zaułki Sigil i poznać nowe opowieści z tego miejsca, ale w crpg to się już raczej nie wydarzy.

Promo SM ⭐

Najlepsza fabuła jaka kiedykolwiek powstała w całej popkulturze nie tylko gier. Ciężko w ogóle wyobrazić sobie która gra miała by stanąć na podium z Planescape pod kątem scenariusza, być może Silent Hill 2 lub Xenogears. Dzisiaj tak ambitnych gier fabularnych już się nie robi. Scenariusz na poziomie najlepszych książek na tej planecie. Coś od siebie: Planescape:Torment to jeden wielki traktat filozoficzny i największy kamień milowy w całej popkulturze gier wideo i nie tylko ,tak naprawdę to synteza myśli i idei, największych dziedzin filozoficznych i całych spektrum dróg poznawczych własnej egzystencji oraz najbardziej płodnych rozważań oraz dysput o naturę każdego spotkanego tam bytu. To poznanie i poszukiwanie własnych tożsamości, różnych irracjonalnych zachowań, poglądów wizji piekła i nieba oraz czyśćca ,punktów widzenia cierpiącego oraz udręczonych przez niego towarzyszów niedoli, zadaniu sobie pytań o naturę człowieka która jest niczym kielich pękający na tysiące kawałków własnej historii ,o moc wiary kiedy już w nic nie można lub nie chcę się wierzyć ,o kary za cierpienie jakie sprawiamy innym oraz co gorsza sobie nieświadomie ponieważ za pomocą artystycznej formy przekazu to dzieło pokazuję oraz formuję nowe nieodkryte horyzonty i krainy poznawcze. Wszystkie istotne rzeczy fabularne które stoją za żelazną kurtyną zostają przekazane w odpowiednim czasie oraz kolejności i dlatego czujemy cały czas że mamy do czynienia z czymś naprawdę można rzec aż uduchowionym ,wizja twórców nie przerosła wykonania tej gry, aż wręcz je spotęgowała ,wszystko jest tak przygotowane aby mieć przyczynowość i skutek oraz spajać to w jedną bardzo dobrze uwitą nić bądź fabularną klamrę.Bardzo dobrze przemyślany ale przede wszystkim ponadczasowy scenariusz i gigantyczna wyobraźnia twórców jest największym punktem tej gry i każdy powinien rezonować z nią na różnych płaszczyznach. Nic nie jest tym czym się na początku wydaję , zobaczyć nie znaczy uwierzyć , zmysły czasem oszukują tych zbyt pewnych siebie życia ,czasem ludzie myślą że dosięgnęli już księżyca i poznali całą planetę pod każdą długością i szerokością geograficzną a tak naprawdę jedynie czego dotknęli to odbicie księżyca w wodzie i utopienie się w metafizycznym limbo swoich własnych dotkliwych wspomnień , poczucia winy i ukrytych głęboko w podświadomości lęków ,polecam z całego serca to arcydzieło mentalne i popkulturowe nie tym którzy szukają kolejnej gry po prostu do przejścia i odhaczenia chociaż i tacy się pewnie znajdą i mam szczerą nadzieje że zmieni to ich sposób myślenia i postrzegania świata, a tak naprawdę tym którzy szukają swojego miejsca we wszechświecie i chcą poznać siebie jeszcze bliżej i mocniej bo to moim skromnym zdaniem największe osiągnięcie życiowe.