Από τη συναυλία του Θανάση στο Κατράκειο θέατρο, την 1η μέρα, Παρασκευή 17/05/2024.
/ mat99lives
Μαζί του:
Ερμηνεία:
Μάρθα Φριντζήλα
Γιάννης Λίταινας
Αλέξανδρος Κτιστάκης
----------------------------------------------------
Μουσικοί:
Βάσω Δημητρίου (ηλεκτρική κιθάρα)
Ανδρέας Πολυζωγόπουλος (τρομπέτα)
Αποστόλης Γιάγκος (πλήκτρα)
Γιώργος Αγγελάκης (τρομπόνι, ακορντεόν)
Δημήτρης Μυστακίδης (ακουστική κιθάρα)
Θανάσης Βόλλας (λαούτο, μπουζούκι)
Κωσταντής Πιστιόλης (κλαρίνο, γκάιντα)
Λεωνίδας Κυρίδης (μπάσο)
Νίκος Δημηνάκης (σαξόφωνα)
Φοίβος Άνθης (τύμπανα)
-----------------------------------------------------------
Τεχνικοί:
Μάκης Πελοπίδας (Ηχοληψία)
Θέμης Δημητρακόπουλος (Ηχοληψία)
Χρήστος Λαζαρίδης (Φωτισμοί)
--------------------------------------------------------------
Artwork αφίσας: David Shamian
Γραφιστική επιμέλεια: Φίλιππος Κοκκαλιάρης
Επικοινωνία και προβολή στα media: zuma COMMUNICATIONS
Παραγωγή: Novel Vox - Ahos
Η ουρά του αλόγου
Στίχοι - Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Ο καβαλάρης τ' άλογο το 'χε μες στην καρδιά του.
Που να 'βρει φίλο πιο καλό να λέει τα μυστικά του.
Το τάιζε αγριοκρίθαρο, τετράφυλλο τριφύλλι,
στολίδια είχε στη σέλα του με λαμπερό κοχύλι.
Ήταν λευκό, ήταν κάτασπρο, ήταν γοργό και ξύπνιο,
κάλπαζε στα γυμνά βουνά και ξέφευγε απ' τον ίσκιο.
Μα ένα παλιομεσήμερο, σε μια συκιά από κάτω,
αστρίτης στραβογάμησε (στραβογάνισε) και δίνει δαγκωσιά του.
Δεν πέρασαν πέντε λεπτά μα πέρασαν αιώνες
ο καβαλάρης το θρηνεί, χαϊδεύει τους λαγώνες.
«Σύντροφε που ξανοίγεσαι, που χάνεσαι και φεύγεις;
Ας δώσουμε όρκο με καιρούς να σ' εύρω ή να μ' εύρεις».
Σκυφτός γυρνάει στο σπίτι του, σκυφτός την πόρτα ανοίγει,
καρφώνει τα παράθυρα και στο πιοτό το ρίχνει.
Το άλογο στο μεταξύ τα όρνια το τυλίξαν
το σκελετό και την ουρά μονάχα που τ' αφήσαν.
Περνούσε κι ένας μάστορας που 'μαθε στην Κρεμόνα
να φτιάχνει βιόλες και βιολιά που να κρατάνε χρόνια.
Είδε την τρίχα της ουράς άσπρη και μεταξένια,
την πήρε κι έφτιαξε μ' αυτή δοξάρια ένα κι ένα.
Δυο μήνες έκανε ο νιος ν' ανοίξει παραθύρι
την Τρίτη την πρωτομηνιά βγαίνει στο πανηγύρι.
Εκεί 'ταν λαουτιέρηδες που θέλαν' παρακάλια
ήταν κι ένας βιολιτζής που έπαιρνε κεφάλια.
«Γεια και χαρά σου βιολιτζή, χρήμα πολύ θα δώσω.
Θέλω ν' ακούσω απ' τα καλά, μήπως και ξαλαφρώσω».
Δέκα φορές το πέρασε ρετσίνι το δοξάρι,
ταιριάζει στο σαγόνι του, τ' όργανο με καμάρι,
και σαν αρχίζει δοξαριές, μια πάνω και μια κάτω,
τον κόσμο φέρνει ανάποδα, τη γη μέσα στο πιάτο.
Πετάει με χούφτες τα λεφτά, ο άντρας και χορεύει
ακούγεται χλιμίντρισμα και το μυαλό του φεύγει.