Emanuel Ringelblum ukrywał się przez rok z żoną i synkiem w bunkrze na Ochocie, poza granicami getta. W kryjówce, nazwanej przez opiekunów i mieszkańców „Krysia”, pod szklarnią w ogrodzie rodziny Wolskich ukrywało się około 30 osób, Żydów z getta. Ringelblum w czasie ukrywania się napisał kilka esejów, między innymi O stosunkach polsko-żydowskich w czasie II wojny światowej.
Na powierzchni około 28 metrów kwadratowych w „ciężkim i duszącym powietrzu” ukrywający się w bunkrze „Krysia” przetrwali, w porównaniu z ukrywającymi się w innych bunkrach i kryjówkach, bardzo długo. W ciągu dnia musieli zachowywać zupełną ciszę, jedzenie przygotowywano tylko w nocy, ukrywający się byli zupełnie zdani na opiekę i dostawy jedzenia rodziny Wolskich i żydowskich łączników.
7 marca 1944 roku bunkier został zdekonspirowany, Niemcy i policja granatowa zabrali wszystkich ukrywających się w nim Żydów do więzienia na Pawiaku. Prawdopodobnie trzy dni później więźniów rozstrzelano w ruinach getta.
W 80. rocznicę odkrycia bunkra „Krysia” i śmierci patrona ŻIH Emanuela Ringelbluma odbyło się spotkanie z dr. hab. Katarzyną Person - redaktorką pełnej edycji Archiwum Ringelbluma, wicedyrektorką Muzeum Getta Warszawskiego oraz Joanną Gierczyńską - dyrektorką i kustoszką Muzeum Pawiak. Rozmowę poprowadził prof. Andrzej Żbikowski, kierownik Działu Naukowego ŻIH.