#oscarwilde#dorian#kitap
Güzelliğin Ölümcüllüğü ve Gençlik Teması Üzerine Yazılmış Harika Bir Şaheser. Bunun yanında sanatın tehlikesini hiç düşünmeyenlere de bir kapı aralıyor.
Roman, Wilde'ın "tüm sanatlar oldukça işe yaramaz" diyesiye kadar akıl yürüttüğü sanatın amacına dair bir teoriyle başlar. Bunun anlatıcıdan gelen bir tür uyarı olup olmadığını biz okuyucular olarak bilmiyoruz, ancak romanda anlatılanlar kesinlikle onun amacını açıklıyor. Yazar, sanatı pek çok biçimde sunuyor ve çok harfi harfine alındığında ya da çok derinden inanıldığında sanatın tehlikesini sunuyor. Sanatın tehlikesi kendisine bakan bakış açılarını değiştiren bir tabloyla başlıyor. Basil bir kez resme Dorian Gray'in ruhunu yakalama gücünü atfettiğinde ve Dorian ona kendi ruhunu barındırma ve temsil etme gücünü verdiğinde, tablo tehlikeli bir hale geliyor. Yine Dorian'ın aktris Sybil Vane ile olan romantizmi, onun oynadığı romantik karakterlerden ve her gece performansının dramından oluşuyor. Kızın sahnede öldüğünü görmek ve sonra sahne arkasını canlı ve güzel bulması, sürmesi mümkün olmayan doğaüstü bir varoluş türüdür. Hayata sadece sanatın merceğinden bakmanın tehlikesi, uzak durmak ya da tıpkı bir serap gibi yanılsamayı mahvetme riskini almaktır. Bu Dorian'ın, Basil'in derdidir ve bu örnekler aracılığıyla kitap, sanata yaklaşıldıkça bir tür ölüme ya da yıkıma yaklaşıldığını söylüyor.
Dorian'ın toplumdaki ve kendi evindeki dünyası, hayatın donmuş ya da ortadan kaldırıldığını gördüğümüz resimler, durağanlar ve görüntülerle doludur. Portreler, duvar halıları veya sahneler olsun, bu görüntüler Dorian'ın kendi tablosunu bıçaklamak gibi doruk noktasına ulaşana kadar romanda birikir. Dorian'ı yok eden şey, sanatın kendisi yaşayan bir sanat eseri olmanın ve gerçek hayatın portrede yansıdığını görmenin sürekli var olan baskısıdır. Ek olarak, romanı okurken, anlatıcının, karakterleri her şeyi bilerek somutlaştırma ve Lord Henry'nin unutulmaz ifadelerinin Dorian'ın zihnindeki etkisini taklit ederek belirli kelime dağarcığının tekrarlarını yerleştirme gücünün farkındayız. Bir sanat eseri olarak roman, önsözdeki argümanın da öne sürdüğü gibi, bizi onun biçimini ve amacını sorgulamaya davet ediyor.