,,Opowieść o Łabędzim Puchu,, - autor Aldona Smok
Na skraju mazurskiego lasu, w otulinie jeziora Nidzkiego, stała niewielka drewniana chatka. Mieszkała w niej Helena, znana w okolicy zielarka i mądra kobieta, do której często zwracano się po rady i pomoc. Jej ogród tętnił życiem ziół i kwiatów, a powietrze wokół chaty było przesycone magiczną aurą. Helena znała się nie tylko na roślinach, ale także na dawnych obyczajach i wierzeniach, które przetrwały w pamięci starszych ludzi. Jednym z tych obyczajów była legenda o łabędzim puchu.
Pewnego wieczoru, kiedy zmierzch kładł na ziemi purpurowe cienie, do chatki przybyła młoda kobieta imieniem Anna. Miała piękne, lecz smutne oczy i wyraz twarzy zdradzający troskę. Helena przywitała ją serdecznie i zaprosiła do środka, gdzie ciepło kominka i zapach herbaty z ziół szybko rozgrzały jej zziębnięte ciało.
Anna opowiedziała swoją historię. Jej mąż, Piotr, był człowiekiem o szlachetnym sercu, lecz ostatnio zaczęła dostrzegać, że jego uczucia oddalają się od niej. Choć starał się być dobry i uprzejmy, coś w jego spojrzeniu mówiło Annie, że ich miłość nie jest już taka jak kiedyś. "Czy jest coś, co mogłabym zrobić, aby odzyskać jego serce?" - zapytała z nadzieją w głosie.
Helena zamyśliła się głęboko, przypominając sobie dawne nauki. "Jest jedna rzecz, którą możesz spróbować, moja droga" - odpowiedziała po chwili. "Legenda mówi, że łabędzi puch ma moc przywracania lojalności i miłości. Łabędzie, szczególnie czarnodziobe, są symbolem wierności. Jeśli napełnisz poduszkę męża łabędzim puchem, jego serce może znów zwrócić się ku tobie."
Anna, chociaż sceptyczna, postanowiła spróbować. Następnego dnia udała się nad pobliskie jezioro, gdzie wśród trzcin dostrzegła parę łabędzi czarnodziobych, którym nadała imiona Białka i Waldek. Podziwiała ich dostojność i spokój, z jakim pływały po wodzie. Z szacunkiem i delikatnością zebrała kilka piór, które pozostawiły na brzegu. Wiedziała, że to nie był łatwy czyn, ale wierzyła w moc legendy.
Po powrocie do domu starannie napełniła poduszkę Piotra łabędzim puchem. Noc minęła spokojnie, a Anna czekała z niecierpliwością na efekty. Przez następne dni obserwowała, jak Piotr staje się coraz bardziej obecny, jego spojrzenie znów pełne miłości i ciepła. Ich rozmowy były głębsze, a uśmiechy szczersze. Zdawało się, że magia łabędziego puchu rzeczywiście zadziałała.
Czas mijał, a ich miłość rosła w siłę, przypominając piękną historię łabędzi z mazurskich jezior. Anna często wracała myślami do tamtego wieczoru u Heleny, wdzięczna za starą legendę i magiczną moc przyrody. Zrozumiała, że prawdziwa miłość wymaga nie tylko uczucia, ale także wiary i nadziei.
Tymczasem na zimowych wodach jeziora Nidzkiego, Białka i Waldek kontynuowali swoje życie, ucząc ludzi o wierności i przywiązaniu. Były symbolem tego, że miłość, choć czasem wystawiona na próbę, potrafi przetrwać najtrudniejsze chwile. A gdzieś w sercu tej opowieści tkwił łabędzi puch, delikatny i lekki, a jednocześnie pełen magicznej mocy.
Helena, obserwując zmieniające się pory roku na Mazurach, wiedziała, że każda miłość, każda relacja, jak przyroda, ma swoje cykle i wymaga troski. Nauczyła Annę i wielu innych, że najważniejsza jest wierność serca, którą czasem może przywrócić nawet najdelikatniejsze pióro łabędzia.
Autor: Aldona Smok
źródło Filmu: • Łabędzie krzykliwe na ...