Fons de Poel schetst een portret van Maarten van Rossem, Amerikadeskundige die als televisiecommentator inmiddels geldt als manusje-van-alles, de mediaprofessor die te pas en te onpas in studio's mag aanschuiven om zijn eloquente zegje te doen. Als een redactie even in de problemen zit, wordt onmiddellijk naar het nummer van Maarten gezocht, zegt Max Westerman, oud-correspondent in de Verenigde Staten. En hij stelt nooit teleur. Maarten heeft altijd een goed verhaal. De jeugd van Van Rossem wordt uitgebreid belicht: een studieus jongetje dat bepaald niet populair is bij leeftijdgenootjes. Zijn zus Sis vertelt hoe de jonge Maarten op school met grote regelmaat in elkaar werd geslagen, zelfs tot bloedens toe. Ik bracht hem dagelijks van school naar huis om te voorkomen dat hij weer door huftertjes in elkaar zou worden geramd, herinnert zij zich. Uitvoerig vertelt zij over het tamelijk excentrieke milieu waaruit de Van Rossems voortkomen. Een artistieke vader, die al op jonge leeftijd het gezin verlaat om elders met een jonge vrouw een nieuw nest te beginnen, zoals zus Sis het uitdrukt. Een man die zich zelden ergens voor geneerde en zijn echtgenote in groot verdriet achterliet. Maarten blijkt een jongen met een ongebreidelde honger naar intellectuele zaken. Je kon hem uittekenen met een boek in de hand, zegt jeugdvriend Coen Peppelinkhuizen. Maarten had belangstelling voor alles. Aanvankelijk studeert Van Rossem farmacie, om pas op late leeftijd te kiezen voor het vak geschiedenis. In de dagen van de Golfoorlog, begin jaren negentig, wordt hij als duider ontdekt door de televisie. Legendarisch is zijn optreden na de aanslag van Nine Eleven, als hij het aandurft om de gevolgen van die aanslag te relativeren. We moeten nou niet denken dat de wereld vergaat. Het leidt tot felle reacties van kijkers; de NOS zal hem zelfs tijdelijk excommuniceren als tv-deskundige, een term die Van Rossem zelfs overigens belachelijk vindt.