Ο Λουκρήτιος αφιερώνει το ποίημά του στον φίλο του, Μέμμιο, και μού έκανε εντύπωση τότε που το διάβασα πριν από 20 χρόνια περίπου, από τις εκδόσεις Θύραθεν σε πεζό λόγο, ¨καλά εκάνε όλον αυτόν τον κόπο γιά ένα δώρο?!!!" Ξεκινά με Ύμνο στην πάνσεπτη Αφροδίτη, που δίνει ζωή στην θάλασσα όπου πλέουν τα καράβια κάτω από θόλο τού ουρανού όπου πλέουν τ'άστρα.... Aeneadumm genetrix, hominum divomque voluptas, alma Venus, caeli subter labentia signa quae mare navigerum , quae terras frugiferentis concelebras,per te quoniam genus omne animantum concipitur visitque exortum lumina solis ........... Μητέρα της γενιάς τού Αινεία, θεών και ανθρώπων ηδονή, πάνσεπτη Αφροδίτη, κάτω από τον θόλο τού ουρανού όπου γλιστρούν τ'άστρα εσύ δίνεις ζωή στη θάλασσα που πλέουν τα καράβια και στην καρπερή γή, χάρη σ'εσένα κάθε πλάσμα ζωντανό γεννιέται κι'αντικρίζει το φώς τού ήλιου ...

Γιατί βρίζεις ρε; Α συγνώμη νόμιζα ότι έγραψες Πάπαρι μετά είδα ότι έγραψες πατάρι