Axò és una llengua i una fonètica llenguadocianes precioses en boca de l'amic Terric Lausa.

moltes gràcies per aquesta delícia, per aquesta joia de la nostra cultura germana. Salutacions des dels Paísos Catalans.

Ànim i endavant. Josèp, a Barcelona

Magnífic.

Adieu Terric. Me vòli plan cargar de jos-titolar la video en Occitan amai en Francés, se volètz plan activar la contribucion de la comunautat: www.numerama.com/tech/131625-comment-activer-la-creation-de-sous-titres-collaboratifs-sur-youtube.html

Lo conte de Joan de l'Ors, 2ème partie. E, la cana a la man, se metèt en camin. Quand foguèt un pauc luènh, trobèt un arpalhand que jogava als palets amb unas mòlas de molin. «Qué fas aquí, companhon? -Ò, m’amusi, per tuar lo temps. -Vietdase l’amic, qu’es fòrt! Diguèt Joan en fasent molinar la cana. -Ò, per èsser fòrt, soi fòrt! Mas tu tanben a çò que vesi! -M’apeli Joan de l’Ors! E tu? -Ieu, Ròda-molin! -E ben, Ròda-molin, escota: a totes dos, serem tant fòrts, qu’aurem pas a crénher degun. Te cal venir ambe ieu, que vau córre lo mond!» L’òme dels palets amassèt las mòlas, e se’n anèron totes dos. Un còp pus luènh, coma caminavan en endevisant, ausiguèron una tronada que li faguèt estrementir. A vint passes d’aquí, vegèron un caçaire sortir d’una nivolada de fums. Èra pas un caçaire coma los autres: teniá un canon en plaça del fusilh, e aviá las pòchas plenas de bolets! Los dos companhons li demandèron pas que podiá caçar. «Vietdase l’amic, qu’es fòrt! -Ò, per èsser fòrt, soi fòrt! Mas vosautres tanben, a çò que vesi! -Ieu me soni Joan de l’Ors! Aqueste, Ròda-molin! E tu? -È ieu, Pòrta-canon! -E ben, Pòrta-canon, escota: a tres serem tant fòrts, qu’aurem pas a crénher degun. Te cal veni amb nosautres, que nos’n anam córrer lo mond». Caminèron, caminèron e caminèron. La nuèch los atrapèt davant un castelàs amb la pòrta tota alandada e lo dedins illuminat. Intrèron. «E i a qualqu’un?» Cridèt Joan de l’Ors. Cap de responsa. Dins la cosina lo fuòc brandava. Un quartièr de moton virava a l’aste. E l’ola de la sopa barbotava, penjada al cremalh. La taula se trobava mesa. Pan, vin, rasim mancavan pas. «Ai lo ventre als talons! Faguèt Joan. Manjèm!» S’asseitèron, s’afartèron, e res venguèt pas trebolar lo repais. Puèi s’anèron jaire. Passèron la nuèch a roncar sens que degun los estorbes. Al matin, vistalhèron lo castèl. Tot! De la cava al trast! Joan passava davant, la cana a la man, fiulant coma un mèrle. Traversèron cambras e cambras, e n’i aviá de tota mena, pus polida una que l’autra. Mas, degun. Degun enlòc! «Los amics, çà diguèt Joan, se me voles creire, nos repairarem qualque temps aicí! -E, se ven lo mèstre? -Ò, per ma fe, se ven lo mèstre aurem lo plàser de lo veire!» Foguèt dich qu’un dels companhons demorariá al castèl per fa la menèstra, e mentretemps los autres anarián caçar. A miègjorn, sopa presta, lo cosinièr sonariá la campana per los avertir. Uèi, Ròda-molin gardarà lor ostal. Deman, serà un autre. Farem cadun son torn. Lo dels palets, tranquilament, trastejava a far lo dinar. Anava botar de sal a l’ola, quand, tot d’un còp, PARLABIM! PARLAVAM! Pè e mans, còs et cap, cambas e braces, tot aquò tomba forra-borra per la chiminièira. S’amassa, s’empèuta, se sòuda! E ???l’òrre aquí???, que davant el se quilha un vielhon, pelut e negre, ambe unes uèlhs que lusissián coma la brasa. «Aluca-me la pipa!» Demandèt aquel mostre amb una votz que fasiá estrementir Ròda-molin! Tremolant de la paur, s’acapta cap al fuòc, amassa un broquilh abrandat. L’autre còp-sec li sauta dessus, e li fic una tala desruscada, que lo daissa estirat per mòrt sul pasiment. Lo solelh començava de davalar. La talent picava. La campana jamai sonava pas. Los caçaires a la fin se’n tornèron. Ròda-molin le trobèron pel sòl, al mièg de la cosina, estabordit. Quand l’aguèron reviscolat: «E ben? De qué t’es arribat, pauron? -Èri anat quèrre l’aiga a la font. Ai lisat sus una pèira, me soi pensat asclat lo cap! -Anèm, l’amic, aquò serà pas res! Vai te jaire, e deman, veiràs : seràs garit. Pòrta-canon farà la sopa e tu, vendràs amb nosautres caçar». Lo vièlh, lendeman, a tròces e bocins davalèt la chiminièira. Daissèt Pòrta-canon mitat-mòrt e la campana sonèt pas. «Qué t’es arribat, pauron? -Anavi a la cava quèrre de vin, en escarlimpant o sai pas cossí ai bolingat tota l’escala! Me soi pensat tuar!» Mmmmmh… Joan de l’Ors començava de s’embufar. «Dròlles! Cridèt, deman soi ieu que farai la cosina, e vos respondi qu’a miègjorn, la campana tindarà!»

@loisgavros3471

3 жыл бұрын

Lo conte de Joan de l’Ors (d’aprèp lo tèxte en occitan d’Andrieu Lagarda). (fach pel Maignial François e non pas per ieu) Un còp i aviá a la montanha una polida filha qu’èra a far palhat dins lo bòsc. E duempèi un moment , amagat darrièr un bartàs, l’ors èra aquí que l’espiava. Tot d’un còp li sauta dessus, l’arrapa, e la s’empòrta a bel braçat dins la tuta, al pus espés de la forest. Per fòrça, calguèt que la paurona demore estampada dins la cauna negra, en companha d’aquel borrut, e que ne vengues la femna. L’ors èra brave, çaquelà. Li portava vedèls e foedas raubats al pastural, Brancas de cerièiras o de pommas, de peisses, de mèl. E mai anava panar de farda al ras de la bòrda per li far present. Al cap d’un an, nasquèt un dròlle, pelut dels membres e del còs, mas amb la cara neta, l’agach e la votz d’un òme. Sa maire l’apelèt Joan. Lo nenòt popaba a bel èime, e creissiá a vista d’uèlh. A 7 ans, noirit de bona frucha e de carn crusa, èra ja esperdigalhat e fòrt. Sa maire li parlava de sa vida d’avans, li disiá los trabalhs dels òmes. E li contava tanben lo grand malur, qu’aviá cambiat son sòrt de filha en sòrt de bèstia. Alara lo dròlle s’enjava a mòure la gròssa lausa que teniá la cauna barrada. E cada còp disiá: «Daissètz, que siá pus grand, mamà! Veirètz! Farai càser la pèira, e nos’n irem al ostal». E lo temps passava. Joan veniá cada jorn pus fòrt. Ara, i arrivava de patavirar son paire quand, per rire se batián dins l’escurina de la tuta. E quand entrepreniá la pèira, començava de la far bojar. «Encara un an, mamà! Encara un an, e nos poirèm salvar. Encara un mes! Encara una setmana!» E un ser, mentre que l’ors se’n èra anat a la vitalha, d’un butàs, Joan tombèt la lausa, prenguèt sa maire per la man, e totes dos de fugir cambas ajudatz-me. Lo gròs pelut foguèt pas long a s’avisar qu’èron partits. Los acorsèt de tot son vam! Aguèron just lo temps de s’embarrar dins l’ostal. Tota la nuèch tenguèron còp a la pòrta, que l’ors l’enfonces pas. Sul matin enfin, l’animalàs se’n tornèt. Mas pendant mai d’una setmana, ausiguèron pel bòsc un bramadís desesperat. Joan, d’aquí endavant, trabalhèt amb sa maire a la bòrda reijala. Èra valent e fòrt, e fasiá tot ambe plasèr. Dins l’afar d’una vesprada, fotjava un jornàl de tèrra. Quand èron a dintrar lo fen, arrosegava d’un sol còp tota la pastura d’un prat. Se lo mandavan que reveleniá, ne portava sus l’espatla la bala de dos carraçats. A el sol, podiá far lo trabalh de doas o tres familias. Ajudava, de çà, de là. Mas lo vesins balhavan pas grand causas, que per eles n’avián pas pro. «Mamà! Çà diguèt un jorn, ansi pòdi pas mai durar. Me’n vau i anar córrer lo mond. Daissatz me partir. Pus tard, me veiretz tornar ric coma la mar. Vos prometi que seretz tranquila e urosa tot lo restant de vòstra vida. -Vai-te’n, minhòt! Se tant vòls partir, saique… Desbrembaràs pas ta maire!» E se’n anèt. Se presentèt a una farga. Lo prenguèron coma aprendís. Al primièr còp de martel, lo margue volèt a tròces e l’enclutge foguèt esclat. «E ben, gafet! Çò cridèt lo faure, truques pas tròp fòrt, tron de sòrt! Me brigalhariá tot!» Joan escotèt lo mèstre, e dins un res de temps, venguèt un companhon adrech e fin coma pas un. Martelejava a torn del braç del cant del pol a nuèch escura. Mas jamai parlavon pas de lo pagar. Tanti qu’en fin, repoteguèt. «E quant voldriás ganhar, gafet? Li demandèt lo faure en fasent las cilhas. -Mèstre, que me balhètz solament los cassons que tombaràn pel sol, e m’estimarai plan content! -Convengut!» Faguèt l’autre, tot regaudit de se’n tirar a bon compte. Mas alara Joan truquèt coma un detzenat! Degalhava lo fèrre a bel èime. Los tròces resquitavan pertot! E cada ser, se’n amassava a paladas! Lèu, n’aguèt pro per se’n far una cana, una cana de sèt quintals! A pena se tres òmes l’aurián bolegadas, mas el, la vos fasiá rodar coma qui s’amusa sul cap del det menèl! «Mèstre! Çò diguèt, ara nos trobam quites. Adissiatz a vos e a la companha!»

@maignialfrancois8170

3 жыл бұрын

@@loisgavros3471 Mòts onte siai pas segur (mots où je ne suis pas sûr): "patavirar", "ajudatz-me", "reijala", "revelenia", "cassons".

Di che zona è questo occitano? Io seguo il discorso ma tante parole le perdo.... sono della val Chisone

@gabrifroja5186

5 жыл бұрын

A l'é dla Lengadòcia, pitòst divers dal patoà dle valade piemonteise

Bonjour @Terric Lausa, merci pour cette vidéo. Auriez-vous sa transcription occitane s'il vous plait ?

@maignialfrancois8170

3 жыл бұрын

Bonjour, j'ai mis ma transcription en occitan dans 3 commentaires séparés, si ça vous intéresse toujours (j'ai signalé la douzaine de mots que je n'ai pas compris avec des points d'interrogation). Le 1er commentaire a disparu plusieurs fois, je ne sais pas pourquoi. Je le remettrai si besoin.

@HELLOhelloHELLLO

3 жыл бұрын

@@maignialfrancois8170 merci énormément !! C'est vraiment très gentil de votre part ! Et bravo pour le travail ! Je suis effectivement toujours intéressée donc ça tombe à pic ! Par contre vous avez raison , la 1ère partie a disparu, si cela ne vous coûte pas trop de la remettre, je veux bien ! Merci beaucoup, vraiment !

@maignialfrancois8170

3 жыл бұрын

@@HELLOhelloHELLLO Voilà, Loís Gavrós a rajouté la 1ère partie en réponse à ma 2ème partie ;-)

@HELLOhelloHELLLO

3 жыл бұрын

@@maignialfrancois8170 Mille mercis !! Et bravo !

Je voudrais des sous-titres en occitan

@maignialfrancois8170

3 жыл бұрын

Bonjour, j'ai mis ma transcription en occitan dans 3 commentaires séparés, si ça vous intéresse toujours (j'ai signalé la douzaine de mots que je n'ai pas compris avec des points d'interrogation). Le 1er commentaire a disparu plusieurs fois, je ne sais pas pourquoi. Je le remettrai si besoin.

@rodrigomares848

2 жыл бұрын

@@maignialfrancois8170 Adieussiatz! Òc, la primièra transcripcion es pas aicí :c

@maignialfrancois8170

2 жыл бұрын

@@rodrigomares848 Bon vèspre! Loís Gavrós l'a aponduda jol mieuna seconda partida, que i arrivavi pas. Doncas normalament i a tot ;-)

@rodrigomares848

2 жыл бұрын

@@maignialfrancois8170 es vertat! Me dòl, ai cercat pas plan 🙈 Grandmercés!

@ornitorrinc999 Gràcies :-)