Όσες φορές διάβασα και διαβάζω το ποίημα αυτό, πάντα στο νου μου έχω την εικόνα του Θανάση Βέγγου να ξεσκονιζει, κάτι που από τη βιογραφία του ήταν κατάλοιπο βιωμάτων από την εξορία στη Μακρόνησο που έσπαγαν πέτρες από την αυγή ως το δειλινό

από τα πιο συγκλονιστικά της..

Einmalige Poesie...

δεν ειναι ποιημα αυτο..... ειναι θεατρικος μονολογος... ! μπορουμε να το ...δραματοποιησουμε? ευχαριστω

Αυτό είναι η ποίηση; Χαχαχα!!!!!! Τότε όλοι γεννήθηκαμε ποιητές!

mediccine