Шыбын деген елеусiз ғана кiшкентай мақұлық үшiн бiр кiсi тозаққа, екiншiсi жәннатқа барғаны туралы Пайғамбарымыздан (с.ғ.с.) жеткен әңгiме бар. Ол былай болыпты.
Пұтқа табынатын бiр қауымның тұсынан екi адам өтiп бара жатады. Бұл қауымның тұсынан ешкiм солардың пұттарына құрбан шалмай өте алмайтын. Олар әлгi екi кiсiнi ұстап алып:
- Бiздiң пұттарымызға құрбан шалыңдар, - дейдi.
Екеуiнiң бiрi:
- Менiң құрбандыққа шалатын ештемем жоқ, - деп ақталады.
Қауым оған:
- Шыбын болса да шал, - дестi.
Ол шыбын ұстап алып, құрбандыққа шалды да, әлгiлер оны жөнiне қоя бердi. Ал, екiншiсi:
- Мен Құдiреттi де Ұлық Алладан басқаға тiптi шыбынды да құрбандыққа шалмаймын, - дептi. Пұтқа табынушылар оны өлтiредi. Дегенмен, екiншi жолаушы адам баласы елестете алмайтын қызығы мәңгi таусылмас, ғажайып жәннатқа, ал бiрiншiсi азаптың атасындай жалыны қап-қара, гүрiлi сұмдық үрейлi тозаққа лайық болған екен.