สิ่งสำคัญที่เราต้องฝึกให้ได้
ถ้าเราไม่ได้สิ่งนี้เราปฏิบัติไม่ได้
ไม่ว่าจะทำสมถะหรือทำวิปัสสนา
ก็ขาดสภาวะอันนี้ไม่ได้ คือสติ
สติสำคัญที่สุด ขาดสติก็คือไม่ได้ปฏิบัติ
สมถะก็ไม่มี วิปัสสนาก็ทำไม่ได้
สติมันเป็นตัวที่คอยรู้เท่าทัน
มันรู้อะไร มันรู้ว่าร่างกายเรามีอยู่
ร่างกายเราเคลื่อนไหว มันรู้ว่าจิตใจเรามีอยู่
จิตใจเราเคลื่อนไหวเปลี่ยนแปลง
สติจะเป็นตัวคอยรู้ทันความมีอยู่ของร่างกายจิตใจ
รู้ทันความเปลี่ยนแปลงเคลื่อนไหวของร่างกายจิตใจ
สติถ้าเกิดขึ้นแล้วมันจะทำหน้าที่รักษาจิตใจของเรา
ทันทีที่สติที่แท้จริงเกิดขึ้น
อกุศลที่เคยมีอยู่จะดับทันที
อกุศลใหม่จะเกิดไม่ได้ในขณะที่เรามีสติ
ขณะที่เรามีสติจิตเราเป็นกุศลเรียบร้อยแล้ว
แล้วถ้าสติยิ่งเกิดบ่อย กุศลของเราก็จะยิ่งมากขึ้นๆ
พัฒนาเป็นศีล เป็นสมาธิ เป็นปัญญา
ขาดสติจริงๆ ก็ไม่มีศีล ไม่มีสมาธิ ไม่มีปัญญา
ฉะนั้นสติเป็นองค์ธรรมสำคัญที่ขาดไม่ได้
สติเป็นอนัตตา สั่งให้เกิดไม่ได้
เราจะต้องดูว่าอะไรเป็นเหตุให้เกิดสติ ให้สติเกิดบ่อยๆ
สตินั้นมีการที่จิตจำสภาวธรรมได้แม่น เป็นเหตุใกล้ให้เกิด
ถ้าเรารู้จักสภาวธรรมแล้วจำตัวไหนได้แม่นๆ สติจะเกิด
สิ่งที่เรียกสภาวธรรมก็มีรูปธรรมกับนามธรรม
อย่างร่างกายเรานี่เป็นส่วนของรูปธรรม
จิตใจเราเป็นส่วนของนามธรรม
ถ้าเรามองคำสอนของพระพุทธเจ้า
มีคำสอนสำคัญอันหนึ่งคือเรื่องสติปัฏฐาน
สติปัฏฐานเป็นหลักสูตรในการฝึกให้เรามีสติ
เราก็ต้องคอยรู้ที่พระพุทธเจ้าท่านสอน
รู้ร่างกายนี้เป็นส่วนของรูปธรรม
รู้ความรู้สึกสุขทุกข์อันนี้เป็นส่วนของนามธรรม
รู้ความเป็นกุศลเป็นอกุศลของจิตนี่ก็เป็นนามธรรม
รู้ธรรมะอันนี้มีทั้งรูปธรรมทั้งนามธรรม
เห็นกระบวนการทำงานของจิตใจ
หลวงปู่ปราโมทย์ ปาโมชฺโช
วัดสวนสันติธรรม
26 กุมภาพันธ์ 2567