"Ауыл ұйқыда. Жарық айдың қалғытқан сәулесінде жеңіл күрсініп, тыныс алады. Жанды жеген азаппен қиналып шыққан Қарагөзді білген жан жоқ... Ол жалаң аяқ қалпында үстіндегі жалғыз көйлегімен, тарқатылған қара шашы арқасына жайылған қалпынша, тоғайға қарай жүреді. Бұл уақытта Қарагөз ерекше сұлу. Оны қинаған дерт әлі де басылмай, қайнап келеді. Жүректен шыққан жауыз дұспаннан құтылу үшін, жас әйел белгісіз ем іздейді... Қазіргі түн салқыны ыстықтап, күйген денесіне азғантай да сезіл-мейді. Қарагөз күрсініп, жылап келіп, екі аяғын тізесіне шейін жалаңаштап, суық суға батырып, жиекке жарым денесімен құлай кетті. Ақ денесі ашылып, қара шашы тегіле жайылып жатыр. Жүректе белгісіз құмарлық қарауытып шығып, жүз толқытып барады. Сол мүйнетте бас жағынан:..."
Бұл Мұхтар әуезовтың "Қаралы сұлу" көркем туындысынан үзінді.
Менің өмірден алынған әңгімемнің кейіпкері сүйген жарынан айырылғанда Қарагөз секілді, жас жесір атанып, қара жамылып қайғы-мұңға батқан еді. Дегенмен тірі адам тіршілігін жасайды демекші, Жаратқан жар болып, қайта бағы ашылды ма екен, мұны алдағы әңгімеден оқимыз❤
Әңгіме авторы: Тулешова Жазира
#сезім #махаббат #тәрбие