من که مجنون توام ، مست و مفتون در جهان افسانه م زان که دلخون توام با که گویم راز دل من که مجنون توام با که گویم راز دل من که دلخون توام من کی ام حسرت نصیبی ای حبیبم وای بر من نا امید از چاره دردم طبیبم وای بر من من که در کویت ندارم جز گناه بی گناهی بی گنه خونین دل از طعنه رقیبم وای بر من گل بسوزد از غمم در چمن چون بگذرم من ز حسرت چو گل جامه بر تن بردرم گر بگرید چشم من بگذرد اشک از سرم