Abdul Rashid approaches the woman and asks her what happened, why is she digging the grave alone? With tears streaming down her face, the woman explains that she recently lost her husband and has no one to help her. Abdur Rashid is moved by her condition and without hesitation helps her, Abdur Rashid sits with the woman and listens to her stories about her late husband.He gives her words of comfort and support and provides her with a shoulder to lean on in her time of sorrow.When they part ways, the woman is deeply grateful for Abdul Rashid's love and compassion. He assures her that she is not alone and that the community is there to support her in times of need.Abdul Rashid walks away from the grave with a sense of satisfaction, because he knows that he is helping someone in the darkest possible hour. He reflects on the importance of compassion and helping others in their time of need and realizes that sometimes a simple act of kindness can make a world of difference.
عبدالرشید به زن نزدیک می شود و از او می پرسد که چه شده است، چرا تنها قبر می کند؟ زن در حالی که اشک از صورتش جاری می شود، توضیح می دهد که به تازگی شوهرش را از دست داده است و کسی را ندارد که به او کمک کند . عبدالرشید از وضعیت او متاثر می شود و بدون تردید به او کمک می کند، عبدالرشید با زن می نشیند و به داستان های او درباره شوهر مرحومش گوش می دهد. او به او سخنان آرامش و حمایت می دهد و شانه ای برای او فراهم می کند تا در زمان اندوهش به آن تکیه کند.هنگامی که راهشان جدا می شود، زن از محبت و شفقت عبدالرشید عمیقاً سپاسگزاری می کند. او به او اطمینان می دهد که تنها نیست و جامعه برای حمایت از او در مواقع ضروری حاضر است.عبدالرشید با احساس رضایت از قبر دور می‌شود، زیرا می‌داند که در تاریک‌ترین ساعت ممکن به کسی کمک می‌کند. او در مورد اهمیت شفقت و کمک به دیگران در زمان نیاز فکر می کند و متوجه می شود که گاهی اوقات یک عمل ساده مهربانی می تواند دنیای متفاوتی ایجاد کند.