Սխալի համար հանդիմանելը դատել չէ, այլ պատվիրան: Բայց դա արեք սիրով, որպեսզի դիմացինին շահեք, այլ ոչ թե կորցնեք:
Այս աշխարհի չար մտածողությունը մեզ խաբում է, որպեսզի մենք չկարողանանք կատարել այն կարեւոր գործը, որն անչափ անհրաժեշտ է մեր կյանքերի փոփոխության համար: Օրինակ՝ երբ դիմացինդ ակնհայտ քո դեմ վատ բան է անում, եւ դուք խոսեք այդ մասին, հավանաբար ձեզ կհիշեցնեն մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսի խոսքը, թե՝ «մի դատեք, որ չդատվեք»: Ու սրան դժվար է հակադարձելը, եթե Աստծո Խոսքը լավ չիմանաք:
Եղբայրական հանդիմանությունը պիտի սկսվի զուտ անձնական խոսակցությունից, առանց երրորդ անձի ներկայության: Այն պիտի արվի սիրով, որպեսզի դիմացինը տեսնի, որ դու իրեն սիրում ես ու իր համար հոգ ես տանում, այլ ոչ թե ուզում ես իրեն վերեւից թելադրել, ու այն պետք է արվի ճիշտ դրդապատճառով: Այսինքն՝ դու պիտի ուզենաս քո դիմացի մարդու հոգու փրկությունը՝ ինչպես որ մեր Երկնավոր Հայրն է դա ուզում:
Տեսեք մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսն ինչ ասաց. «Եթէ եղբայրդ քո դէմ մեղանչի, գնա յանդիմանի՛ր նրան, երբ դու եւ նա մենակ էք. եթէ քեզ լսի, քո եղբօրը շահեցիր։ Իսկ եթէ քեզ չլսի, ա՛ռ քեզ հետ մէկին եւ կամ երկուսին, որպէսզի երկու կամ երեք վկաների բերանով հաստատուի ամէն ինչ։ Իսկ եթէ նրանց էլ չլսի, կասես հաւատացեալների ժողովում. իսկ եթէ նրանց էլ չլսի, թող նա քեզ համար լինի ինչպէս հեթանոսը եւ մաքսաւորը» (Մտ 18:15-17): Տեսնո՞ւմ եք: Տեր Հիսուսը կարգադրում է ապաշխարության կանչել մեղավոր մերձավորին, եւ եթե հարցը լուրջ է ու առանց վկաների զրույցը չի օգնում, ապա աստիճանաբար լայնացնել ապաշխարության կոչի շրջանակը, ընդհուպ մինչեւ որ նա քեզ համար լինի ինչպես հեթանոսն ու մաքսավորը: Դժբախտաբար, այս դեղամիջոցը, որը մեզ սովորեցրեց մեր Տերը, հազվադեպ է օգտագործվում, որովհետեւ կամ մենք հոգ չենք տանում այս բանի համար, կամ էլ քաջություն չունենք սա կատարելու: Ուրեմն պետք չէ մեղադրել դիմացինին, եթե դուք ինքներդ Աստծո հրահանգը չեք կատարում:
Ամբողջական հոդվածը կարող եք կարդալ այս հասցեով՝ www.aravot.am/2016/09/22/738213/