U ličkom selu Klapavice, koje administrativno pripada Opštini Gračac, domaćinstava je danas toliko da se mogu nabrojati na prste jedne ruke. Stanovnika je desetak, a najmlađi među njima, tridesetogodišnji Rajko Obradović se sa diplomom pravnog fakulteta iz Beograda vratio u ovo pusto selo.
Nema onoga ko je čuo za Liku, a da ne zna bar početak one stare ličke izreke koji kaže: „Lika ceo svet naseli, a sebe ne raseli”. I bilo je tako nekada, ali danas tako više nije ni približno. Od sela do sela, pustim i najčešće lošim putevima do ličkih sela, teško je sresti živo čeljade. Mladih je sve manje, škole neretko i dalje srušene, crkve baš kao i ulice prazne. Tamo gde je priroda sve uzela pod svoje, naizgled čini se kao da tu života nikada nije ni bilo, a bilo ga je i više nego što se misli.
Sa glavne saobraćajnice ka Udbini, jednim takvim neasfaltiranim putem, pored nekadašnjeg restorana čije ruševine služe za odlaganje smeća nemarnim pojedincima, bez ikakvog putokaza i obeležja skrećemo ka selu Klapavice.
Kuće se sa puta čak ni ne naziru jer je rana vegetacija već učinila svoje, pa do njih valja pratiti stare bandere ulične rasvete i to one kao nekada, nepravilne i nakrivljene od izvornog stabla napravljene. Tu, u selu Klapavice, po dostupnim pisanim tragovima i podacima koje nalazimo u knjizi Gojka Kneževića „Udbina i njena sela”, stoji kako su, po popisu senjskog biskupa Martina Brajkovića iz 1701. godine u Klapavicama bili naseljeni većinom Srbi i nešto malo Hrvata. Do popisa iz 1712. godine u Klapavicama su živeli: Krtinići, Obradovići, Dautovići, Savatovići i Muhari. Mnogo je porodica posle Drugog svetskog rata kolonizovano u Vojvodinu. Savatovići i Muhari su se još davno raselili iz Klapavica, dok je poslednji rat učinio da njihovim stopama krenu i svi oni koji to nikada nisu nameravali učiniti.
Vratili su se malobrojni, oni koji bez Like nisu mogli, koji ni jedno drugo mesto pod suncem nisu videli niti osetili kao svoj drugi dom.
Jedan od njih je i sada osamdesetsedmogodišnji Radovan Obradović kojeg zatičemo kako pred rodnom kućom, oslanjajući se o štap, prevozi preostali ogrev pod nadstrešnicu kuće. Pruža nam svoju jaku, radom išaranu ličku šaku, srdačno i domaćinski dočekujući nenadane goste.
- Kad sam ja rođen, te davne 1937. godine, bilo je u ovom kraju sila naroda. Bilo je kuća u kojima je živelo i po dvadeset čeljadi svih generacija. Ovde pored nas živelo je pet domaćinstava. Pre poslednjeg rata u Klapavicama je živelo dvadeset i pet domaćinstava, a sada ovde u čitavom krugu samo ostalo jedno, ovo naše. Na drugom kraju žive jedna žena i sin joj, tamo pod brdom jedna baba, na drugom kraju još jedna žena, i to ti je sve, možeš reći da više nema ni jednog pravog domaćinstva, da se tako nazvati može - pojašnjava nam Radovan.