Dit is weer zo'n typisch Lodeizen-gedicht, met een tekst die met al zijn eenvoud aan woorden toch moeilijk te doorgronden is. Persoonlijk heb ik meer aan de sfeerschepping dan aan de echte betekenis van de inhoud. Bovendien maakt het erg spaarzaam gebruik van leestekens het lezen van dit gedicht er niet eenvoudiger op en blijft de interpretatie hoe dan ook een erg persoonlijke aangelegenheid, ook al omdat het niet steeds duidelijk is hoe je de regels aan elkaar moet breien.
Volgens een bepaalde bron zou het hier zelfs gaan om twee aparte gedichten die door een misverstand bij de samenstelling van de verzameluitgave van 1952 tot één vers versmolten. Ik citeer hier even G. Kleis in 'Nieuw Letterkundig Magazijn' Jaargang 10, Maatschappij der Nederlandse Letterkunde, Leiden 1992:
"... terwijl één gedicht, 'als ik nu ga zal het zachter / zijn,', in tweeën wordt gedeeld door de daterende potloodhand. De eerste 29 versregels werden op 23 november 1948 en op de volgende pagina 'en toch, ofschoon / de wind nu is gaan / liggen,' in januari/februari gedateerd met een vraagteken. In de verzameluitgave van 1952 worden beide teksten als één vers beschouwd. Dergelijke misverstanden zijn wel de consequentie van Lodeizens typografische voorkeuren."