Kanıksamak:Çok tekrarlama sebebiyle yadırgamaz olmak; alışmak...
Gerçeklerle savaşacak gücünüz yoksa, korkaklığınızı gerçeklik zannedersiniz.
İnsanların, bilhassa çocukların öldürülmesinden daha kötü bir şey varsa o da insanın umudunun öldürülmesidir.
Yarına, iyiliğe, kötülüğü durdurmaya olan umudunuzu kaybettiğinizde artık yapabileceğiniz hiçbir şey kalmaz.
Ondan sonra “sesimi çıkarırsam ne olacak ki? Boykot etsem ne değişecek ki?” soruları art arda gelir.
Daha korkakları bu kötülüğü görmezden gelmeye, hatta normalleştirmeye çalışır.
En alçakları, masumları suçlar.
En onurlusu, içinde buruk bir çaresizliği taşır. Karınca misali en azından mücadelesini sürdürür ama onun da umudu ölmüştür.
İşte bu örgüt, insanlığa bu kötülüğü yaptı. İnsanlığın umudunu yok etti ve umudun yok olması demek, katille suç ortaklığı demekti.
Katil, önce çocukları gözlerimizin önünde defalarca bombalayarak sessizleştirdi bizi.
Yeryüzünün tüm insanları şunu gördü: Bağırsak da çağırsak da itiraz etsek de katil yok etmekten vazgeçmiyor.
Zamanla hepimize bir umutsuzluk çöktü. Demekki kamuoyu, insan hakları vs hepsi birer yalandan ibaretmiş.
Güçlü, ötekini dilediği gibi yok edebilirmiş.
Bize düşen tek şey, katilin işini bir an önce bitirmesini beklemekmiş.
İnsan susarak cinayete ortak olur mu? Oluyor. Üstelik tüm dünyayı bu suçun ortağı yaptılar.
Ellerimizde kan var.
Bizi bir suça ortak ettiler ve artık hiçbir suça itiraz edecek yüzümüz kalmadı.
Yazı:Erhan İdiz
Yorum:Murat Demirli