Πνευματική Εστία Νικαίας: Το ιστορικό παρελθόν της αδιαίρετο από το μέλλον.
Εκείνοι οι άνθρωποι, είτε είναι εδώ ή απέναντι, που δε σκέπασαν, δεν έθαψαν τον φλογερό ενθουσιασμό της προηγούμενης νιότης τους, δεν είπαν ούτε μια στιγμή - παρά τις αντιξοότητες της ζωής - στο προσωπικό τους κάτοπτρο: - Ε, αυτά πέρασαν, αλλάξαμε, ήτανε όνειρα μιας ηλικιακής έξαρσης. Αυτοί οι άνθρωποι αναρριχήθηκαν- όχι ακίνδυνα- σε συναρπαστικές οροσειρές Μυθικών ηλιόλουστων και δροσερών τόπων! Η υποτιθέμενη σιωπηλή μοναξιά τους είναι η Μυθική χώρα των αδιασάλευτων νοημάτων ενός ευγενικού κόσμου, μιας αναγεννησιακής μεταμόρφωσης. Αυτή η μακρινή άγνωστη χώρα, όπως την είδε ο ποιητής, του Μύθου, του σκοπού, του ενθουσιασμού, είναι εδώ. Είναι διάσπαρτη στις συλλογικότητες. Είναι στην προσφυγική μνήμη της Κοκκινιάς στην Αντίσταση. Είναι και σε αυτούς τους ανθρώπους του 1957, όταν τότε οραματίσθηκαν την Πνευματική Εστία Νικαίας, μέσα από Μύθους σύμφυτους με τις επτά Τέχνες. Ο εναργής λόγος της συγγραφέως κυρίας Ξανθής Πατμανίδου- Παπαναστασίου μάς παρουσιάζει στην κάμερα του Κυριάκου Νικολαΐδη, τον μυθικό εκείνο χώρο των εύμορφων ανθρώπων του 1957.