W ostatnim okresie opera poznańska zmienia się. Z jednej strony pojawiły się nowe głosy, niektóre wręcz wyśmienite; z drugiej mamy wysyp "nowoczesnych" inscenizacji, które, moim zdaniem, zabijają urodę i magię opery. O ile "nowoczesna" wersja "Falstaffa" broniła się głosami śpiewaków, urodą kolorów i oświetlenia (za to bez sensu umieszczono akcję we współczesnym przedszkolu i w nowoczesnej, dyrektorskiej rodzinie), to już "Parsifal" dał się obronić tylko głosami śpiewaków (to co widzieliśmy na scenie nijak się miało do oryginału). Teraz doszło przedstawienie "Don Giovanni" - nowoczesna, ascetyczna (tania???) scenografia rodem z Grotowskiego. Zniknęła atmosfera Casanowy, pojawiła się atmosfera hedonistycznych, współczesnych odmieńców. Ja tam wolę dobrze dopracowane (a jest to naprawdę i trudne, i kosztowne), tradycyjne przedstawienia, w których nóż (którym jeden bohater zabija drugiego) jest nożem, a nie butelką po Coca-Coli; w których widzę zgodność tego, o czym śpiewacy śpiewają z tym, co widzę na scenie itp. Tak na koniec spostrzeżenie. Wiecie jakie najpiękniejsze (na żywo) przedstawienie widziałem w całej mojej "karierze" widza operowego? Była to poznańska STUDENCKA inscenizacja "Wesela Figara" - młodość, żar i miłość do śpiewu, profesjonalne zarządzanie sceną (ustawienia aktorów, ich gesty) oraz klimatyczna scenografia. Brawo! Za to niedługo będziemy mieli studencką wersję "Cyrulika Sewilskiego". Już kupiłem bilet, gdyż to może doświadczę kolejnej uczty dla melomana. Pozdrawiam wszystkich, a studentom życzę, by wyparli z poznańskiej opery dotychczasowego ducha sztuki i wpuścili swojego.